Net wanneer rechercheur Greg Harper op de verdwijningszaak wordt gezet van de 10-jarige Justin, gebeuren er onverklaarbare dingen in zijn huis. Alsof er niet al genoeg spanning was, nadat vrouwlief Jackie het bed heeft gedeeld met een andere kerel. Dit gezin staat onder hevige druk.
Als je dan weer met dertig man tegelijk de bioscoop in mag, en niet al die maanden zat te popelen om alsnog DE BEENTJES VAN SINT HILDEGAARD van Johan Nijenhuis te kijken, kun je heerlijk uit de voeten met I SEE YOU. Regisseur Adam Randall mag dan duidelijk hard leunen op de stijl van Cary Fukunaga uit het eerste seizoen van TRUE DETECTIVE uit 2014; hij zet wel iets razend spannends neer. Een mysterie met smakelijke pay-off.
Wat daar allereerst aan bijdraagt is het script. Mocht je niet tè hard aan het proberen zijn om de tv-serie DEXTER te vergeten, dan herinner je je misschien de flashbackscènes waarin pa Morgan de tienerversie van Dexter mee uit jagen neemt? Nou, dat jonge acteurtje, Devon Graye, heeft nu dus op 33-jarige leeftijd zijn eerste verfilmde scenario geschreven. Misschien is het ruw talent, misschien zijn ervaring met acteren in heel veel tv- en filmproducties, maar hij kan er nog wat van ook.
Een stevig deel van de film kijken we vooral door de ogen van Jackie Harper, gespeeld door Helen Hunt. Haar zoon Connor steekt zijn woede over wat ze heeft gedaan niet onder stoelen of banken. En als haar minnaar Todd een keramieken beker op zijn harses krijgt, is de link met zijn woede al gauw gelegd. En dan is er nog Greg, die kampt met de mysterieuze verdwijning. Op de plek van vermissing is een groen zakmes gevonden, iets wat verwijst naar een oude opgeloste zaak.
De belangrijkste vondst van de makers is de zeer effectieve suggestie dat er hier iets bovennatuurlijks aan de hand is. De enorme kracht waarmee Justin in de openingsscène van zijn fiets wordt gerukt door iets onzichtbaars zet een toon neer die nog lang nasuddert als er dingen beginnen te gebeuren bij de Harpers. Er zijn een tv die onverwachts aanspringt, een verdwenen verzameling bestek en familiefoto’s die hun lijstjes een voor een verlaten. En dan moet de echte destructie nog beginnen.
Halverwege wisselt de film ook dramatisch van perspectief. We krijgen alle gebeurtenissen van de eerste helft nogmaals te zien, door de ogen van personages waarvan we eerder lange tijd nog niet eens wisten dat ze bestonden. En het is de kunst van het weglaten in de eerste helft, waardoor in de tweede helft ineens heel veel op zijn plek valt. De kunstmatigheid waarmee alles qua plot is getimed en uitgedokterd, is vrij klein gehouden. Dat maakt dat de regisseur en de scriptschrijver hiermee een zeer geslaagde jongleursact uitvoeren.
Het toeval waarmee twee verschillende verhaallijnen op zowat hetzelfde moment binnen het filmuniversum in gang worden gezet, is namelijk van hetzelfde niveau als dat je jouw buurman tegenkomt in een hotel aan de andere kant van het land, waar je naartoe ging om je vrouw te verrassen. Wel érg toevallig dus. Het ambacht zit ‘m hierin dat de kijker zich daarvan gedurende de film niet bewust wordt. Dat krijgen de makers toch bijna helemaal voor elkaar. Er wringt net iets, maar niet genoeg om de spanning in de weg te staan.
Zodra de film meerdere keren van gezichtspunt en daarmee ook van toon verandert, verliest het begin misschien zijn mysterie, maar – en dat is het knappe – geen intrige. Als kijker worden we graag bedrogen, maar het risico is dat meer duidelijkheid de suspense eraf haalt. Hier niet. De opbouw naar de climax blijft zorgen voor een sterke aanvoer van adrenaline. Want door meer informatie te hebben, weet de kijker ook steeds beter wat er op het spel staat.
Dat je nu misschien nog net te goed herkent waar regisseur Randall zijn inspiratie vandaan haalt, is iets wat je een beetje uit het verhaal kan trekken. Je ziet de touwtjes net iets te goed in zijn marionettenspel. Maar dat neemt niet weg dat hij de poppen goed aan het dansen heeft. Hij zoekt gewoon nog naar zijn eigen stijl, maar dat maakt hem niet minder goed in het imiteren van die van anderen.
Distributie: Gusto Entertainment. Release NL 1 juni 2020, BE n.v.t.. Copyright: Ruud Vos. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Onlinee gepubliceerd op 1 juni 2020.
