Welke invloed het tumultueuze, uiterst gepolariseerde Verenigde Staten onder Trump precies gaat hebben op Hollywood zal de komende jaren blijken. Het satirische THE HUNT probeert in ieder geval alvast een goede weerspiegeling te zijn van deze periode.
Satire is binnen elk restrictief regime al sinds jaar en dag het wapen van de tegenbeweging. Als je je niet wilt verlagen tot de taktieken van de gevestigde orde kan het een effectieve vorm van geweldloos verzet zijn. Maar werkt het nog in dit post-truth-tijdperk waar we ondertussen in zijn aanbeland? Is er, in een tijd waarin beide kanten van het politieke spectrum waarheden verbuigen en we vanwege ondoorzichtelijke algoritmes uit pure noodzaak dan maar alle informatie in twijfel trekken, nog wel sprake van een oprecht moreel gelijk?
Het antwoord hierop is natuurlijk gewoon ja. Maar het is niet makkelijk een duidelijke boodschap in een film te stoppen en tegelijkertijd kritiek te leveren op beide kanten van een ideologisch geschil. Doe je het te rechtdoorzee, dan word je al snel beschuldigd van oppervlakkige partijdigheid. Doe je het te genuanceerd, dan loop je het risico dat de uiteindelijke boodschap te verstopt zit en de film zijn doel voorbij schiet. THE HUNT plaatst zichzelf heel bewust in het midden tussen deze twee uitersten.
Na een toonzettende proloog schiet de film meteen uit de startblokken. Een ogenschijnlijk willekeurig geselecteerde groep mensen wordt wakker rondom een groot veld in een bos. In het midden van dat veld staat een grote kist. Na zich bevrijd te hebben van hun knevels gaat de kist open. Deze blijkt gevuld met een collectie wapens waar menig verongelijkte militia zijn vingers bij af zou likken. Er wordt nog wat gesteggeld over de bedoeling van de kist, maar voordat de zelfingenomen kijker goed en wel ’tsss, het is duidelijk ‘BATTLE ROYALE meets RUNNING MAN’, dat zie je toch?!” tegen zichzelf kan verzuchten, wordt de groep vanuit het niets onder vuur genomen en vallen met het muntje ook de eerste slachtoffers. De jacht is geopend.
Zolang nog niet helemaal duidelijk is wie de jagers zijn, lijkt de film een voorspelbaar traject af te lopen. Iemand vertelt wat over zichzelf, om vervolgens pardoes het loodje te leggen. Maar regisseur Craig Zobel en scenaristen Damon Lindelof en Nick Cuse weten wat ze doen, en al snel is de groep redelijk uitgedund en verschuift de focus naar een van de minder opvallende leden. Deze Crystal (Betty Gilpin) was al vertrokken voordat de groep überhaupt de kist ontdekt had, en kijkt ook net even voorbij slechts overleven; ze wil weten wie hier achter zit en zal daar koste wat het kost achter komen. Het is hier waar de film zijn eigen richting kiest en het gespeel met verwachtingen kan beginnen.
Want wie is hier nou eigenlijk precies de goeie en de slechte? En is onze nieuwbakken heldin dan juist wel een heldin, of toch ook weer niet? Lindelof en Cuse proberen iets te zeggen over de subjectieve empathie van de kijker, maar willen ook dat hun verhaal een parabel is voor de huidige stand van zaken in hun thuisland. Maar dan zonder een kant te kiezen. Dus ze keren de archetypes die normaal dit soort films bevolken enigszins ondersteboven, maar maken vervolgens ook weer stereotypes van deze personages, wat weer gevolgen heeft voor het eerdergenoemde effect op de kijker. Het is een soort welkome verwarring die redelijk zeldzaam is, en ook achteraf niet voor sluitende antwoorden zorgt.
‘It depends on whether they’re smart pretending to be idiots, or idiots pretending to be smart’, oordeelt Crystal over haar belagers als ze door een medeprooi gevraagd wordt of ze een kans maken. Dat lijkt bij vlagen ook op de schrijvers zelf te slaan. Het is dus niet helemaal duidelijk welk statement THE HUNT nou precies wil maken. De film zwalkt heen en weer tussen gemakzuchtige pulp en uitdagende satire, maar wordt overeind gehouden door Gilpin. Netflixers zullen haar mogelijk kennen als Liberty Belle uit de vrouwenworstelserie G.L.O.W., en de daar geleerde technieken komen haar hier goed van pas. Niet alleen draagt ze de film en geeft ze haar personage een onduidbare gereserveerde charme mee, ze bewijst ook een gedegen actieheld te zijn. Ondanks de hoge bodycount zijn daadwerkelijke actiescenes schaars. Maar de paar die er zijn, zijn hard, direct en goed gechoreografeerd, met de even brute als hilarische finale als terecht hoogtepunt. Dan maakt die precieze boodschap ook niet meer uit.
Distributie: Pathé Thuis. Release NL: 16 Oktober 2020. Copyright: Daan Snouck Hurgronje. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op: 20-10-2020.
