BIOSCOOP | In een onheilspellend ogend gebouw op een rots huist een wetenschappelijk instituut, waar een team van wetenschappers zich zorgen maakt over een weerzinwekkend wezentje. ‘Ik vermoord jullie allemaal!’ roept het. Wat een heerlijk ouderwetse, pulpige openingsscène voor wat een heerlijk ouderwetse pulpfilm blijkt!
Na die proloog ontmoetten we Madison (Annabelle Wallis), die geplaagd wordt door levendige visioenen waarin een mysterieuze, monsterlijke figuur mensen afslacht. Maar het zijn geen nachtmerries: de moorden gebeuren echt. Overtuigd door haar zus (Maddie Hasson) benadert ze de politie, maar haar kennis van de details maakt haar natuurlijk verdacht…
Weinig mensen die zo’n invloed hadden op de horror van de afgelopen twee decennia als James Wan. Met SAW (het eerste deel regisseerde hij, bij veel van de vervolgen was hij betrokken als executive producer) gaf hij min of meer het startschot voor de stroming die laatdunkend torture porn is genoemd. Hij was ook mede verantwoordelijk voor de comeback van ouderwetse spoken met zijn clichécompilaties INSIDIOUS en vooral THE CONJURING, waaruit nog een heel universum groeide met misbaksels als ANNABELLE en THE NUN. Films die de cosmetische conventies lenen van bijvoorbeeld THE CHANGELING en POLTERGEIST, maar waarin de dolende geesten van subtekst worden ontdaan.
Wan is altijd een technisch sterke regisseur geweest, maar het moge duidelijk zijn dat ik zijn invloed op het genre niet als een positieve beschouw. Het goede nieuws is dat hij met MALIGNANT een andere kant op gaat, en zijn beste horrorfilm aflevert. Met FURIOUS 7 en AQUAMAN bewees hij al dat hij prima een hyperbolische, ongegeneerd malle popcornfilm kan maken. Dat is ook de kant die MALIGNANT opgaat.
Aanvankelijk leunt Wan nog vooral op suggestie, maar al snel trakteert hij ons op bloederig spektakel en wordt duidelijk dat MALIGNANT regelmatig de camp opzoekt. De vraag rijst in hoeverre Wan zich daarvan bewust is. Weet hij hoe belachelijk de twists zijn waar hij in de laatste akte mee komt, en hoe ongeloofwaardig de actiescènes (hoogtepunt is een sequentie op een politiebureau met een vrouwencel die niet had misstaan in een exploitatiefilm uit de jaren tachtig)? Als hij zich daarvan bewust is, laat hij daar in elk geval niks van merken. Gelukkig maar. Ik vermoed dat twaalfjarigen (die ondanks de R-rating absoluut tot de doelgroep behoren, en de film ook zeker moeten gaan zien) MALIGNANT grotendeels bloedserieus zullen nemen en best eng zullen vinden, terwijl de ervaren horrorfans met een brede grijns genieten van de oprechte, professioneel uitgevoerde belachelijkheid. Wan is in laatste tien jaar ook een veel stijlvoller regisseur geworden. De sfeer van MALIGNANT wordt bepaald door gelikte shots met veel diepblauw en bloedrood. Wans favoriete stijlmiddel bij actiescènes is nog altijd de long take, maar hij doet minder opzichtig dan veel collega’s. Vooral laat hij in de vechtscènes de ster stralen: danseres en slangemens Marina Mazepa in een indrukwekkende monsterrol. De meest opvallend vreemde stijlkeuze is de instrumentale synthcover van Where Is My Mind? van de Pixies, die een aantal keer ingezet wordt op spannende momenten. Misschien is dat de enige keer dat Wan ons een knipoog geeft – maar een subtiele!
We zitten in een mooie tijd voor horror: aan de ene kant zijn er de intelligente, kritisch gewaardeerde films van Ari Aster, Robert Eggers en Jordan Peele, maar ook de pure popcornprethorror is al een tijdje bezig aan een comeback. MALIGNANT is een mooi voorbeeld in die categorie.
Distributie: Warner Brothers (1 september) Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 1 september 2021.
