In 2002 gaf regisseur Sam Raimi met zijn SPIDER-MAN de superheldenfilm een hele nieuwe impuls. Twintig jaar later is hij gedegradeerd tot regisseur van het zoveelste inspiratieloze deel uit een uitgemolken reeks superheldenfilms.
Scott Derrickson stond op het punt om zelf het vervolg op zijn DOCTOR STRANGE uit 2016 te maken, maar plotseling was daar die welbekende ‘creatieve onenigheid’ met de studio, waarna Derrickson opstapte. Het stokje werd doorgegeven aan Sam Raimi. Uiteraard is het een genoegen om Raimi weer aan het werk te zien — zijn laatste film, OZ THE GREAT AND POWERFUL is inmiddels bijna tien jaar oud — maar hoeveel eigenzinnigheid kun je verwachten van een regisseur die halverwege een proces komt instromen, bij een filmreeks die toch al niet bekend staat om eigenzinnigheid of originele visie? DOCTOR STRANGE IN THE MULTIVERSE OF MADNESS is helaas dan ook een suffe kleurplaat geworden die Raimi alleen mocht inkleuren. Hij mocht weliswaar zijn eigen kleuren kiezen, maar o wee als hij buiten de lijntjes ging. Dan kreeg hij van ome Marvel op zijn donder.
Het meeste vermaak in DOCTOR STRANGE 2 zit ‘m in het spotten van de invloeden van Raimi. Veel zitten niet bepaald verstopt, zo vliegt er al vrij vroeg in de film een gigantische oogbal door het beeld. Verder maken we kennis met een kwaadaardig boek dat veel weg heeft van de Necronomicon, zien we geregeld bezeten vrouwen met witte ogen schreeuwen in hysterische close-ups en slaat Bruce Campbell in een cameo zichzelf in elkaar. Zo’n opsomming lijkt het promotiepraatje dat dit Marvels eerste echte horrorfilm is misschien te bevestigen, maar dat valt vies tegen. Twee zevenjarige kinderen zeiden na afloop van mijn vertoning tegen elkaar dat ze twee keer zijn geschrokken; dat is waarschijnlijk het hoogst haalbare. Raimi komt met een handjevol voorzichtige jumpscares, maar verder is er in DOCTOR STRANGE 2 weinig horror te bekennen. Het blijft een brave Marvel-familiefilm. En dan helaas niet van het kaliber RETURN TO OZ (1985) of THE WITCHES (1990).
Zoals de titel van de film doet vermoeden bezoekt onze vreemde dokter ditmaal het multiversum. Dit concept, dat in korte tijd uitgegroeid is tot enorme trend, werd binnen het MCU onder andere al aangestipt in LOKI en SPIDER-MAN: NO WAY HOME. Maar vreemd genoeg bouwt DOCTOR STRANGE 2 niet verder op die verhaallijnen, maar begint een nieuw verhaallijn waarin de dokter (Benedict Cumberbatch) kennismaakt met de jonge America Chavez (Xochitl Gomez), een meisje dat door het multiversum kan reizen. Strange is bang dat haar krachten gebruikt kunnen worden door mensen met kwaadaardige bedoelingen, dus hij bezoekt de zwaar beschadigde Wanda Maximoff (Elizabeth Olsen) om te helpen. Als zij andere plannen met de krachten van America heeft, begint een strijd tussen de tovenaar en de heks. Een strijd vol CGI-genererende handgebaren.
Het gebruik van het multiversum brengt problemen met zich mee, met als belangrijkste: er staat niets meer op het spel. We zagen het ook toen de personages in AVENGERS: ENDGAME (2019) leerden tijdreizen. Met vrij reizen in het multiversum kan in principe álles gebeuren. Personages die dood zijn of niet eens in deze filmreeks thuis horen, worden met één druk op de knop erbij getoverd. En er hoeft niet eens slim naar toe geschreven te worden. Denk aan SPIDER-MAN: NO WAY HOME, een film die liet zien dat fanservice geen fatsoenlijk script nodig heeft. De nieuwe DOCTOR STRANGE kampt met dezelfde problemen, het script is een enorme rotzooi. Er gebeuren een hoop ‘dingen’, steevast opgevolgd door wat ‘hocus-pocus-gelul’. Alle zaken in de plot zijn er puur om nieuwe personages en cameo-optredens te introduceren. Cameo-optredens die ons overigens veel zouden moeten doen, maar totaal geen impact hebben omdat ze zo leeg zijn.
Wat ook niet meehelpt is het feit dat de film veel refereert naar de eerste DOCTOR STRANGE, een middelmatige film uit 2016, die velen zullen zijn vergeten. Als je die film niet onlangs opnieuw gezien hebt, is de kans aannemelijk dat je bij het zien van Chiwetel Ejiofor, Rachel McAdams of Michael Stuhbarg jezelf afvraagt: wie was dat ook alweer? Boeiende figuren zijn het in ieder geval niet, en dat geldt net zo goed voor het titelfiguur van beide films. Het enige interessante personage uit DOCTOR STRANGE IN THE MULTIVERSE OF MADNESS is Wanda Maximoff, maar zelfs haar personage komt in deze film nauwelijks uit de verf. En dat terwijl haar serie WANDAVISION het enige goede product van Marvel is sinds ENDGAME (akkoord, samen met de serie HAWKEYE). DOCTOR STRANGE 2 bungelt helaas ergens onderaan die lijst. Alle ogen zijn nu maar gericht op Taika Waititi.
Bioscooprelease: 4 mei 2022. Copyright Jasper ten Hoor. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 5 mei 2022.
