Bezoek je Fantasy Island, dan zie je hoe je grootste fantasie werkelijkheid wordt. Bezoek je echter FANTASY ISLAND, dan zie je een futloze horrorfilm.
Het is niet vreemd dat productiemaatschappijen zich graag focussen op een vervolg of reboot van een bestaande hit. Dat ervaarde producent Jason Blum ook toen de kassa’s in 2018 explodeerden na de release van HALLOWEEN (David Gordon Green). Fans van het origineel leken net zo hard naar de bioscoop te hollen als kijkers die nog nooit van Michael Myers hadden gehoord. Dat zal bij FANTASY ISLAND, het nieuwste horrorwerkje van Blumhouse Productions, vermoedelijk wel anders zijn. Zo is het onwaarschijnlijk dat de beoogde jonge doelgroep het iets kan schelen dat de film is gebaseerd op een televisieserie uit de jaren 70, terwijl liefhebbers van de serie ongetwijfeld niet in de rij staan om te zien hoe hun serie in een suffe horrorfilm is omgetoverd.
De toon van de film en de serie is een verschil van dag en nacht, maar de premisse is vrijwel identiek: bezoekers van een luxe resort op een magisch eiland mogen hun grootste fantasie werkelijkheid laten worden. Hun gastheer is meneer Roarke, in de serie gespeeld door Ricardo ‘Khan’ Montalban, nu vertolkt door Michael Peña. Gekleed in een wit pak verwelkomt hij zijn gasten en laat stuk voor stuk hun uiteenlopende fantasie beginnen. Zo heeft Gwen (Maggie Q) wat recht te zetten in haar leven, wil Patrick (Austin Stowell) het leger in en willen de broers Brax (Jimmy O. Yang) en JD (Ryan Hansen) niets liever dan keihard feesten. Als laatste wil Melanie (Lucy Hale) wraak nemen op een pestkop van vroeger, vertolkt door Portia Doubleday, die ook al de grote pestkop speelde in CARRIE (Kimberly Peirce, 2013).
FANTASY ISLAND opent echter met Doubleday, die op het eiland wordt achtervolgd door gemaskerde mannen en paniekerig om hulp schreeuwt. Deze generieke openingsscène lijkt vooral bedoeld als voorafje om de kijker in ieder geval maar wat actie te serveren, aangezien het vervolgens lang duurt voor regisseur Wadlow iets op tafel zet dat op een hoofdgerecht lijkt. De eerste driekwartier zien we vijf inwisselbare personages aan hun – opvallend fantasieloze – fantasie beginnen, maar spanning of sensatie blijft uit. Om ons toch het gevoel te geven dat er wel degelijk dreiging op de loer ligt, toont Wadlow aan het begin van elke fantasie wat druppelend zwarte prut. En een enkele keer duikt geheel willekeurig een mysterieuze gestalte op voor een goedkoop schrikmomentje. Logischerwijs stilt dat geenszins de honger van kijkers die op zoek zijn naar een beetje spanning.
Maar zelfs als Wadlow uiteindelijk de film in een hogere versnelling zet, blijft het allemaal bespottelijk tam. De leeftijdsbeoordeling PG-13 zorgt dat elke vorm van gore wordt vermeden, maar eng of spannend wordt FANTASY ISLAND überhaupt nooit. Op de verschijning van een gespierde chirurg met dichtgenaaide mond – die erop uit is om Doubleday te martelen – zit er überhaupt geen horror in deze horrorfilm. Maar ook andere genres die Wadlow uitprobeert komen nauwelijks uit de verf. Tijdens de promotie van FANTASY ISLAND viel geregeld de titel THE CABIN IN THE WOODS (Drew Goddard, 2011) als grote inspiratiebron, maar zwarte humor is heel ver te zoeken. Wadlow komt niet verder dan de zwarte prut.
In de tweede akte gaat Wadlow over op meer een actiefilm. Dit deel van de film komt nog het beste tot z’n recht, hoogstwaarschijnlijk omdat vuurgevechten je als kijker nog enigszins wakker kunnen houden. Maar de kijker mag weer lekker indutten tijdens de climax, waar Wadlow vooral voor drama kiest. Dit lijkt overgenomen van de televisieserie, waarin elk personage steevast iets over zichzelf leert door hun uit de hand gelopen fantasie. Dus krijgt elk personage in de film ook een dramatische scène waar de film even volledig tot stilstand komt en er een flinke draai aan de volumeknop van de vioolmuziek wordt gegeven. En niet alleen de gasten, maar ook meneer Roarke wordt er aan het einde nog even bijgesleept voor wat tranentrekkerij. Het feit dat Michael Peña deze mystieke gastheer de hele film speelt als een slaapwandelende vent werkt ook niet mee; het maakt meneer Roarke net zo’n suffe verschijning als alle andere personages. En als zelfs Michael Rooker in je film maar een suffe verschijning is, dan weet je dat je iets flink fout doet.
Distributie: Sony Pictures. Release NL: 13 februari 2020, BE: 19 februari 2020. Copyright Jasper ten Hoor. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 14 februari 2020.
