Misschien dat zo tegen het jaar 2020 de direct-to-video trash van de jaren negentig voorwerp wordt van een toegewijde cultus. AMITYVILLE DOLLHOUSE zal dan wellicht gekoesterd worden met dezelfde affectie die 50-er jaren- iconen als THE CREEPING TERROR of ATTACK OF THE 50 FT. WOMAN bij ons oproepen.
Wie weet zal mijn recensie van dit werkje dan wel met graagte aangehaald worden ter illustratie van het onbegrip waarmee tijdgenoten deze meesterwerken tegemoet traden. Helaas mis ik het nostalgisch perspectief van mijn toekomstige collega’s. Tegen de lezers van nu moet ik zeggen dat ik godallejezus depressief word van deze film.
In AMITYVILLE DOLLHOUSE worden de AMITYVILLE HORROR films nog eens dunnetjes overgedaan, met de nadruk op dunnetjes. Bill Martin (Thomas), gescheiden (?) vader met twee kinderen, trekt samen met zijn nieuwe vlam Claire (Andreeff) en haar zoontje in het huis dat Bill zelf gebouwd heeft. Aanvankelijk is het voor de diverse partijen slechts zoeken naar een modus vivendi binnen het nieuwe gezin, maar het gaat mis wanneer Bill zijn dochter Jessica een behekst poppenhuis cadeau geeft. Wat volgt laat zich samenvatten onder de noemer The Brady Bunch meets POLTERGEIST. Vreemde gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op; Jessica raakt psychisch en fysiek in de ban van het poppenhuis; de overleden ex-man van Claire duikt op; Bills hippie-zuster komt langs en voelt ‘vreemde vibraties’; een onduidelijke link wordt gelegd met een tragische gebeurtenis in Bills kindertijd. Voorspelbaarheid troef dus. Desondanks hort de plotopbouw bij het leven, terwijl de clichématigheid van de karakters en de knulligheid van de dialogen (ik telde vier dialogue editors op de titelrol!) soms stuitend zijn.
Misschien nog het meest tragische aan AMITYVILLE DOLLHOUSE is dat hij eenvoudigweg niet slecht genoeg is om de eerdergenoemde trash-klassiekers uit de fifties naar de kroon te steken. Er zitten namelijk wel een paar prima monsters in, de muziek heeft veel sfeer en op sommige momenten is de film ronduit spannend. Met een sterkere regisseur aan het roer dan Steve White was de kwalificatie ‘genietbare doorsneehorror’ binnen handbereik geweest.
P.S. De gezinnetjes die films als deze steevast bevolken, lijken stuk voor stuk ‘huisje boompje beestje’ als hoogste levensdoel te hebben. Zit u bij het zien van alle ellende die hun onvermijdelijk ten deel valt ook wel eens stiekem te gniffelen?
Copyright Matthijs Linnemann. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #25, juli/september 1996
