Nic Cage vecht tegen pluche robots. Wat valt er nog meer over te zeggen? Het klinkt als een ontzettend goed idee. Dat wel. Maar hoe lang kun je één grap blijven rekken?
Een naamloze mannelijke man, met leren jack en zonnebril, rijdt met zijn ragbak een klein Amerikaans dorpje binnen. Een spijkermat maakt echter finaal korte metten met zijn bandenspanning, en de plaatselijke monteur heeft meer slecht nieuws. Vervangen kost 1000 dollar, en nee, hier kun je geen creditcard gebruiken. Maar, er is een lokale mecenas die de reparatie wel wil bekostigen. Moet onze grote vriend wel even een nacht doortrekken in een pretpaleis voor kinderen, en de boel schoonmaken. Binnen staan echter een stel creepy automatons die in de kleine uurtjes tot leven komen. En die lusten graag mensenvlees.
Nicolas Cage was zo onder de indruk van het script, dat hij WILLY’S WONDERLAND besloot te produceren. Maar meer nog had hij gewoon verdomde trek om een rol te spelen waarin hij geen woord zegt. Regisseur Kevin Lewis beschrijft het project als een mix tussen Clint Eastwoods westernklassieker PALE RIDER uit 1985 en de culthit KILLER KLOWNS FROM OUTER SPACE (Stephen Chiodo, 1988), maar misschien zijn beide vergelijkingen een beetje veel eer voor het uiteindelijke resultaat.
Natuurlijk is het best even leuk om Cage te zien knokken tegen levende animatronics, die eruitzien als een gorilla, een struisvogel en een maffe wezel. En tussen de vechtpartijtjes door gaat hij lekker stoïcijns door met de taak waarvoor hij gekomen is: boenen. Ook dat levert geinige plaatjes op. Dit is heus geen film die oprecht hoogdravend probeert te doen over zijn belachelijke premisse. Het is allemaal maar een beetje voor de lol. Het jammere is vooral dat die pret er na een tijdje eigenlijk wel af is. En dan is de kijkervaring vooral afhankelijk van of je zelf de goede zin ervoor kunt opbrengen.
Laten we namelijk eens een tikkeltje streng zijn: de grap is op den duur wel uitgewerkt. Dan wordt het toch eens tijd om nieuwe leuke dingen te bedenken om Nicolas Cage aan te onderwerpen, en die komen er niet. Om de tijd te vullen, worden er wel wat verhaalelementen toegevoegd. Een halfbakken verklaring voor hoe die bewegende knuffels zo moordlustig zijn geworden, bijvoorbeeld, en er wordt een groep tieners geïntroduceerd als kanonvoer. Ook neemt de door Cage gespeelde nachtconciërge op nauwkeurig afgemeten momenten een welverdiende pauze, en dan werkt hij steevast een blikje energydrink naar binnen. Best geestig allemaal, maar écht grappig wordt het niet meer. Het is de komische school van ‘is het niet grappig als…(vul maar in)?’, en niet van het schrijven van daadwerkelijke grappen en sight gags.
Ook valt er best wat aan te merken op de filmmakerij die in WILLY’S WONDERLAND is gestoken. Er wordt heel hard gepoogd om met felle kleurtjes, snelle montage en lollige muziekjes en geluidseffecten een stijl te maken. Maar echt samenklitten wil het niet. En de actie is gefragmenteerd en vluchtig, om te verhullen dat de animatronics in hun pakjes helemaal niet zo lekker bewegen. Ook is een vechtchoreografie nagenoeg afwezig. De camera wordt wat geschud, de flarden beeld worden chaotisch en kort aan elkaar geknipt, soms zelfs even versneld. In betere handen zou het de gebreken, waarschijnlijk mede te wijten aan het lage budget, misschien kunnen verhullen. Maar nu zorgt het vooral voor een wat moeilijk te volgen brei, die tegen het irritante aan leunt.
Gelukkig hebben zowel Cage als de acteurs die de levende poppen spelen er wel lekker veel zin in. Als er iets is wat de film bekijkbaar maakt, is het hun oprechte enthousiasme om dit bizarre concept wat lol in te blazen. Vooral de zwijgzame conciërge van Cage, met intens starende ogen en gehuld in een maagdelijk lichtblauw t-shirtje met het logo Willy’s Wonderland, scoort wat bonuspunten voor de film. Hij is overduidelijk de belangrijkste attractie, en daar maakt hij het beste van. Alleen wanneer de grap is uitgewerkt, dat zijn horloge afgaat en hij naar de pauzeruimte gaat voor een rondje energydrink en flipperkasten, wordt het een irritant middel om hem even uit de weg te halen. Alleen maar zodat er een tiener op een domme manier kan worden opengereten. En ook zijn de dansjes van Cage tijdens het flipperen lang niet zo leuk als wanneer je hem écht in actie ziet. Of dat nou vechtend is, of met een schuursponsje.
WILLY’S WONDERLAND is op papier veel leuker dan als kijkervaring. Maar als je de verwachtingen ver genoeg naar beneden schroeft, valt er misschien nog een filmlengte lang van te genieten. Want helemaal wars van plezier is deze film echt niet. Soms helpt het de waardering tegenstrijdig genoeg om een lage score uit te delen. Dus deze twee skulls zijn voor jullie, het kijkerspubliek. In de hoop dat je deze film dan, met gezonde tegenzin, misschien tóch een kans geeft. Want laten we eerlijk zijn, hoe vaak krijgen we nou de kans om Cage tegen een pluche kinderspeeltje te zien vechten?
Distributie: Splendid Film. Release NL: 15 september 2021, BE: 12 februari 2021. Copyright: Ruud Vos. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende.
