Traditioneel is de op een na laatste aflevering van een seizoen GAME OF THRONES de meest spectaculaire en de meest verrassende. Voor het op een na laatste seizoen als geheel gold dat eerste zeker ook – het tweede helaas minder.
Spoilers, duh
Een van de verklaringen die George R.R. Martin heeft gegeven voor hoe lang het duurde om de latere Game of Thrones-boeken te schrijven is de ‘Meereenese knot’: het bleek best lastig om de personages, door het verhaal over zijn hele wereld verspreid, op een elegante manier weer bij elkaar te brengen. Zijn oplossing was om uiteindelijk één gedeelte van het verhaal te verspreiden over twee boeken, elk met andere personages – niet heel elegant, wellicht, en bij vlagen saai, maar wel consistent.
Uit seizoen zeven van GAME OF THRONES werd wel duidelijk dat showrunners D.B. Weiss en David Benioff met hun eigen Gordiaanse plotknoop aan het worstelen waren. Sommige personages moesten heel veel doen en heel ver reizen, terwijl in andere verhalen niet teveel tijd voorbij kon gaan. Hun oplossing lijkt te zijn geweest om plot boven alles te stellen. Afstanden in Westeros en Essos, die in eerdere seizoenen echt een obstakel vormden, bleken opeens heel flexibel, tot het lachwekkende af. Een gigantische vloot kan kennelijk in een paar weken gebouwd op een eiland zonder bomen. GAME OF THRONES werd vroeger gekenmerkt door het feit dat niemands leven echt veilig was; nu bleken meerdere pantsers als zwemvest dienst te kunnen doen.
Het voelt misschien pietluttig om hierover te zeuren. Het is tenslotte ‘maar’ fantasy. Maar een van de redenen dat GAME OF THRONES ooit zo’n overweldigend succes werd is dat het fantasy was met een zekere mate van plausibiliteit. Een ontstoken wond kon een grote krijger vellen. Nobel gedrag was politiek niet handig en kon je opbreken. De grootste monsters waren niet altijd de zombies voorbij de magische muur. Draken waren een machtig wapen, maar ook moeilijk te richten.
In dit seizoen, dat met grote, onhandige stappen zich haastte naar het einde, was daar weinig van over. Nou vind ik het op zich fijn dat er een flinke kans is dat Tormund op onwaarschijnlijke wijze het einde van de laatste aflevering heeft overleefd – ik mag de roodharige wildeman wel. Maar er is iets verloren gegaan. GAME OF THRONES lijkt nu meer op een potje Dungeons and Dragons, en dan ook nog eens op het punt van de avond waarop de DM een biertje teveel opheeft, dan op een genre-vernieuwend epos. Stiekem blijkt er toch een vrij traditioneel verhaal verteld te worden – nou ja, met tante/neef-incest, dan.
Er blijft genoeg om van te genieten. De personages hebben ondertussen zoveel onderlinge geschiedenis dat er altijd wel interessante gesprekken zijn. Het gekeuvel van het zevental achter de muur was eigenlijk leuker dan het zombie-gevecht. In de laatste aflevering was de reünie van Bronn en Tyrion hartverwarmend te noemen. Brienne en The Hound spraken over Arya haast als twee ouders, trots op hun moordlustige kindje.
Verder: het pad om iedereen verzameld te krijgen in de Dragonpit was weliswaar kronkelend en ongeloofwaardig, maar ik kan niet ontkennen dat de confrontatie zelf goed uitgevoerd was – inclusief wat later bleek over Cersei’s eigenlijke plannen. Hetzelfde gold voor de gebeurtenissen in Winterfell: ik herkende de afgelopen weken Arya en Sansa amper, maar hoe ze uiteindelijk afrekenden met Littlefinger was ontzettend bevredigend.
Nu is het lange wachten op de laatste zes afleveringen begonnen – er is nog geen datum aangekondigd voor het achtste seizoen. Dat seizoen zal vast veel spectaculaire gevechten hebben tussen draken en zombies. Maar ik hoop ook dat de makers beseffen dat dat niet voldoende is om GAME OF THRONES een waardig einde te geven.
Distributeur: HBO, te zien bij Ziggo. Copyright: Hedwig van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd op 30 augustus 2017.
