Komt een man bij de duivel… Of een vrouw… Of een heleboel mannen en vrouwen. Aan zijn tafeltje in het café legt hij haarfijn uit wat het principe ‘voor wat hoort wat’ betekent. Het uitstekende uitgangspunt van THE PLACE mondt helaas uit in een voorspelbare, zelfs saaie film. Verduiveld nog aan toe!
De premisse van THE PLACE, geschreven en geregisseerd door Paolo Genovese (PERFETTI SCONOSCIUTI, 2016), doet uiteraard meteen denken aan Faust van Goethe. In de klassieker wordt het titelpersonage achternagezeten en verleid door de duivel. In THE PLACE, een remake van de Amerikaanse tv-serie THE BOOTH AT THE END (2010-2012), hoeft hij niet zoveel moeite te doen om clientèle te lokken. Ze komen vanzelf wel tot bij hem, want elk mens heeft zijn kruis te dragen en hunkert naar verlossing. De blinde wil weer zien, de ongelovige weer geloven, de bedrogene weer liefhebben.
Het klinkt allemaal heel bijbels maar Genovese probeert zijn vertelling zo klein mogelijk te houden. Het is niet eens zeker of de man die aan het tafeltje voortdurend in zijn dikke boek krabbelt wel echt de duivel is. Er komt geen rook uit zijn oren en zijn ogen lichten niet op in het donker. De aftiteling brengt ook geen soelaas. Hij is simpelweg ‘l’uomo’ – zonder verdere context, zonder verleden, zonder duidelijke motieven.
Klein is ook de ruimte waarin de vertelling zich afspeelt. Op een enkel buitenshot van het café na, speelt alles zich af binnen de vier muren en bijna alles aan het tafeltje waar de gesprekken ontrollen. Eén voor één schuiven ze aan: een vader, een garagehouder, een non, een omaatje, een blinde. De opdrachten die ze van de man krijgen, doen de wenkbrauwen fronsen. Wat heb je over voor geluk? Het laten ontploffen van een bom? Een klein meisje ontvoeren?
De dilemma’s waar de personages voor geplaatst worden, zijn het interessantste onderdeel van de film. De man lijkt het niet te kunnen schelen of de opdrachten aangenomen worden of niet, of ze tot een goed einde gebracht worden of verknoeid. Met vermoeide blik hoort hij quasi-apathisch de verhalen aan. Het is niet dat hij er een sadistisch genot in schept. Zo verschuift de focus naar de kwetsbare, sukkelende mens met al zijn problemen. Hoe lang houden ze stand? En vooral: hoe lang zouden je eigen principes stand houden als pakweg je zoontje in het ziekenhuis tegen kanker vecht?
Omdat we niet te zien krijgen wat er zich buiten het café afspeelt, moeten we alles via de personages zelf vernemen. Genovese koos ervoor om niets te tonen maar alles te vertellen. Het heilige principe ‘show, don’t tell’ volledig omgedraaid dus. Het is een legitieme keuze om een verhaal te vertellen en kan in het beste geval de fantasie van de kijker aanwakkeren maar het werkt hier niet. Het biechtprincipe is veel te repetitief en het verhaal bevat te weinig échte verrassingen.
Slechts heel even lijkt er leven in de brouwerij te komen, als blijkt dat een aantal van de opdrachten die door de man gegeven worden elkaar tegenwerken en dus onmogelijk allemaal tot een goed einde gebracht kunnen worden. Wat een interessante patstelling had kunnen zijn, draait echter uit op een doodlopende steeg. Een conclusie of climax ontbreekt, zodat je bovendien op je honger blijft zitten.
Wat als THE PLACE bijvoorbeeld een fijne scheut AMAZING STORIES (1985-1987) over zich heen had gekregen? Het had kunnen helpen om de in slaap gesukkelde caféganger volledig wakker te schudden. Hoeveel koffies Genovese in THE PLACE ook laat bestellen, zijn film ontstijgt nu het label slaapverwekkend nauwelijks.
Distributie: Paradiso Entertainment. Release in Nederland en België: 12 juli 2018. Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende.
