Michael Myers houdt Haddonfield nog altijd in zijn greep. Ook als hij er niet is: het is de angst die mensen tot waanzin drijft in deze nostalgische slasher.
In HALLOWEEN (2018) zagen we hoe Laurie Strode er veertig jaar na haar eerste ontmoeting met Michael Myers eindelijk in slaagde de boeman te verslaan, door hem in een brandend huis achter te laten. In HALLOWEEN KILLS wordt Myers gered door brandweerlieden, die hun heldendaad met de dood moeten bekopen.
Maar voordat we daar aantoe zijn springt HALLOWEEN KILLS terug in de tijd, naar 1978, om te laten zien wat er nu écht gebeurde na John Carpenters allereerste HALLOWEEN. Dus niet wat we zagen in HALLOWEEN 2 (1981); zoals bekend hebben de gebeurtenissen van die film in de tijdlijn van David Gordon Green nooit plaatsgevonden. Nee, Michael ging niet meer achter Laurie aan, maar gaf zich over aan de politie.
Er zijn meer flashbacks, waarin Green de sfeer van Carpenters origineel aardig imiteert. Lof daarvoor moet ook naar d.o.p. Michael Simmonds, die erin slaagt digitale cinematografie op celluloid te doen lijken met veel gebruik diep zwart en shallow focus. De cameo van een digitaal herrezen Donald Pleasence was dan weer een misstap.
HALLOWEEN KILLS heeft aardig wat gemeen met het gewiste HALLOWEEN 2: net als die film pikt het vervolg de draad op direct na het einde van de voorganger, en spendeert Laurie (Jamie Lee Curtis) het merendeel van de film in het ziekenhuis. De horrorheldin wordt hier gedegradeerd tot bijpersonage, terwijl de film op zoek gaat naar een andere protagonist – een zoektocht die tot de finale doorgaat. Wordt het Laurie’s dochter Karen (Judy Greer) of kleindochter Allyson (Andi Matichak), die we in de vorige film leerden kennen? Of toch Tommy Doyle, die in 1978 als jongetje door Laurie beschermd werd tegen de boeman, en opgegroeid is tot wraakzuchtige vent met een knuppel (Anthony Michael Hall – de casting benadrukt hoe anders het Halloweeniverse van Green is dan dat van de eerdere vervolgen, want in HALLOWEEN: THE CURSE OF MICHAEL MYERS (1995) werd Tommy nog gespeeld door Paul Rudd)? Green lijkt zelf ook niet te weten wie hij het interessantst vindt om te volgen. Hij gooit er ook nog een volstrekt overbodig subplot in rond Deputy Frank Hawkins, die in 1978 betrokken was bij de arrestatie van Michael.
De eigenlijke hoofdpersoon van HALLOWEEN KILLS is het stadje Haddonfield, getraumatiseerd door de moorden van Michael. Zodra blijkt dat de moordenaar terug is, weet Tommy met ongeloofwaardig gemak een team vigilantes op te trommelen en binnen een mum van tijd scandeert de halve stad ‘Evil dies tonight!’ Dat loopt natuurlijk uit de hand. Green vindt het nodig een personage verbaal te laten benadrukken wat al lang duidelijk was: ‘We zijn monsters geworden.’ Dat thema heeft HALLOWEEN KILLS dan weer gemeen met die andere HALLOWEEN 2 (2009), waarin Rob Zombie de effecten van trauma op geloofwaardiger en intelligenter manier verkende.
Wat werkt in de rommelige, richtingloze film is een aantal effectieve slasherscènes. De spanning wordt zorgvuldig opgebouwd, de ontlading is bruut. Alleen Zombie’s versie van Michael ging harder tekeer. Het bombastische geweld lest de bloeddorst van de slasherfan, maar het gedoe eromheen doet verlangen naar de economische eenvoud van Carpenters HALLOWEEN. Die blijkt, ondanks inmiddels elf pogingen, nog altijd onnavolgbaar.
Distributie: UPI (NL: 14 oktober / BE: 20 oktober) Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 13 oktober 2021
