SWALLOW is een bijzonder soort horrorfilm. Niet eng, gruwelijk of gewelddadig, maar diep oncomfortabel.
Hoe ver ga je om je autonomie terug te winnen? De pasgetrouwde Hunter (Haley Bennett) is een object in het leven van haar man Richie (Austin Sowell). Richie is gewend te krijgen wat hij wil: hij heeft een goede baan bij het bedrijf van zijn vader, en zijn ouders kochten een prachtig huis voor hem en zijn bruid. Daar mag Hunter stofzuigen, televisiekijken en mooi zijn. Als ze zwanger wordt, wordt haar situatie alleen maar hopelozer. Regelmatig staart ze uit het raam, op zoek naar een uitzicht.
Sommige mensen zouden gillend gek worden van de isolatie en het niksdoen, maar Hunter slikt het allemaal. Letterlijk: ze begint oneetbare objecten door te slikken. Het begint met een knikker, maar al snel volgen grotere en scherpere dingen. Als ze ze weer heeft uitgepoept, zet ze de doorgeslikte voorwerpen op een plankje naast elkaar: trofeeën die bewijzen dat ze in elk geval nog érgens controle over heeft.
De psychiatrische stoornis heet pica en bestaat, maar in het echt is er lang niet altijd een duidelijke oorzaak voor te vinden. In SWALLOW herovert de stille, muizige Hunter haar lichaam door het te beschadigen. Hoewel haar man en schoonouders gelijk hebben als ze haar tegen willen houden, sta je helemaal aan haar kant als ze weigert te gehoorzamen. Zelfs als dat ertoe leidt dat een dokter een veiligheidsspeld uit haar maag moet halen. Bijzonder expliciet is SWALLOW niet, maar weinig recente films deden me zo vaak ineenkrimpen.
Debuterend regisseur Carlo Mirabella-Davis filmt nauwkeurig en steriel. Soms lijkt SWALLOW de duistere versie van een Wes Anderson-film. In de pastelgele zitkamer van haar schoonouders draagt Hunter beige kleding; zit ze thuis op een groene bank, dan heeft ze een groene jurk aan, en op haar schoot een mooi contrasterende bak oranje zoutjes. De subtiel onwerkelijke esthetiek benadrukt de onmogelijkheid voor Hunter om in deze benauwende wereld te leven. Het clichématige shot waarin ze als een bezetene staat te stofzuigen is eigenlijk teveel.
En dat is wat SWALLOW de das om doet: Mirabella-Davis legt alles er te dik bovenop. Richie en zijn ouders zijn karikaturen. Hunters schoonmoeder zegt dat ze haar haar zou moeten laten groeien, want ‘Richie likes his girls with long, beautiful hair.’ Zo zijn de meeste dialogen: te direct, te eenduidig, te letterlijk. Geen moment wordt geprobeerd Hunter te omringen met echte mensen.
Het is jammer van de mooie rol van Haley Bennett, die met subtiele mimiek een scala aan conflicterende emoties speelt, en haar personage veel meer meegeeft dan het scenario biedt. Die rol verdiende een film met dezelfde menselijkheid en creativiteit.
Distributie: Cinéart. Op VOD vanaf 21 mei. Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 20 mei 2020.
