RECENSIE
Bioscoop

Candyman(2021)

CANDYMAN (1992) krijgt na bijna dertig jaar een waardige sequel. Nia DaCosta’s CANDYMAN gaat voor de aanpak van HALLOWEEN (2018): een direct vervolg op het origineel, waarbij de tussenliggende delen wijselijk genegeerd worden. Want net als Michael Myers was ook de boeman van Cabrini-Green aan eerherstel toe.

De twee eerdere sequels, CANDYMAN: FAREWELL TO THE FLESH (1995) en CANDYMAN: DAY OF THE DEAD (1999), verpestten de mythologie rond de titelfiguur, door die steeds verder uit te werken. Het is dan ook een aangename verrassing dat we in DaCosta’s vervolg aanvankelijk een heel ander oorsprongsverhaal te horen krijgen over de wraakzuchtige geest.

Maar eerst iets over Cabrini-Green, de achterstandswijk waar Candyman dood en verderf zaaide. Het was een werkelijk bestaand huisvestingsproject in Chicago. In de jaren vijftig was het er prachtig, volgens de toenmalige bewoners, maar gebrek aan (of liever gezegd: afwezigheid van) onderhoud aan de panden zorgde er al snel voor dat Cabrini-Green verviel. In 1992 was het een van de beruchtste wijken van Amerika. Niet omdat de misdaadcijfers er uitzonderlijk hoog waren (Chicago heeft altijd gevaarlijker plekken gekend), maar vooral omdat Cabrini-Green voor een achterstandswijk heel dicht bij rijke, witte buurten lag.

Die achtergrond is van belang voor Rose’ CANDYMAN, waarin de witte studente Helen Lyle onderzoek doet naar bijgeloof onder de zwarte bewoners van de wijk. In 1995, drie jaar na de release van CANDYMAN, begon de sloop van de vervallen huizen in Cabrini-Green. Inmiddels heeft gentrificatie ervoor gezorgd dat er peperdure apartementen staan. Daar wonen in Nia DaCosta’s CANDYMAN de succesvolle kunstenaar Anthony McCoy (Yahya Abdul-Mateen II) en zijn vriendin, galeriehoudster Brianna (Teyonah Parris). Anthony zoekt een onderwerp voor nieuw werk, als hij stuit op de legende van Candyman en geobsedeerd raakt. Als een bezetene begint hij te schilderen. Zijn kunst lijkt echter gruwelijke gevolgen te hebben: heeft hij de Candyman weer opgeroepen?

Waar Rose’ CANDYMAN gaat over witte fascinatie en angst voor de zwarte bevolking, gaat DaCosta’s CANDYMAN over zwarte fascinatie en schuldgevoelens. Anthony scoort dankzij het leed van Afro-Amerikanen die vast zitten in een milieu waar hij zelf uit geklommen is. Wie helpt hij daarmee eigenlijk? CANDYMAN is niet alleen een commentaar op het origineel, maar ook op de huidige golf sociaalbewuste horrorfilms – inclusief zichzelf. Tegelijkertijd benadrukt de film het belang van het vertellen over gruwelijke gebeurtenissen: de leus ‘say his name’, veel gebruikt bij protesten tegen politiegeweld, zet DaCosta slim in.

CANDYMAN is dus een film om over na te denken; een ambitieuze, volwassen horrorsequel die niet alleen recht doet aan de thema’s van het origineel, maar erop dóórgaat. Helaas is hij als griezelfilm minder effectief. DaCosta is een stijlvolle regisseur die regelmatig uitpakt met gelikte pareltjes van shots, en een spannende horror-set-piece kan ze ook, zeker, maar de constant aanwezige dreiging van Rose’ film ontbreekt in haar CANDYMAN. Desalniettemin kunnen fans tevreden zijn: begin 2000 waren er nog plannen voor CANDYMAN VS LEPRECHAUN. We zijn een eind gekomen.

Distributie: UPI (26 augustus 2021) Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 25 augustus 2021

24 augustus 2021
  • Titel
    Candyman
  • Lengte
    91 minuten
  • Regie
    Nia DaCosta
  • Scenario
    Jordan Peele, Win Rosenfeld, Nia DaCosta
  • Cast
    Yahya Abdul-Mateen II, Teyonah Parris, Nathan Stewart-Jarrett
  • Taal
    English, Ukrainian, French
  • Land
    Canada, United States, Australia
  • Trailer
Meer HorrorMeer Thriller
guest
0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments

Ons magazine bevat nóg veel meer.

Word abonnee!

Als je houdt van de genrefilm, is ons magazine echt wat voor jou.
Neem een abonnement en voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat.