Na het succes van de prima ‘legacyquel’ SCREAM (2022) hoefden we niet lang te wachten op SCREAM VI. Het enige SCREAM-vervolg dat sneller verscheen was SCREAM 2 (eind 1997, nét geen jaar na de eerste). Deel 6 blijkt ook spiritueel meer verbonden met deel 2 dan met ieder ander deel uit de reeks.
SCREAM 5 bracht ons terug naar Woodsboro, het kleine stadje dat we in 1996 leerden kennen, en introduceerde een charismatisch clubje nieuwe personages. Halfzusjes Sam en Tara Carpenter (Melissa Barrera en Jenna Ortega) (Sam is de dochter van Billy Loomis; Sam Loomis dus, snap je) en de tweeling Chad en Mindy (Mason Gooding en Jasmin Savoy Brown), neef en nicht van filmnerd Randy (Jamie Kennedy), die in het tweede deel over de kling gejaagd werd. Mindy is Randy’s opvolger wat betreft het uiteenzetten van de horrorconventies.
Zij zijn de nieuwe ‘core four’, zoals Chad de groep doopt. Uit de eerste film keert alleen journalist Gale Weathers (Courteney Cox) nog terug. Ze weet te vertellen dat oorspronkelijke final girl Sidney iedereen veel succes wenst, maar zich nu toch echt met haar gezin gaat bezighouden. ‘She deserves her happy ending,’ zegt Gale (de eigenlijke reden dat Neve Campbell niet terugkeert is trouwens dat haar niet genoeg geld geboden werd).
Net als SCREAM 2 laat SCREAM VI Woodsboro achter zich omdat onze helden gaan studeren. Maar ook in New York City duikt de moorddadige Ghostface op (zoals altijd de stem van Roger Jackson, maar nu zit er natuurlijk weer iemand anders achter het masker). En dan is het ook nog eens Halloween, waardoor de hele stad vol zit met mensen in Ghostface-kostuum (niemand vindt het smakeloos om je kort na een reeks moorden te verkleden als de moordenaar). In een propvolle metro zie je zo vijf Ghostfaces zitten…
Regieduo Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillett en scenaristenduo James Vanderbilt en Guy Busick gaven de SCREAM-franchise vorig jaar een waardige revival en mogen opnieuw bewijzen garant te staan voor twee uur smakelijke popcornhorror. Dat het allemaal net wat minder is dan de vorige keer, kun je als onvermijdelijk beschouwen: SCREAM 5 was een welkome terugkeer van de reeks met leuk commentaar op de huidige staat van horror en franchises in het algemeen, maar dat hebben we nu gezien. De locatie mag nieuw zijn, een vervolg blijft een herhaling van zetten. Toch hoeft dat niet zo te zijn. Zoals Mindy in de obligate filmnerdmonoloog vertelt: in het vervolg op de legacyquel kan álles gebeuren en is niemand veilig. Maar ja, dat hebben we eerder gehoord. In SCREAM 3 (2000) zien we een videoboodschap waarin Randy beweert dat in het laatste deel van een trilogie alles op z’n kop kan komen te staan. Dat viel tegen. Ook Mindy’s belofte van een grootser, verrassender en bloederiger deel, met zelfs onthoofdingen, wordt niet waargemaakt. Met de expliciete verwijzingen naar SCREAM 2 lijkt SCREAM VI zelfs heel bewust zijn plek te kiezen in schaduw van zijn voorganger.
Gewoon weer een slashervervolg dus. Maar wel een bovengemiddeld goeie, met een aantal zeer geslaagde set-pieces en leuke grappen. Te verwachten was de verwijzing naar JASON TAKES MANHATTAN (1989). In tegenstelling tot die film maakt SCREAM VI wel mooi gebruik van de mogelijkheden die de locatie biedt: het genoemde moment in de metro en een scène op grote hoogte tussen twee appartementengebouwen zijn zo spannend als de reeks ooit geweest is.
Distributie: UPI (9 maart) Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 9 maart 2023
