IFFR | THE PHILOSOPHY OF HORROR – A SYMPHONY OF FILM THEORY is een abstracte bewerking van Noël Carols invloedrijke boek The Philosophy of Horror: Or, Paradoxes of the Heart. Althans, zo wordt de film beschreven op de site van IFFR, waar hij tot 6 juni te zien is.
In feite is de film eerder een abstracte bewerking van A NIGHTMARE ON ELM STREET en A NIGHTMARE ON ELM STREET 2: FREDDY’S REVENGE, de twee films waar het gebruikte beeldmateriaal vandaan komt. Om de zoveel tijd verschijnt een citaat uit het boek in beeld, maar de connectie tussen de tekst en de filmfragmenten blijft geheel voor eigen invulling.
Regisseurs Péter Lichter en Bori Máté bewerkten 35 mm-materiaal van de klassieke slashers tot abstracte kunst. In het begin zijn de beelden nog herkenbaar, later worden ze een kleurenpandemonium waar slechts af en toe een gezicht in te ontwaren valt. Stemmen klinken niet: slechts onheilspellende soundscapes. Soms verzanden Lichter en Máté in esthetische clichés: gezichten van personages worden zwart uitgevlakt, zoals op de foto’s in cd-boekjes van talloze ‘duistere’ rockalbums uit de jaren negentig. Ook vervelend is bij vlagen agressief snelle montage, die bij epileptici een aanval of misselijkheid kan opwekken. Een goedkoop trucje is dat; een flauwe manier om het publiek een ‘heftige’ ervaring te bezorgen. Natuurlijk ‘werkt’ het, zoals het volume in de bioscoopzaal heel hard zetten ook zou ‘werken’. Geen kunst aan.
Wél interessant wordt het op momenten dat Freddy Krueger opduikt, spaarzaam ingezet en meestal alleen als silhouet. In de context van zo’n wanordelijk, nachtmerrieachtig werk, wordt de lollige horrorheld weer een archetypisch monster. Sinds de eerste NIGHTMARE was Krueger niet meer zo eng. PHILOSOPHY OF HORROR toont nare dromen, niet zoals de meeste films ze tonen, met toch altijd enige narratieve logica, maar meer zoals ze echt zijn: onmogelijk te volgen, vol half herkenbare flarden realiteit, af en toe een houvast en dan weer chaos.
De film duurt een uur, inclusief overture, die – cynisch gedacht – toegevoegd zou kunnen zijn om de minimale lengte te bereiken voor vertoning als lange documentaire op een festival. Een aardigheidje voor de liefhebber van beschadigd celluloid.
