Terwijl DC en Universal moeite hebben met het opbouwen van een ‘cinematic universe’ lijkt een spookfilmpje uit 2013 vrij eenvoudig een eigen filmuniversum uit de grond te stampen.
In THE CONJURING (2013) van James Wan zagen we de schatkamer van Ed en Lorraine Warren; een ruimte gevuld met attributen van hun paranormale uitstapjes. Elk attribuut heeft een eigen verhaal, wat natuurlijk een perfecte setup is voor een horrorserie. Het is het principe van de AMITYVILLE HORROR-franchise of de televisieserie FRIDAY THE 13th, waarin elke bezeten lamp of klok een eigen film of aflevering kan krijgen. De pop Annabelle uit THE CONJURING kreeg al twee films en nu is de non, een bijfiguur uit THE CONJURING 2 (James Wan, 2016), aan de beurt voor een eigen spin-off.
In THE NUN reizen priester Burke (Demián Bichir) en de onervaren non Irene (Taissa Farmiga, zus van Vera Farmiga – die Lorraine Warren speelt) naar zo’n klein gehucht in Roemenië waar iedereen uitstekend Engels spreekt, zelfs onderling. In een nabijgelegen klooster heeft een non zichzelf opgehangen en Burke en Irene gaan in opdracht van het Vaticaan op onderzoek uit. Met hen mee reist Frenchie (Jonas Bloquet), die de dode non aantrof. Hun taak is simpel: ze moeten bij de overige nonnen in het klooster achterhalen wat er is gebeurd en kijken of de grond nog heilig is. Een confrontatie met een mysterieuze, kwaadaardige geest die in het klooster ronddwaalt is onvermijdelijk.
Iedereen die bekend is met THE CONJURING films, weet dat die serie dol is op lange, donkere gangen met krakende vloeren, waar personages – bij voorkeur zo traag mogelijk – doorheen waggelen. Dus de setting van een oud Roemeens klooster moet bij de mensen achter de schermen voor een hoop opwinding hebben gezorgd. En inderdaad: THE NUN van regisseur Corin Hardy bestaat voor een groot deel uit personages die zich tergend langzaam voortbewegen in de nauwe hallen van het gigantische klooster. Waarschijnlijk zou de speelduur van films als THE NUN maar een half uur zijn als iedereen op normale snelheid zou lopen. De personages die in deze gangen slenteren zijn meestal voorzien van slechts een klein olielampje of een kaars die meestal halverwege hun trektocht dooft, waarna er na enige tijd van absolute stilte een figuur uit een hoek springt.
Deze voorspelbare jumpscares zijn een kenmerk voor deze serie, maar THE NUN leunt wel érg veel op deze goedkope trucjes. Heel af en toe creëert de film een oprecht spannend moment, maar negentig procent van de scares zijn van het kaliber: ‘Kijk eens achter je. Boe!’. Het figuur van de non, voor een derde keer vertolkt door actrice Bonnie Aarons, is en blijft een angstaanjagende verschijning, zeker als ze ergens zonder enige poespas op de achtergrond staat toe te kijken. Maar soms laat Hardy ineens alle subtiliteit vallen en komt hij met CGI-slangen en grommende zombie-nonnen, die zo uit een EVIL DEAD film lijken gestapt. Ze voelen, net als de sporadische grapjes van comic relief Frenchie, nogal misplaatst in een verder duistere en vooral bloedserieuze film.
Wat THE NUN had kunnen helpen is iets vernieuwends. Dat bepaalde spannende sequenties effectief zijn is mooi meegenomen, maar we krijgen niets voorgeschoteld wat we nog niet eerder hebben gezien. Hardy werkt veel te netjes een recept af en het resultaat is maar flauw van smaak. Het script doet ook weinig moeite: zo is de reden waarom hoofdpersonages Burke en Irene in het klooster moeten overnachten simpelweg omdat ‘de poort dicht is’. Een non deelt hen tussen neus en lippen door mee dat ze maar moeten blijven slapen. Ook de grote climax getuigt van weinig creativiteit. De scenaristen lijken vooral heel goed te hebben gekeken naar DEMON KNIGHT (1995) van Ernest Dickerson. Het einde komt zelfs zodanig overeen met die film dat het haast geen toeval kan zijn.
Het initiatief om van spookhuisfilm THE CONJURING een heel universum te maken is sympathiek, maar dan moeten de films kwalitatief wel wat beter worden dan THE NUN. Anderzijds, de tweede ANNABELLE (ANNABELLE: CREATION uit 2017) was ook aanzienlijk beter dan de eerste, dus misschien verdient de non nog een kans. Ondertussen wachten we met smart tot de wasmachine, de tuinkussens en het broodrooster van Ed en Lorraine Warren ook hun eigen film krijgen.
Distributie: Warner Bros. Bioscooprelease: 6 september (Nederland), 12 september (België) 2018. Copyright Jasper ten Hoor. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 8 september 2018.
