Een film die zonder persvoorstelling in de bioscopen wordt gedropt, belooft zelden iets goeds. Zelfs met een lonkende producentennaam als James Gunn. In het geval van BRIGHTBURN een raadselachtige gang van zaken, want het is een hele fijne, nare superheldenslasher.
Hoe omschrijf je een perfecte filmvillain? Michael Biehn deed het in een kleine twee minuten in THE TERMINATOR, Donald Pleasence had er zes jaar eerder minder tijd voor nodig in HALLOWEEN. Met een ultieme filmschurk valt niet te onderhandelen, de logica in zijn of haar hoofd valt samen te vatten met de zin waarmee Michael Caines Alfred in THE DARK KNIGHT the Joker probeert te verklaren aan Bruce Wayne: ‘Some men just want to watch the world burn.’
In de eerste minuten van David Yaroveskys BRIGHTBURN is er nog geen villainvuiltje aan de lucht, sterker nog, we lijken naar een kopie te kijken van een andere film. Het stel Tori en Kyle Breyer (Elizabeth Banks en David Denman) woont op een afgelegen boerderij nabij het Kleine Stadje Brightburn en gaat gebukt onder mislukte pogingen tot het verwekken van een kind. Het is dus pardoes feest in huize Breyer als er op een nacht een metalen meteoriet in de achtertuin nederdondert met een kakelverse zuigeling aan boord. Het menneke wordt Brandon gedoopt en hij ontpopt zich na een jaar of wat tot een briljant ventje. En een steeds raarder ventje, maar dat vinden de Breyers uiteraard niet erg, want het blijft toch je kind en zo.
Tot zover de Superman-parallel. Want Brandon (Jackson A. Dunn) is boosaardig vanaf het moment dat hij zijn superkrachten ontdekt. En daar kan het hart vasthouden beginnen, want hoe gaan scenaristen Mark en Brian Gunn (respectievelijk neef en broer van producent James) met deze twist aan de haal? Kiezen ze voor de gevreesde weg van de innerlijke tweestrijd, een Anakin Skywalkertje? Het antwoord komt al snel als Brandon zijn eerste slachtoffers maakt. Nee hoor, niks van die flauwekul. Geen gepeins en getwijfel met aanzwellende violen. ‘I am superior’, vertelt het ruimterotzakje emotieloos aan zijn adoptiefouders, waarop moeder Tori geheel terecht concludeert: ‘an asswhipping isn’t gonna solve this’.
En zo zitten we opeens in een bona fide horrorfilm met een slashersuperschurkje. Geen medelijden, geen halve maatregelen. Steeds meer groeit het gevoel dat James Gunn af en toe zelf in de regiestoel is gaan zitten om zijn kriebelende Tromabloed weer eens goed te laten stromen. Een inventieve scène rondom een oog en een glasscherf had zo in een Lucio Fulci-klassieker kunnen zitten, het lekker naar uitrekken van de dood van een ander slachtoffer net zo goed. Als David Yaroveski dit allemaal zelf heeft geregisseerd dan kunnen we nog heel wat van deze man verwachten, maar de geest – en regiehand- van de ‘oude’ James Gunn is wel heel erg sterk aanwezig. Zou het toeval zijn dat deze film net was afgerond op het moment dat de Guardians of the Galaxy-soap begon? En dat het vervolgens een heel jaar duurde voordat BRIGHTBURN stilletjes werd uitgebracht?
Wie weet komen we er ooit eens achter, maar voor nu is het gewoon nog even smullen van deze film. Een simpel concept dat met volle overtuiging naar de eindstreep wordt geloodst. BRIGHTBURN zal geen horrorklassieker worden, maar het is wel een strakke film die op geen enkel moment afwijkt van de ingeslagen, cynische weg die bezaaid is met lompe gore en effectief acteerwerk. Als tijdens de slotcredits óók nog eens een vaste klant uit de James Gunn-stal opduikt in een maffe cameo is het feestje van de Gunn-familie compleet. En vooruit, nog een extra pluim voor ‘regisseur’ Yaroveski, die nu tenminste één goede film op zijn cv heeft staan!
