We zijn inmiddels zo gewend aan leven in een deprimerende crisis dat het engste wat we ons nu kunnen voorstellen iemand is die voortdurend lacht.
Rose Cotter (Sosie Bacon) heeft een klotedag. De therapeute komt aan het einde van haar werkdag oog in oog met de doodsbange patiënt Laura (Caitlin Stasey). Laura besluit de praatsessie met de therapeute in te korten door zichzelf de keel door te snijden. Het meest opvallende aan dit tafereel: ze heeft een enorme grijns terwijl ze dit doet. Al snel blijkt dat Laura hiermee ‘iets’ heeft doorgegeven aan Rose, maar gelukkig heeft Laura voor haar dood nog wel iets meer tekst en uitleg gegeven. Geheel op z’n IT FOLLOWS vertelde Laura dat zij ‘iemand’ ziet, een persoon die zich soms voordoet als iemand die ze kent en soms als een onbekende en zij is de enige die deze persoon kan zien. Als je deze vloek hebt, heb je nog maar een paar dagen te leven. Met dat laatste laat scenarist en regisseur Parker Finn zien dat hij niet alleen IT FOLLOWS heeft gezien, maar ook THE RING. Sterker nog, het bekende moment uit THE RING waarin we tijdens een dialoog plotseling knippen naar een shot van een verminkte lichaam wordt hier letterlijk gekopieerd.
Gebaseerd op deze film oogt regisseur Finn sowieso niet als iemand die veel zijn eigen plan trekt, hij volgt heel netjes alle stappen die bij een dergelijk plot hoort. Dus Rose gaat na deze heftige gebeurtenis naar huis, begint enge dingen te zien en draait langzaam door, waarna ze op onderzoek uitgaat. Ze stapt nog net niet de bibliotheek in om oude krantenkoppen te bekijken. Dat hoeft ook niet, want ze is goed bevriend met een politieagent (Kyle Gallner) en het handige van een vriendschap met een politieagent is natuurlijk dat je dan óveral toegang tot hebt. Dus al snel zit Rose met haar neus in het bewijsmateriaal van allerlei uiteenlopende moordzaken en gaat ze in gesprek met een zwaarbewaakte gevangene. Enkel jammer dat alle research die Rose doet ons maar bar weinig nieuwe informatie geeft. Alles wat we over haar ‘vloek’ te weten komen, weten we al sinds haar eerste gesprek met Laura. Verder wordt er niets concreet. Zelfs op de vraag hoe lang je met zo’n vloek kan leven blijft men zo vaag als een gemiddelde loodgieter: ‘ergens tussen de vier en zeven dagen’.
Tijdens haar research zit Rose in haar huis en luistert- opvallend heldere – geluidsopnames van haar gesprek met Laura terug. Ze hoort iets fluisteren. Ze speelt het nog eens af. En nog eens. Het valt stil. En ineens staat er iemand naast haar: Boe! Het is een effectieve jumpscare, die het ongetwijfeld goed doet in een volle bioscoopzaal, maar het is jammer dat Finn zoveel op dit soort trucjes leunt. Soms heeft hij alle ingrediënten voor een doodenge scène paraat, maar kiest er dan alsnog voor om keihard de telefoon over te laten gaan, zodat we schrikken van het harde geluid. Tja, mensen laten schrikken van een claxon die je in de montage flink hard hebt gezet is niet bepaald knap. Op zulke momenten lijkt het bijna alsof Finn niet genoeg vertrouwen heeft in de engheid van zijn concept. En dat is nergens voor nodig, zo bewijst bijvoorbeeld een lang shot in een donkere keuken, waar de dode patiënt met grote grijns op haar gezicht Rose aanstaart. Geen muziek of geluidseffecten te bekennen, maar een stil moment waarin een gedaante ons indringend aanstaart vanuit het donker. Zó moet dat, meneer Finn.
Uiteindelijk loopt Finn met SMILE tegen een ander probleem; je kunt niet anderhalf uur lang blijven teren op wat enge verschijningen in de schaduw, je zult iets meer moeten laten zien. En op die momenten wordt het soms toch een beetje knullig. Een vergelijkbaar probleem had David F. Sandberg toen hij met LIGHTS OUT van een ijzersterke mysterieuze korte film ineens anderhalf uur moest vullen; het wordt er vaak niet spannender van. Zo’n gedaante die je vanuit het donker aanstaart is eng, maar iets te lang kijken naar een actrice die ‘eng probeert te doen’ werkt eerder op de lachspieren. Wat dat betreft is de film goed te vergelijken met de mevrouw Kersh scène uit IT: CHAPTER TWO: het mysterieuze begin is heerlijk akelig, maar zodra er een CGI reus uit de keuken komt denderen wordt het vooral komisch. Toch kun je van Andy Muschietti in ieder geval stellen dat hij wel all the way ging en dat lijkt Finn niet te durven. Slechts voor een handjevol scènes wordt hij iets creatiever, maar meestal grijpt hij toch gauw naar een donkere ruimte met krakende vloeren en piepende deuren om ons dan te laten schrikken met een harde knal. Terwijl een knotsgekke climax als dat van bijvoorbeeld MALIGNANT de film ook totaal niet had misstaan. Dán viel er pas echt wat te lachen.
Bioscooprelease: 29 september 2022. Copyright Jasper ten Hoor. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 29-09-2022.
