Naast STAR WARS: THE RISE OF SKYWALKER draait ook THE DARE nu in de bioscoop, voor wie geen zin heeft in ruimtegevechten. De setting hier? Een martelkelder.
Je moet het maar durven, als bioscoopdistributeur, om je film tegelijkertijd uit te brengen met de nieuwe STAR WARS. Je ziet dan ook dat veel van de films die uitgebracht worden een volledig andere smaak bieden: Nederlandstalige tragikomedies (APRIL, MAY EN JUNE), kunstzinnige animatie voor kinderen (DE BEROEMDE BERENINVASIE VAN SICILIË), vreemde indiefilms (THE PEANUT BUTTER FALCON, DEERSKIN) en dus THE DARE. Die laatste heeft als selling point puur, onversneden sadisme.
Laat ik vooropstellen dat ik misschien niet de juiste recensent ben om deze film te bespreken: torture porn is verreweg mijn minst favoriete horrorsubgenre. Tevens kan ik weinig met films wiens nihilistische wereldvisie in één zin samen te vatten valt: iedereen is slecht en verdient niets dan ellende. Dat laatste geldt overigens net zo goed voor arthouse-films die dezelfde boodschap prediken. In tegenstelling tot een film als THE HOUSE THAT JACK BUILT, dat zich verschuilt achter plamuurdikke lagen ironie en pretentie, is een film als THE DARE tenminste goudeerlijk over de verkooptechniek achter de film: bakken bloed en enkel ellende.
Toch verdient een film als THE DARE het om beoordeeld te worden op eigen merites. Dan zijn er een aantal min- en pluspunten die direct opvallen. THE DARE heeft ten eerste geen sterke hoofdpersoon om op te steunen. Jay Jackson (gespeeld door Bart Edwards), is even onopvallend en smakeloos als zijn naam lijkt te suggereren, een personage als een droge, onbelegde boterham. Deze protagonist wordt ontvoerd en vastgehouden in een kelder met drie andere personages, die een reeks martelingen moeten ondergaan. De acteurs die deze overige personages spelen mogen er op los schmieren. Zoals gewoonlijk bij dit kaliber films is dat geen aanbeveling, maar werkt het vooral op de zenuwen. De enige acteur die echt goed begrepen heeft in wat voor film hij zit is cultacteur Richard Brake als Creedence, een sadistische man met een boeventronie die meer te maken lijkt te hebben met de gebeurtenissen in de martelkamer.
De plot lijkt in mijn beschrijvingen flinterdun. Scriptschrijvers Giles Anderson (tevens regisseur) en Jonny Grant proberen dat te verbloemen door een ongewone plotstructuur toe te passen. We verlaten regelmatig de kamer met Jackson en zijn medegevangen voor de dagelijkse beslommeringen in het huishouden van Creedence. Deze plotstructuur leunt op een plottwist die je al van heinde en verre aan ziet komen en die de spanningsboog mankeert.
Eveneens slordig zijn de editing en belichting, die in enkele scènes amateuristisch aanvoelt, en waarbij shots niet altijd logisch op elkaar volgen. Daar tegenover staat echter een ijzersterk sounddesign. Ook voor de wegkijkers onder ons valt er daardoor genoeg te gruwelen, want sommige van de martelingen klinken, bij gebrek aan een beter woord, ontzettend vochtig.
Dat wegkijken is soms nodig, want de film slaagt wél met vlag en wimpel in hetgeen wat ook de grootste troef moet zijn: de film is ongemeen gemeen, smerig sadistisch, naargeestig nihilistisch. De creativiteit in de sterfscènes valt niet te ontzeggen, en zeker mensen met een insectenfobie of met een overgevoeligheid voor oogletsel kunnen beter ver weg blijven van deze film. Ook in de rauwe rafelrandjes van de film zitten er creatieve naargeestige details: Creedence’s voorliefde om zijn slachtoffers onder te spuiten met een brandslang vol varkensbloed is niet alleen een authentiek aanvoelende fysieke marteling. Het is tevens het soort psychologische onnavolgbare spelletje dat je een echte seriemoordenaar snel ziet doen. Het zijn dit soort vondsten die de film kleur geven. Een door en door rotte kleur, maar een kleur desalniettemin. Ik ben geen fan van de grootste verkooptechniek van de film, maar ik kan de makers niet ontzeggen dat ze op volstrekt overtuigende wijze nihilistische naargeestigheid door je strot douwen. Varkensbloedfonteinen en oogmaden: voor als je even genoeg hebt van lightsabers en ruimteschepen.
Distributie: Dutch FilmWorks (Release NL: 19 december 2019). Copyright Theodoor Steen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 18 december 2019.
