Nu er dankzij de versoepelingen weer wat meer bezoekers naar de bioscopen kunnen, is er meteen ook een reden voor: BACURAU, een verrassende Braziliaanse genremix waarin de inwoners van een belegerd bergdorpje wraaknemen op hun kwelgeesten.
Nood breekt overduidelijk wet voor de Braziliaanse arthousefilmer Kleber Mendonca Filho. Na zijn gevoelige portretten NEIGHBOURING SOUNDS en AQUARIUS waarin Brazilianen in nood centraal stonden, heeft hij deze keer in politiek onrustige tijden voor een over de top aanpak gekozen. Zou de verkiezing van Jair Bolsonaro er iets mee te maken hebben, dat Filho samen met co-regisseur Juliano Dornelles (zijn vaste production designer) ditmaal geen kabbelend portret maakte, maar een vlammende politieke satire en daarbij ook nog eens opzichtige leende bij klassieke Amerikaanse westerns, John Carpenter-films en Roger Corman-stijl griezelpulp? Wie weet, maar het heeft in ieder geval gewerkt, want BACURAU werd in hun thuisland een kaskraker en leverde het tweetal vorig jaar een juryprijs op tijdens het filmfestival van Cannes.
We schrijven enkele jaren in de toekomst. Het arme dorpje Bacurau ligt weg te kwijnen in de verdorde savanne regio Sertão in noordoost Brazilië. Een conflict met de lokale overheid heeft ervoor gezorgd dat hun watertoevoer is afgesneden en de dorpsbewoners houden de lokale politicus Tony jr. (Thardelly Lima) ervoor verantwoordelijk. Overduidelijk een rotzak die Tony, dus zal de opgejaagde, maar geliefde crimineel Lunga (Silvero Pereira) hem straks een lesje leren en het dorp van die bureaucratische juk bevrijden? Als een klassieke western stevenen Filho en Dornelles op zo’n uitkomst af.
Dan wordt het echter vreemd: wat te denken van die doodskisten bijvoorbeeld die Teresa (Bárbara Cohen) onderweg tegenkomt wanneer ze naar haar geboortedorp rijdt? Of het feit dat haar grootmoeder en oudste inwoner plotseling overleden is? Of dat de watertank waarmee ze het dorp bereikt doorzeeft blijkt met kogelgaten? Dan blijkt het hele dorp van de GPS-kaarten te zijn geveegd, scheert een als UFO vermomde drone over de huizen en stapt tot overmaat van ramp ook Udo Kier het beeld binnen.
Veel meer verklappen zou jammer zijn – zeker in het begin laat het verhaal je bewust afvragen wat de bedoeling is. En er is vooral ook een hoop plezier te beleven in de vreemde wereld die de film voor je uitvouwt: transgender criminelen, pilslikkende dorpsbewoners, badguys die uit een Amerikaanse B-actiefilm lijken weg gestapt. Het is een vreemde boel die misschien het best te omschrijven als Akira Kurasowa’s SEVEN SAMURAI (de film refereert er een paar keer naar) meets jaren vijfitg scifi, of Sergio Leone wakes in Fright (Ted Kotcheffs broeierige outbackdrama uit 1971 werpt zijn schaduw over het Braziliaanse dorpje).
Wanneer de plot uiteindelijk in elkaar valt, is dat niet eens zo heel verassend. Maar in de tweede akte schroeven de filmmakers het geweld vervolgens een toontje op. Weg mysterie en welkom in de rondte vliegende hoofden en bloedspetters. En ja, Udo Kier is een geweldige showsteler. Maar het is uiteindelijk het gevoel van gemeenschap dat vooral overeind staat in deze vreemde, bloederige, maar uiteindelijk ook verrassend ontroerende genremix. Een meer vermakelijke en politiek geladen genrefilm zal je de komende tijd niet zien.
Distributeur: Cherry Pickers (NL 02 juli). Copyright: Guus Schulting. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd op 02 juli 2020.
