Het is een jaar vol grote, ambitieuze, rommelige horrorfilms. In allerlei categorieën: ‘social thriller’ US, filmhuishit MIDSOMMAR, tween-horror SCARY STORIES, en nu de onvervalste event movie IT CHAPTER TWO.
In de tweede helft van deze Stephen King-verfilming zijn de vrienden die in deel 1 korte metten maakten met moordclown Pennywise (Bill Skarsgård), volwassen en uit elkaar gegroeid. Hun avontuur zijn ze vergeten sinds ze weg zijn uit Derry: zo werkt die stad, onder invloed van het monster dat er huist. De enige die is gebleven is Mike (Isaiah Mustafa). Hij weet alles nog. Wanneer een gruwelijk incident hem leert dat Het nog niet verslagen is, belt hij zijn oude vrienden (James McAvoy, Jessica Chastain, Bill Hader, Jay Ryan, James Ransone). Tijd voor een reünie.
Het vervolg op de meest succesvolle horrorfilm aller tijden barst haast uit z’n voegen van de ideeën. Niet allemaal goede ideeën, en vernieuwend al helemaal niet, maar ideeën zijn het. IT CHAPTER TWO gaat over ouder worden, nostalgie, vriendschap, spijt, seksualiteit, de waarde van rituelen en natuurlijk over angst. Net als King in zijn roman, appelleert regisseur Andy Muschietti aan kinderlijke oerangsten: bloed, slijm, ziekte, ongedierte, rottende lijken; het komt allemaal voorbij in de groteske griezelchaos. En natuurlijk de obligate blote bejaarde. Zoals gezegd, van originaliteit moeten Muschietti en scenarist Andy Glauberman (THE NUN, ANNABELLE) het niet hebben.
Maar de excessieve uitvoering van Muschietti doet wonderen. De beste van zijn set-pieces hebben een aanstekelijke pretfactor die doet denken aan Sam Raimi. De onervaren kijker zal huiveren, de geharde horrorfan eerder lachen. Beide reacties mogen. Het is tenslotte een achtbaan.
Wel eentje die af en toe dreigt te ontsporen. Soms is de knipoog net wat te vet (een lange cameo van Stephen King, een direct citaat uit THE THING) en is de hoogdravende mythologie wat te dol (hoewel de film daarin niet zo ver gaat als het boek). Een strengere editor had het bijna drie uur durende epos zeker geen kwaad gedaan: de subplot rond pestkop Henry Bowers is overbodig, evenals veel van de flashbacks. Want ja, de film flitst regelmatig terug naar de kindertijd van onze helden, die toen blijkbaar nog meer confrontaties met Pennywise hadden, die de eerste film oversloeg. Een manier om de charmante jonge cast lekker veel te gebruiken, maar die scènes worden al gauw repetitief.
Belangrijker dan de warboel van een verhaal is de chemie tussen de leden van de Losers Club, die ook bij de volwassenen aanwezig blijkt. In een van de mooiste scènes zien we hoe ze direct in hun oude patronen vervallen, na elkaar jaren niet gesproken te hebben. Met name Bill Hader en James McAvoy zijn sterk in verrassend melancholische rollen.
Ergens is het jammer dat Muschietti de potentie een echt angstaanjagende film te maken laat liggen. Zijn wereld, waarin elke kernschets met dikke klodders verf gemaakt is, voelt te kunstmatig om dicht bij de onze te komen. Stephen King liet een monster los in een herkenbare setting; Muschietti smijt herkenbare thema’s in een spookhuis. Daar kun je je over beklagen, maar het is een artistieke keuze die hij consistent volhoudt. Aan het einde van een zomer vol teleurstellende blockbusters (MEN IN BLACK: INTERNATIONAL, GODZILLA II: KING OF THE MONSTERS, SPIDER-MAN: FAR FROM HOME) is deze kermisattractie meer dan welkom.
Distributeur: Warner Bros. Pictures. NL: 5 september, BE: 11 september 2019. Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 5 september 2019.
