Een vervolg op THE BOY, dat lijkt een raar idee. De eerste film eindigde met een groteske (maar daarom niet minder voorspelbare) plottwist. Is het mysterie nog effectief nu we de onthulling achter de rug hebben?
THE BOY deed zich aanvankelijk voor als typische bezetenpoppenhorror, maar ontpopte zich tot een film in een ander subgenre. We hadden niet te maken met levend speelgoed, maar met een heuse Bad Ronald!
Jeweetwel, een Bad Ronald, zoals in de gelijknamige televisiefilm uit 1974, waarin een jongen door zijn moeder tussen de muren van het huis verstopt wordt en daar zijn leven leidt. Zulks gebeurde ook in THE BOY. Elke keer dat de angstaanjagende pop Brahms ongezien was verplaatst, bleek het werk van de Bad Ronald: de échte Brahms. Dat was een onhandelbaar kind, dus besloten zijn ouders een geheime kamer voor hem te bouwen en de buitenwereld te vertellen dat hij dood was. In zijn plaats verzorgden ze een antieke pop.
De twist van THE BOY zie je al aankomen voordat die pop in beeld is verschenen. Dat is niet erg. Met z’n klassieke thema (het wegstoppen van het ongewenste), prachtige locatie (zo’n typisch Victoriaans landgoed) en onwaarschijnlijke verhaal is THE BOY hoogst amusante gothic pulp. En een hitje: het bescheiden budget van tien miljoen werd ruim verzesvoudigd, dus krijgen we een vervolg.
THE BOY: BRAHMS’ CURSE (of BRAHMS: THE BOY II, de titel die op het scherm verschijnt) kan zonder voorkennis van de eerste film gekeken worden. Liza (Katie Holmes) en haar zoontje Jude (Christopher Convery) worden het slachtoffer van huisvredebreuk. Nadat hij een inbreker zijn moeder neer zag slaan, kan de getraumatiseerde Jude niet meer praten, wat Liza en vader Sean (Owain Yeoman) ook proberen. Op aanraden van een psycholoog gaat het gezin er even tussenuit. Hun tijdelijke woning staat vlakbij het inmiddels vervallen landhuis waar THE BOY zich afspeelde. In het bos vindt Jude een porseleinen pop. Hij raakt gefascineerd door Brahms. Zijn ouders zijn er maar wat blij mee als ze Jude in zijn kamer tegen zijn nieuwe vriendje horen praten. Die enge pop blijkt een uitstekende traumatherapeut! De relatie tussen Jude en Brahms wordt echter al gauw sinister, wanneer Brahms zijn regels begint op te leggen.
Hoe de vork ditmaal precies in de steel zit, is minder voorspelbaar dan in de eerste film, met name omdat de twist nog een stuk belachelijker is. Ook mist BRAHMS’ CURSE de prettig ouderwetse sfeer en zorgvuldige opbouw van de voorganger. Scenarist Stacey Menear strooit lukraak met nachtmerriescènes om maar iets engs te laten gebeuren op momenten dat de plot daar nog niet aan toe is. Ondanks een paar vakkundig gemaakte griezelmomenten is BRAHMS’ CURSE, zeker tegen het einde, vooral lachwekkend en aandoenlijk.
Dat is niet helemaal de bedoeling, maar het zijn wel positieve eigenschappen. Ik snap best dat de film door de internationale pers met de grond gelijk gemaakt wordt, maar ik kan niet ontkennen dat ik het laatste half uur met een brede grijns heb gekeken. BRAHMS’ CURSE is onderhoudende pulp, die zichzelf godzijdank 100% serieus neemt. Ik weet dat het niet gaat gebeuren, maar ik gun Brahms een hele franchise, inclusief vervolg in de ruimte.
Distributie: The Searchers (NL: 27 februari 2020) Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op27 februari 2020
