Wraak. Het is een populair motief in veel spaghettiwesterns. De eerste seconden van Coralie Fargeats REVENGE roepen dan ook direct een herinnering op aan dat specifieke genre: een shot van een weids woestijnlandschap. Vanuit de verte komt de held of heldin langzaam op ons af.
Heldin Jennifer (Matilda Lutz) komt alleen niet het beeld binnengereden op een paard, maar wordt vervoerd in een helikopter die perfect in het midden van het scherm de kijker tegemoet komt vliegen. En dat ze de heldin van het verhaal zal gaan worden is op dat punt ook nog lang niet duidelijk. Door Jens voorliefde voor alles wat roze is (telefoon, sieraden, kleding, enz.), manipuleert scenariste/regisseur Fargeat onmiddellijk de kijker. Dit is een niet al te snugger blondje dat voor een weekendje plezier even wordt overgevlogen naar de villa van haar stinkend rijke (getrouwde) vriendje Richard (Kevin Janssens). Toch? Al gauw arriveren zijn vuige kameraden Stan (Vincent Colombe) en Dimitri (Guillaume Bouchède) en het toneel is gereed voor een scenario waarbij iedereen op zijn klompen aanvoelt dat het niet goed gaat aflopen voor Jennifer.
Drie alfamannetjes, één zelfbewuste jonge vrouw plus die filmtitel en je hebt geen universitaire graad nodig om te vermoeden dat de film de kant zal opgaan van het in de jaren zeventig zo populaire subgenre van de rape-and-revenge-horror. En het is geen spoiler om te zeggen dat die uitgemolken drieakter van Verkrachting – Wederopstanding – Wraak zich hier inderdaad ook zal uitspelen. Deze recensie zou zichzelf kunnen schrijven met wat verwijzingen naar I SPIT ON YOUR GRAVE (Meir Zarchi, 1978), THE LAST HOUSE ON THE LEFT (Wes Craven, 1972) of MS. 45 (Abel Ferrara, 1981), maar Fargeat is heel andere dingen van plan met haar film dus laten we teruggaan naar de westernreferentie waar dit verhaal mee begon.
HANNIE CAULDER (Burt Kennedy, 1971) is een western en waarschijnlijk de eerste film waarin een verkrachte vrouw (Raquel Welch) de wapens opneemt om het verantwoordelijke trio smeerlappen een lesje te leren. De met Brits geld gemaakte film was toen geen succes, maar werd later omarmd door genrefilmliefhebbers als Quentin Tarantino, die HANNIE CAULDER een directe invloed noemt op KILL BILL. Fargeats REVENGE vindt zijn/haar inspiratie dan ook overduidelijk meer in films van regisseurs als Sergio Leone en Sam Peckinpah dan in de eerder genoemde exploitatieve rape/revenge-werkjes. Zoals ze zelf zegt in het interview in Schokkend Nieuws #133 was het hele verkrachtingsdeel meer onderdeel van de plotmotor dan een essentieel onderdeel van de film. We zien de verkrachting gewoonweg niet gebeuren. Als de drie mannen na de verkrachtingsdaad bijna letterlijk als roofdieren om Jen heen staan aan de rand van een afgrond om haar vervolgens de diepte in te duwen, komt het verhaal wat Fargeat voor ogen stond pas echt op gang. Akte 1 is achter de rug, nu gaan we pas beginnen!
De tweede, wederopstandings-akte is waar REVENGE zich radicaal onderscheidt en afscheidt van het standaard rape/revenge-verhaal. En ook van een film als HANNIE CAULDER trouwens. Waar Raquel Welch daar nog wraakhulp kreeg van sympathieke scherpschutter Robert Culp, moet Jen het hier alleen opknappen. Gelouterd door vuur, bevrijd van een lastige fallusvormige irritatie en wedergeboren met behulp van een übermannelijk symbool als een groot blik bier stapt onze heldin de wereld weer in, volledig getransformeerd in een tot de tanden bewapende wraakmachine. Subtiel gaat het allemaal niet, maar elke twijfel omtrent eventuele logica heeft Fargeat inmiddels al lang weggenomen. Een reusachtige shotgun met een vizier? Bloeddruppels die met donderend geraas in het woestijnzand vallen? De laatste akte – Wraak – staat voor de deur en alle bloederige registers gaan open.
Want wie niet tegen bloed kan, heeft bij het laatste half uur van REVENGE weinig te zoeken. Er wordt in extreme close-up met vingers in gapende wonden gepeuterd, er vindt een achtervolging plaats over de glibberig roodgespetterde vloer van een gang… Je hoort Peckinpah en Leone bijna gieren van vreugde. Fargeat debuteert, en hoe. Ze kent haar klassiekers overduidelijk, maar geeft het mistroostige subgenre van de rape/revenge-film zo’n adrenalinerijke schop onder de kont dat iemand van goede huize moet komen om er na REVENGE nog wat nieuws of nuttigs aan toe te voegen. Fargeat blijft voor haar volgende film in de genrefilmhoek hangen, beloofde ze in het eerdergenoemde interview. Godzijdank! Meer, meer, meer van dit graag!
Bioscooprelease: 21 maart (België), 23 augustus (Nederland), 2018. Copyright Vincent Hoberg. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 21 augustus 2018.
