Bijna twintig jaar nadat hij internationale roem vergaarde met de horrorkomedie SHAUN OF THE DEAD waagt Edgar Wright zich voor het eerst aan een ‘serieuze’ horrorfilm.
Zoals veel van Wrights films gaat LAST NIGHT IN SOHO over de volwassenwording van iemand wiens leven in het teken staat van oppervlakkige consumptie. Voor het eerst is die hoofdpersoon niet een jonge man, maar een jonge vrouw. Eloise (Thomasin MacKenzie) is een studente aan de mode-academie met een obsessie voor het Londen van de Swinging Sixties. Ze huurt een kamer bij de strenge, conservatieve mevrouw Collins (wijlen Diana Rigg in haar laatste filmrol). Daar begint ze realistische dromen te krijgen waarin ze getransporteerd wordt naar de jaren zestig en meekijkt met Sandie (Anya Taylor-Joy), een clubzangeres die op het eerste gezicht het leven lijkt te hebben dat Eloise zo verheerlijkt. Al snel wordt Eloise echter geconfronteerd met de misogynie die ook in het hippe Soho van de sixties volop aanwezig was. De dromen worden heftiger. Eloise wordt ook overdag geplaagd door visioenen van gezichtsloze mannen die haar aanvallen.
Het concept klinkt intenser en griezeliger dan het is in Wrights gladde, gelikte uitvoering. LAST NIGHT IN SOHO is misschien zijn mooiste film om te zien. Het droombeeld van de jaren zestig brengt hij bruisend tot leven, whip-pannend door gedetailleerde decors. Eloise’s kamer is gedrenkt in blauw en rood door de neon-verlichting van de bistro ernaast, een mooie vondst om de film bij vlagen een suspiriaanse sfeer te geven. Want ja, het is duidelijk dat Wright de mosterd niet alleen in het Verenigd Koninkrijk, maar ook in Italië haalt. Het verf-achtige bloed dat in een paar scènes rijkelijk vloeit roept onvermijdelijk herinneringen aan Argento op. Maar Wrights versie van Argento’s barokke surrealisme is niet meer dan een knappe imitatie, eigenlijk het soort platte nostalgie waar Eloise overheen moet komen.
Het scenario van Wright en Krysty Wilson-Cairns kent een paar voorspelbare twists en een overbodige romantische subplot waarin Eloise valt voor John (Michael Ajao), een personage dat aanwezig lijkt om duidelijk te maken dat niet alle mannen ploerten zijn. Het oppervlakkige sentiment dat BABY DRIVER minder genietbaar maakte is hier ook aanwezig. Een teken dat Wright weliswaar begrijpt dat zijn technische virtuositeit en cinefiele verwijzingen niet genoeg zijn om een film te dragen, maar tegelijkertijd niet weet wat er dan nog meer zou moeten zijn – alleen zijn Britse komedies (SHAUN OF THE DEAD, HOT FUZZ, THE WORLD’S END) zijn emotioneel beklijvend, omdat het sentiment daar met humor gebracht wordt. Heeft Wright geen grap om de emotie in te verpakken, dan werkt hij enkel met makkelijke clichés. Gelukkig ontstijgen MacKenzie, Taylor-Joy en Rigg de middelmatigheid van het materiaal. Alledrie zetten ze hun ouderwetse filmsterrencharisma in. Juist door het bijna anachronistische spel komen hun personages in de context Wrights droomwereld tot leven.
LAST NIGHT IN SOHO frustreert, omdat het verhaal zoveel potentie heeft, en Wrights enorme talent en oprechte liefde voor het genre voortdurend zichtbaar is, maar de film desalniettemin weinig meer blijft dan een stijloefening. Een hoogst vermakelijke, dat wel. Zoals zijn neptrailer DON’T.
Distributie: UPI (NL: 4 november / BE: 27 oktober) Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 3 november 2021
