Wanneer een film opent met enkele mensen die aanspoelen op een eiland, dringt zich direct de vraag op: krijgen we CAST AWAY of LOST? Het alleraardigste SWEETHEART vindt een goed werkbare tussenweg, met een eenzame overlever die het moet opnemen tegen een mysterieus monster.
De jonge Jenn is weliswaar niet de enige die na een schipbreuk op een onbewoond eilandje terechtkomt, maar wel degene die het er levend vanaf brengt. In afwachting van redding zal ze zich in haar eentje op de welbekende manier moeten zien te redden: voedsel verzamelen, een onderkomen bouwen en zo mogelijk haar aanwezigheid kenbaar maken aan de buitenwereld. Maar net wanneer je denkt bezig te zijn aan het zoveelste survivaldrama, blijkt dat het onheilspellende Blumhouse-logo aan het begin er niet zomaar was. Niet ver van het strand waar Jenn haar dagen slijt, blijkt een zeemonster te wonen dat ’s nachts het eiland als jachtterrein gebruikt. En het staat niet onwelwillend tegenover mensenvlees.
De wijze waarop dit wezen voor het eerst expliciet in beeld wordt gebracht, is een heerlijk stukje nachtmerriemateriaal. Maar dat Jenns angst ervoor zo tastbaar is, heeft toch vooral te maken met de identificerende fase die hieraan voorafgaat. Daarin wordt op aangenaam minimalistische wijze duidelijk uit welk hout dit personage is gesneden: assertief en vindingrijk, maar ook angstig en breekbaar. De film hanteert hiervoor geen flashbacks of voice-over, maar laat het non-verbale acteerwerk van Kiersey Clemons al het werk doen. Een mooi moment dient zich aan wanneer Jenn haar aantekeningenboek terugvindt en ontdekt dat al haar schrijfsels door het zeewater zijn weggespoeld. Ze zegt weliswaar niets, maar uit haar lichaamstaal spreekt het gevoel van verlies dat iedereen die weleens wat persoonlijks opschrijft direct zal herkennen.
Schrijver-regisseur J.D. Dillard behoudt deze stijl vrij consequent. Zo wordt het monster maar spaarzaam in beeld gebracht en Jenns angstige blik des te meer. Haar intenties de situatie in haar voordeel te buigen (het monster jaagt alleen ’s nachts, dus kan ze zich gedurende de dag voorbereiden) worden nooit hardop verkondigd, maar uit de beelden spreekt alle informatie die je nodig hebt. Ietwat spijtig dus dat de heerlijk eenvoudige plot halverwege op onnodige complicaties stuit, wanneer Jenns eenzame strijd wordt onderbroken voor een gespannen onderonsje met andere overlevenden. Doordat Jenn hen niet kan overtuigen van het gevaar, wordt de daarvoor nog zo nuchtere overlever ineens ‘the girl who cried wolf’. Dat roept de vraag op wat voor iemand ze precies was voor haar eilandavontuur, maar daar lijkt de film dan weer niet op in te willen gaan.
Dit gebeuren lijkt ergens op aan te sturen – met name omdat de andere personages niet de volledige waarheid vertellen over wat er precies met hen is gebeurd – maar heeft uiteindelijk nauwelijks effect op de slotsom. Mogelijk is te elfder ure besloten een subplot te verwijderen, maar heeft men in alle haast enkele shots en scènes over het hoofd gezien. De aas die Jenn ongeschijnlijk in haar mouw steekt, wordt in ieder geval nooit uitgespeeld. Gelukkig is dit intermezzo van niet al te lange duur en wordt snel genoeg teruggeschakeld naar het hoofdverhaal, dat zich gaandeweg ontpopt tot het kleine zusje van PREDATOR. Niets bijzonders dus, maar gelukkig ook geen film die het nodig acht te strooien met cryptische hints over de ware aard van het monster of wat het mogelijk representeert. Soms mag een eng monster best gewoon een eng monster zijn.
Distributie: Living Colour. Op dvd vanaf 18 maart 2020. Copyright: Thierry Verhoeven. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 21 maart 2020.
