‘If you’re a GHOSTBUSTERS fan, you’re about to go on the biggest Easter egg hunt of your life,’ zegt regisseur Jason Reitman in de introductievideo die voorafgaat aan de persvertoning van GHOSTBUSTERS: AFTERLIFE. Hij belooft een nostalgisch tripje, geen hilarische komedie of spannend avontuur, en dat is terecht.
Reitmans vervolg op de klassieker van zijn vader Ivan Reitman is een plak pure nostalgie. De film gaat gebukt onder eerbied voor het origineel uit 1984 en durft nauwelijks eigen ideeën te introduceren. Niet dat AFTERLIFE een kopie is van de eerste GHOSTBUSTERS: er zijn veel verschillen tussen de twee films, met als meest opvallende dat AFTERLIFE geen komedie is. De film wil eerder een spielbergiaans avontuur zijn, zoals SUPER 8 (2011), J.J. Abrams’ ode aan de jaren tachtig uit een tijd dat zoiets nog niet vervelend was.
Ghostbuster Egon Spengler (wijlen Harold Ramis), die we kennen uit de eerste film, heeft de laatste jaren van zijn leven gespendeerd als kluizenaar op een vervallen boerderij in Summerville, Oklahoma. Na zijn overlijden wordt het huis eigendom van zijn dochter Callie (Carrie Coon). Samen met kinderen Phoebe (Mckenna Grace) en Trevor (Finn Wolfhard) trekt ze erin, en al snel ontdekt het gezin van alles over het mysterieuze verleden van opa Spengler.
Want blijkbaar is dat mysterieus; je zou denken dat de Ghostbusters na New York in 1984 en in 1989 gered te hebben in elk geval nog bekend zouden zijn, en dat het bestaan van het bovennatuurlijke sowieso een algemeen erkend feit is. ‘Weet je nog, die keer dat er er een enorme marshmallowman door de stad wandelde? Of vier jaar later, toen het Vrijheidsbeeld tot leven kwam?’ Er gebeurt veel in New York, maar het lijkt me dat de meeste mensen die toen in leven waren, het daar nog weleens over hebben.
Zonder enige verklaring blijkt in AFTERLIFE echter dat twee van de belangrijkste gebeurtenissen in de wereldgeschiedenis nauwelijks meer besproken worden. Niemand heeft geprobeerd iets in de doofpot te stoppen; men vond empirisch bewijs voor het bestaan van goden en demonen blijkbaar gewoon niet zo interessant. De Spenglers geloven niet in geesten. Phoebe, een nieuwsgierig kind met kennis van allerlei onderwerpen, moet van schoolmeester Gary Grooberson (Paul Rudd) via een YouTube-filmpje te zien krijgen hoe Manhattan erbij lag, die bijzondere dag in 1984. Het overwinnen van skepticisme is in veel bovennatuurlijke films een vervelend, maar vrijwel onvermijdelijk plotpunt; in GHOSTBUSTERS: AFTERLIFE is het nóg vervelender, omdat het volstrekt onlogisch is dat er überhaupt skepticisme zou zijn.
Goed, de jonge Spenglers gaan op onderzoek uit, gewapend met opa’s oude proton pack. Phoebe is duidelijk een kleinkind van Egon, wetenschappelijk ingesteld en sociaal onhandig, en Grace speelt haar met aanstekelijk enthousiasme. Grote broer Trevor is een Finn Wolfhard-type. Ze hebben ook twee vrienden, Podcast (Logan Kim), een nerd die een podcast heeft, en Lucky (Celeste O’Connor), de love interest van Trevor, die… nou ja, verder ook niks te doen krijgt. De saaie nieuwe Ghostbusters komen erachter dat een oude mijn in het dorp ooit eigendom was van Ivo Shandor, de occultist die ook in de eerste film achter de spokerijen zat. Dus ja, in de finale kan weer hetzelfde gebeuren als in 1984, inclusief demonische honden en de kwaadaardige god Gozer.
Maar dan met minder humor. AFTERLIFE heeft niet meer grappen dan een gemiddelde Marvel-film. Natuurlijk grotendeels afkomstig van Paul Rudd, die met zijn komische charisma nog wel iets weet te maken van een ondankbare rol. Eigenlijk zijn alle rollen in AFTERLIFE ondankbaar, inclusief die van regisseur Reitman. Nostalgie is een sterke emotie, maar wie alleen máár nostalgie inzet maakt een dood product.
Distributie: UPI (NL: 18 november) Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 17 november 2021
