Het is wel érg lang wachten op de beloofde ‘bloody, over-the-top vampire action’. Na een expliciete openingsscène sukkelt RED TEARS van halfzachte politiethriller naar stuntelige boy-meets-girl.
Twee Japanse rechercheurs onderzoeken een reeks moorden. De dader laat, bij wijze van visitekaartje, steevast het hoofd van het slachtoffer achter naast de romp. De rechercheurs komen op het spoor van de jonge Sayoko (Natsuki Katô), die nog bij haar invalide moeder woont. Wanneer de idealistische rechercheur Tetsuo (Yûma Ishigaki) verliefd wordt op Sayoko, haalt zijn ervaren collega Mishimi (Yasuaki Kurata) hem van de zaak. Waarna de cynische Mishimi vervolgens alle ruimte heeft om zijn eigen plan te trekken, met eigen regels en een geheel andere motivatie: hij maakt jacht op bovennatuurlijke monsters. Is Sayoko toch niet zo onschuldig als zij lijkt? Zou Tetsuo’s liefde voor haar sterk genoeg zijn?
Regisseur Takanori Tsujimoto (HARD REVENGE, MILLY) lijkt niet te weten wat hij wil met RED TEARS. In het begin van de film wordt een slachtoffer hardhandig in een koffer gevouwen, maar Tsujimoto laat de aandacht daarna verslappen. Het eerste half uur blijft de film maar heen en weer slenteren tussen B-horrorfilm en spanningsloze politiethriller. Pas halverwege komt RED TEARS enigszins op gang en zien we het beloofde bloed. Uiteindelijk laat de film elke pretentie varen en krijgen we meer bloed, meer actie, meer nonsens en meer losse ledematen. Van special effects-meester Yoshihiro Nishimura (TOKYO GORE POLICE) had je wellicht wat meer verwacht, maar de tweede helft is tenminste redelijk weg te kijken.
De finale, waarin de film doorschiet naar onzinnig martial arts geweld, maakt geen indruk. De truuk om gevechten er nog een beetje goed uit te laten zien, is kennelijk zo veel mogelijk lege dozen en kratten omgooien en de papieren wanden van een Japanse woning aan gort helpen. De verschuiving naar martial arts haalt je totaal uit het ritme van de film, maar ach: zo zie je niet elke dag een arm uit de kom schieten. Nadenken hoef je in elk geval niet bij RED TEARS.
Het onhandig heen en weer schommelen tussen thriller, liefdesverhaal en B-horror werkt vermoeiend. En betere balans of focus had de film bondiger en sterker gemaakt. Ook hadden we graag wat meer van de cynische Mishimi gezien, die met een chagrijnig hoofd zijn weg door de film knokt. Nu blijft RED TEARS een niet al te interessant allegaartje, met een overbodig einde dat je óf lachend waardeert, óf zuchtend afzet.
Di: Shock Films. Copyright Henriëtte Poelman. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 2 maart 2013.
