PREDATOR als martial arts-film. Dat zal de pitch geweest zijn voor JIU JITSU. Een inwisselbaar stel vechtersbazen neemt het in de jungle op tegen de alien die de vechtsport uit de titel heeft bedacht.
Dat wezen, Brax (Ryan Tarran), kwam duizenden jaren geleden voor het eerst naar de aarde en leerde de mensen jiujitsu (in goed Nederlands aan elkaar geschreven, daar kan ik ook niks aan doen). Eens in de zes jaar keert hij terug voor een robbertje knokken met een uitverkorene. Dat is Jake (Alain Moussi), een man die … nu ja, uitverkoren is om met Brax te vechten, verder weten we niks van hem. Hetzelfde geldt voor het team jiujitsuka dat hem bijstaat. Wat niet helpt is dat de meesten van hen ook behoorlijk saaie acteurs zijn.
Vechten voor de camera is de meest onderschatte vorm van acteren die er is. Een goede acteur vinden we iemand die goed is in dialogen. Filmvechten wordt vaak niet eens acteren genoemd. Onterecht, want een vechtsport kunnen beoefenen is niet genoeg: je moet het esthetisch doen, overzichtelijk, in character, én het doen overkomen alsof de ingestudeerde choreografie spontaan is. Lang niet iedereen kan dat. Dat blijkt in JIU JITSU: hoofdrolspeler Moussi vecht karakterloos, terwijl de bijrol van Tony Jaa de film telkens doet opleven. Het blijft een genot de charismatische actiester even sierlijk als bruut mensen aan gort te zien beuken. Helaas blijft zijn rol klein.
Dat laatste geldt ook voor Nicolas Cage als malle kluizenaar. Hij zit in de film om de plotexpositie niet al te vervelend te maken. Hoewel hij een paar typische Cage-oneliners krijgt, lijkt hij niet bijzonder geïnspireerd; het verwachte doordraaimoment komt niet. Het was ook een vergissing Cage’ personage zo veel vechtscènes te geven, want hij is telkens veel te duidelijk vervangen door een stuntman.
Maar de rest van de vechtscènes is prima uitgevoerd. Geen spectaculaire stunts, maar degelijk vakwerk. De camera danst en draait om de personages heen en brengt daarmee een gevoel van chaos over, zonder dat we het overzicht kwijtraken. Regisseur Dimitri Logothetis verliest zich soms in stijltrucjes. De vechtscène vanuit POV werkt vooral vervreemdend, en de Zack Snyder-slowmotion wordt veel te vaak ingezet, waardoor het natuurlijke ritme van een gevecht verloren gaat.
Tegen het einde wordt er nog halfslachtige een poging gedaan tot karakterontwikkeling, met een lachwekkend clichématige onthulling over Cage’ personage en een volkomen uit de lucht vallende zoen van Jake met een van de vrouwen uit het gezelschap. Als er eerder een romance tussen hen gesuggereerd werd, heb ik dat in elk geval gemist.
Maar meestal lijkt het erop dat Logothetis weet wat voor film hij maakt. Hij probeert niet eens te verhullen dat hij (en de strip waarop de film gebaseerd is) PREDATOR nadoet (ook Brax heeft infraroodvisie en is soms onzichtbaar). Grote ambities heeft hij niet. Hij levert een film die je geen week zult onthouden, maar waar je ook niet dood aan zult gaan. Je zou er prima naar kunnen kijken.
Vanaf 26 november op Pathé Thuis. Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 27 november 2020
