Spookhuizen in attractieparken zijn natuurlijk een perfecte locatie voor een slasher; iedereen loopt al in kostuums en de attracties lenen zich bij uitstek voor het typische kat-en-muisspel tussen moordenaar en beoogd slachtoffer.
Het is zo’n goede locatie dat het eigenlijk gek is dat niet veel méér slashers voor zo’n locatie kozen. Het bekendste voorbeeld is THE FUNHOUSE van Tobe Hooper en die stamt alweer uit 1981. De premisse van HELL FEST lijkt grotendeels op die film geënt. Een groepje tieners bezoekt een reizend pretpark met horrorthema. Een gemaskerde moordenaar gebruikt dit horrorpretpark als jachtterrein, waar hij tussen de verklede acteurs niet opvalt. Hij kan er onopgemerkt slachtoffers maken, want de lijken lijken lijken (sorry) die bij het decor horen.
Sinds de explosie van de slasherfilm in de jaren tachtig is er elk decennium wel een (mini)revival van het subgenre geweest. In de jaren negentig had je de door SCREAM aangevoerde meta-slashers. In het eerste decennium van deze eeuw volgde een golf van remakes van vrijwel elke bekende slasherfilm. De laatste jaren lijkt het genre zijn weg naar het tv-scherm te hebben gevonden met SCREAM: THE TV SERIES, het toepasselijk getitelde SLASHER en het ondertussen alweer gecancelde SCREAM QUEENS. Ook CHILD’S PLAY bedenker Don Mancini kondigde een televisieserie over Chucky aan. Dat je ook nog echt iets nieuws met het genre kan doen bewees Christopher Landon vorig jaar met HAPPY DEATH DAY, een soort combinatie van GROUNDHOG DAY en SCREAM. Die film was een hit; een vervolg is al aangekondigd. Later deze maand verschijnt ook de nieuwe HALLOWEEN in de bioscopen, eveneens een slasher die iets spannends doet: alle delen ná het origineel worden genegeerd. Hoewel het zeker niet de eerste keer dat er een sequel uitkomt die op zo’n manier schijt heeft aan continuïteit (zie ook het artikel van collega Jasper ter Hoor in de nieuwe Schokkend Nieuws) is het bij mijn weten wél voor het eerst dat een franchise verdergaat terwijl er al een remake is geweest. En nota bene door een regisseur die vooral bekend is van filmhuisdrama’s en… stonerkomedies.
Het slasher-genre lijkt dus voorzichtig aan een nieuwe opleving bezig, en filmmakers en producers lijken daarbij bereid interessante nieuwe dingen uit te proberen. Des te teleurstellender dat HELL FEST juist terugvalt op uitgekauwde clichés. Dit is de tweede regieklus van Gregory Plotkin (PARANORMAL ACTIVITY: THE GHOST DIMENSION). Als editor werkte hij mee aan recente originele films, zoals GET OUT en het hiervoor al genoemde HAPPY DEATH DAY. Je zou dus denken dat hij voldoende inspiratie op heeft gedaan, maar helaas. De hoofdrolspelers zijn de typische irritante, eendimensionale geile tieners die we al zo vaak in horrorfilms gezien hebben. Het scheelt wel dat het daarom niet erg is als ze worden vermoord, al duurt de tijd tussen die moorden in veel te lang. In die tussentijd moeten we het doen met scènes waarin deze oninteressante en onsympathieke personages door het pretpark wandelen, onderwijl stompzinnig dialogen uitkramend, zoals “It’s Halloween, the only night of the year where you’re allowed to let out your inner slut!” En dan te bedenken dat er maar liefst vijf mensen als schrijver op de credits vermeld staan.
Weinig enerverend om naar te kijken dus; regelmatig wenste ondergetekende tijdens het kijken liever echt door het pretpark te lopen dan die tijd met deze personages door te moeten brengen. Want dat mag wel gezegd worden: het park ziet er wel gaaf uit. Er is liefde en moeite gestoken in de vele decors en kostuums en zo af en toe weet Plotkin het park en de attracties ook goed in te passen in het verhaal. Zo vogelt de heldin uit wanneer ze een schrikmoment kan verwachten, en gebruikt dat later in haar voordeel. Qua grootte doet het park overigens niet onder voor de Efteling, met kennelijk honderden medewerkers – van gekostumeerde acteurs tot beveiligers en ijsverkopers – én het bevat attracties waarbij bezoekers bijna worden overreden door een trein… Dat laatste is een grotere aanslag op je suspension of disbelief dan het idee dat er ongestoord een gemaskerde moordenaar zijn gang kan gaan, maar dat terzijde.
Die toffe decors en die aardige vondst kunnen de film niet redden. Daarvoor zijn de personages te vervelend, is de film ondanks de 89 minuten toch te langdradig en zijn zelfs de best bloederige kills te ongeïnspireerd. Erger nog zijn de gemiste kansen. Op een gegeven moment gebeurt er iets interessants: een meisje wordt achtervolgd door de moordenaar, de hoofdrolspeelster denkt dat het onderdeel is van het park, en moedigt de moordenaar zelfs aan, niet wetende dat het meisje écht vermoord wordt. Het is een van de weinige echt goede scènes, met potentie om iets boeiends te zeggen over bijvoorbeeld de wisselwerking tussen horror en realiteit. En als dat te veel gevraagd is voor een pretentieloze slasher is dat ook prima, maar laat de scène dan tenminste een effect hebben op je personages. Maar nee. Het is slechts de aanleiding om onze protagonisten in contact te brengen met de moordenaar, en verder gebeurt er… helemaal niks mee. HELL FEST, dat is toch niet zo heel best.
Distributeur: Dutch Filmworks. Release NL: 18 oktober 2018. Copyright Lieuwe van Albada. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 17 oktober 2018.
