Een echte hoogvlieger is HATCHING niet, maar aan deze fijne creature feature uit Finland zal niemand zich een buil stoten. Moeder houdt de wereld een perfect plaatje voor in haar vlogs, terwijl dochter Tinja een monsterlijk wezen uitbroedt.
Alsof we in de Finse versie van BLUE VELVET (David Lynch, 1986) zijn gestapt. Zo voelt de hypergestileerde opening van HATCHING waarin een vlogmoeder (Sophia Heikkila) haar familie voorstelt aan haar volgers. Lopend door haar net-te-perfect aangelegde tuin bij haar net-te-perfect gewitte buitenhuis en vertelt ze over haar net-te-perfect turnende dochter Tinja (Siiri Solalinna) – ‘die gaat vast en zeker kampioen wordt dit jaar’. De vader (Jani Volanen) zwaait met een uitgestreken glimlach en een wollentrui om zijn schouders geslagen de kijkers toe. We horen er nog net geen Bobby Vinton bij.
Maar net als in Lynch’s film schuilt er achter deze buitenwijkperfectie een duistere wonderwereld. Die doet zich aan in de vorm van een kraaienei dat door dochter Tinja in het aangrenzende bos gevonden wordt. Vreemd aangetrokken door het voorwerp (zijn het beginnende moedergevoelens? Is er iets kwaadaardigs aan de hand?) neemt Tinja het mee naar huis, waar ze het op haar kamer verborgen, verzorgt en uitbroedt.
HATCHING, het speelfilmdebuut van Hanna Bergholm, is het best wanneer nog niet helemaal duidelijk is wat er aan de hand is. Wanneer dat kraaienei maar groeit en groeit en het Tinja steeds minder lukt het voor haar familie te verschuilen. Haar broertje Tero (Reino Nordin) vermoedt dat z’n zusje iets uitspookt, maar iets naargeestigs, ‘dat gebeurt in deze perfecte familie natuurlijk niet’. Ondertussen toont Bergholm ons een kloppend en pulserend ei, dat vreemd groen is uitgelicht.
Die mysterieuze sfeer weet Bergholm ook te behouden wanneer het ei uitkomt en er een vreemd wezen in blijkt te zitten. Een gevleugeld monstertje dat in eerste instantie doet denken aan het monster uit HET MONSTER VAN NIX (Rosto, 2011) – het komt uit de koker van de in Nederland geboren Gustav Hoegen, die als animatronics ontwerper in Hollywood zijn sporen verdiende – maar gaandeweg steeds meer op Tinja begint te lijken. Wanneer Tinja er uiteindelijk een duivelse dubbelganger op nahoudt, stuurt de film de kijker steeds meer een ingewikkeld symbolisch bos in. Wat is het nou precies het punt dat de makers hier willen maken? Symboliseert het verhaal die ingewikkelde transitie van kind naar volwassenheid (Tinja menstrueert voor het eerst)? Gaat het om die familiedruk die Scandinavische families elkaar opleggen? Of is het een satire op de perfecte wereld die instagrammers en influencers ons voorspiegelen?
De bijtende horrorsatire die in het begin wordt opgezet, verandert gaandeweg in een humorloze creature feature. Die heeft zo zijn momenten, maar het fijne horrorei dat de makers met dit verhaal legden, broedt zo uiteindelijk uit in een net-niet-geslaagd gross-out fest.
Distributeur: The Searchers. Release NL: 7 april 2022. Copyright: Guus Schulting. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd op 10 april 2022.
