‘I told you not to come…’ Het horrorpsychodrama THE DARK AND THE WICKED haalt zijn kracht uit de eenvoud van concept en uitvoering.
Nog zo’n zinnetje uit THE DARK AND THE WICKED dat al eeuwenlang zijn effectiviteit bewijst in films en boeken: ‘There is something out there…’ Schrijver, regisseur en medeproducent Bryan Bertino kent de kracht van onze basale menselijke angsten. De helaas onuitroeibare angst voor de ander werd zijn debuutfilm THE STRANGERS uit 2008. THE DARK AND THE WICKED gaat over die andere allesomvattende angst, die voor de dood.
Louise (Marin Ireland) en Michael (Michael Abbott Jr.) keren terug naar de familieboerderij in Thurber, Texas. Vader ligt op sterven. Moeder had liever niet gehad dat ze gekomen waren. Het landschap rond de geitenfarm is kaal en troosteloos – de camera-instellingen zijn nog net niet volledig zwart-wit – binnenshuis werpen gele lampen diepe schaduwen. De beelden sorteren hetzelfde vertrouwde omineuze effect als de woorden. Het schemert. In de verte klinkt het gehuil van wolven. Een waslijn met flessen en hoefijzers begint lawaai te maken. Is het de prairiewind of…? De onrust van de geiten verraadt, in de prachtige openingsscène, dat ons meer te wachten staat.
Veel meer. Laat je niet afschrikken door de constatering dat THE DARK AND THE TWISTED vooral een atmosferische horrorfilm is; een doodgewone winterpeen bewijst al na een kwartier dat ook de gore hounds aan hun trekken komen. Na dat verbijsterende en alle hoop vernietigende plotpoint keert de rust niet meer terug. ‘Fuck!’ roept Michael. Het is woensdag. Bertino telt de dagen af met tussentitels. ‘I didn’t wanna say anything before,’ zegt de verpleegster. ‘It wasn’t my place. Your mama, she was saying things…’
En zo bouwt Bryan Bertino langs de bekende weg, maar heel vakkundig, zijn sombere spookhuis waarin Louise en Michael verdwalen in een schemergebied tussen waan en werkelijkheid, leven en sterven, schuld en boete. Een handjevol nevenpersonages houdt de spanning hoog. De verpleegster, Charlie van de boerderij verderop, de lokale priester… maar vooral de comateuze vader die al te ver heen is om naar het ziekenhuis vervoerd te worden en op zijn bed met openhangende mond het einde afwacht.
Het werkt dankzij Bertino’s zorgvuldig gekalibreerde trage tempo, het sfeervolle camerawerk, de soundtrack en vooral het geloofwaardige spel van Ireland en Abbott. Zij acteren alsof ze in een tragisch drama spelen; Bertino en zijn jump scares laten je echter nooit vergeten dat op de boerderij niets alledaags is. THE DARK AND THE WICKED is een ijzersterke mood piece die opbouwt naar een klassieke, misschien zelf iets té klassieke, horrorclimax. Een beetje meer plot of originaliteit was welkom geweest, maar een kniesoor die daarop let. Te vaak moeten we het in hedendaagse genrefilms stellen ófwel zonder sfeer, ófwel zonder bevredigende finale. THE DARK AND THE WICKED biedt beide.
Distributie Gusto Entertainment. Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 2 december 2020.
