De eerste twee films in Leigh Janiaks FEAR STREET-trilogie waren bovennatuurlijke slashers, het derde deel begint als onvervalste folk horror. Dat heeft nóg minder te maken met de boeken van R.L. Stine, waar de films alleen cosmetisch door geïnspireerd zijn.
Is dat erg? Nee. Stine’s romannetjes waren mijn eerste kennismaking – en die van vele generatiegenoten – met Amerikaanse paperbackthrillers, een gateway naar Dean Koontz en consorten, en daarom belangrijk, maar verhalen van bijzondere kwaliteit waren het niet. De boekjes waren vaak geïnspireerd door tienerslashers en -soaps van de jaren tachtig en negentig. Zo voelden de eerste twee films ook, maar FEAR STREET PART THREE: 1666 gaat aanvankelijk een andere kant op. Deena (Kiana Madeira) is nog steeds op zoek naar een manier om haar vriendin Sam (Olivia Scott Welch) te ontdoen van demonische bezitting, en in één moeite door het stadje Shadyside te verlossen van een eeuwenoude vloek. Een visioen brengt haar terug naar 1666, toen het allemaal begon.
Een keuze die sommige kijkers direct zal doen afhaken, maar die ik bijzonder waardeerde, is dat de personages in het Shadyside van 1666 gespeeld worden door de cast uit de vorige twee films. Niet alleen een lekker grotesk idee, maar ook een slimme metafoor voor een van de hoofdthema’s van de film: het idee dat op sommige plekken nooit echt iets verandert, dat de mensen uit een bepaald gebied altijd dezelfde problemen zullen hebben. Alleen die Ierse accenten, die zijn naast onovertuigend ook overbodig; had iemand bezwaar gemaakt als iedereen gewoon met Amerikaans accent gesproken had?
Zoals verwacht wordt al snel duidelijk dat Sarah Fier (Kaina Madeira), in de eerste twee delen neergezet als heks en de grote boosdoener achter alle ellende die Shadyside overkomt, eigenlijk onschuldig was. Het dorp zoekt gewoon een zondebok voor een aantal mysterieuze, lugubere gebeurtenissen. Als Sarahs geheime lesbische relatie met Hannah Miller (Olivia Scott Welch) wordt ontdekt, trekken de dorpelingen al snel hun conclusie: dit moeten dienaressen van Satan zijn. Wie er wél achter het onheil zit, weet Sarah ook te ontdekken, maar te laat.
Althans, te laat voor haar. Maar Deena, opgeschrokken uit haar flashback, weet nu genoeg. De finale speelt zich weer af in 1994, grotendeels in een winkelcentrum waar de overgebleven helden uit deel 1 en 2 zich dapper staande houden tegen het zootje bloeddorstige bovennatuurlijke moordenaars dat we inmiddels kennen. Neonkleuren zijn nu nog dominanter dan in de eerste film.
Halverwege het vorige decennium zagen we de welkome terugkeer van twee types horror: de folk horror (THE WITCH, MIDSOMMAR) en de pophorror voor tieners (IT, CHILD’S PLAY). Waar mainstreamhorror zichzelf lange tijd pijnlijk serieus nam, is deze golf niet bang voor humor en optimisme, en krijgen we er ook nog wat licht coming of age-drama én sociale thematiek bij. Een compleet pakketje. Als liefhebber van zowel folk horror als pophorror kan ik FEAR STREET alleen maar toejuichen.
De trilogie is een amusant popproject dat de nostalgie overstijgt door zelfreflectie. Voornaamste kritiekpunt is dat het allemaal wat langgerekt is: welbeschouwd had het hele verhaal inclusief flashbacks misschien net zo goed in twee films of zelfs één film verteld kunnen zijn. Maar laten we niet zeuren over kwantiteit als de kwaliteit er is.
Distributie: Netflix (16 juli) Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 17 juli 2021
