Ooit was het een meme dat Keanu Reeves onsterfelijk was, omdat hij niet ouder leek te worden. Maar juist de nu toch duidelijk oudere, vermoeidere trekken van Reeves dragen in THE MATRIX: RESURRECTIONS bij aan een prettig doorleefde textuur.
Het is een beetje alsof je een oude vriend tegen het lijf loopt. Je kan het gesprek zo weer oppikken. En toch zijn er dingen subtiel anders. THE MATRIX: RESURRECTIONS opent eigenlijk net als de oorspronkelijke THE MATRIX dat 23 jaar geleden deed. Maar die vrouw is Trinity niet. En we zijn niet de enigen die zich afvragen waarom deze vertrouwde scène net niet helemaal klopt: Bugs (Jessica Henwick), die met ons meekijkt vanuit de coulissen, is net zo in de war als de kijker.
Te veel verklappen is zonde. Toch is het ook weer niet zo dat deze MATRIX het geheel moet hebben van de onthullingen – die, als we eerlijk zijn, ook weer niet zó onverwacht zijn. Je zou de film kunnen omschrijven als een speelse variatie op een thema. Het verhaal is, op grote lijnen tenminste, vertrouwd. De wereld is moderner, maar niet radicaal anders. Fragmenten uit de eerdere films – vooral uit de allereerste, al loont het om ook de gebeurtenissen uit RELOADED en REVOLUTIONS nog op het netvlies te hebben – spelen op de achtergrond, terwijl op de voorgrond Thomas Anderson weer de keuze krijgt tussen een rode en blauwe pil. Weer wordt aangekeken als redder. Weer geconfronteerd wordt met keuzes, vragen over lotsbestemming, en de vuisten van (een variant op) Agent Smith.
Er zijn ook verschillen. Qua stijl, allereerst: de nieuwe personages kleden zich nog steeds in (enigszins anachronistisch) leer, en coole zonnebrillen zijn er ook nog volop. Maar weg is de groene waas: deze Matrix zit vol kleur en licht. Lana Wachowski, die deze film regisseerde zonder haar zus Lilly, maakt ook meer ruimte voor knipogen en meta-commentaar, vooral in het eerste stuk van de film. En al biedt de film ook een Morpheus in een interessante (en levendig vormgegeven door Yahya Adbul Mateen II in fantastische outfits) alternatieve smaak, is de ‘Trinity’ hier toch eigenlijk een duo geworden. Stiekem is THE MATRIX RESURRECTIONS namelijk, meer nog dan de oude films, een oprecht liefdesverhaal: zowel de plot als de film zelf ontlenen hun kracht aan de vonken die nog steeds overslaan tussen Reeves en Carrie-Anne Moss.
Is THE MATRIX: RESURRECTIONS net zo goed als THE MATRIX? Nee, natuurlijk niet. De kracht van THE MATRIX kwam grotendeels uit de vernieuwing, uit het verrassende. Het valt te betwijfelen of dat ooit in een sequel te evenaren is. Achteraf is het ook niet vreemd dat RELOADED en REVOLUTIONS destijds veel mensen zo tegenvielen. En RESURRECTIONS kan op ten minste één vlak ook aan die twee eerdere sequels niet tippen: de actiescènes zijn ronduit teleurstellend. Niet onverdienstelijk als je het vergelijkt met de gemiddelde huidige actiefilm, wellicht, maar zonder de creativiteit en memorabele shots die je toch van een Wachowski zou mogen verwachten.
Wat deze sequel wél heeft dat in die eerdere pogingen ontbrak, is een gevoel van plezier. Er worden nog voldoende filosofische ideeën aangestipt, maar zonder de gewichtigheid die RELOADED en REVOLUTIONS, tussen de actiescènes door, zo stroperig deden aanvoelen. Reeves mag er dan uitzien alsof hij de hele wereld op zijn schouders heeft, maar de film om hem heen zit vol leven.
Lana was duidelijk blij om weer tijd te kunnen doorbrengen met deze oude vrienden. En dat werkt aanstekelijk. Ze zijn niet zo flitsend meer als ze vroeger waren – maar goed gezelschap heb je er nog steeds aan.
Distributeur: Warner Bros. Release NL 27 januari 2022, BE 22 december 2021. Copyright: Hedwig van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 25 januari 2022.
