Cabaretier Emilio Guzman en tekstschrijver Thijs van Domburg zijn bevriend, en ze zijn nerds. Vroeger gaven ze dat laatste wat beschaamd toe, maar tegenwoordig niet meer. Hun boek NERDS! loodst je door hun wereld. ‘Eigenlijk is het een lofzang op onze vriendschap en alles waar we niet over uitgepraat raken.’
Het is nu niet raar meer om jezelf als nerd te omschrijven, maar vroeger wilde niemand zo genoemd worden. Nerds, die kenden we uit films als WEIRD SCIENCE, WAR GAMES, REVENGE OF THE NERDS en later NAPOLEON DYNAMITE. Vaak bovenmatig intelligente jongens (bijna steevast jongens), verstoken van sociale vaardigheden. Maar vooral: obsessief bezig met niet-mainstream zaken, waarschijnlijk iets met computers, sciencefiction of fantasy. Nou is dat beeld de laatste twee decennia nogal gekanteld. Hoog tijd dus, vonden Guzman en Van Domburg, om een kijkje te geven in het leven en de bezigheden van de nerd. En: waarom het helemaal niet erg is dat nerdhobbies voor een deel mainstream zijn geworden.
Vroeger wilden jullie niets met de term nerd te maken hebben. Wanneer sloeg jullie beschaamdheid om in trots?
Guzman: ‘Ik had eigenlijk vrij lang geen idee. Op een gegeven moment had ik LEGO mee naar school, en ineens was dat niet OK. Van de ene op de ander dag was dat kinderachtig, net als tekenfilms. Oké, dacht ik, dat ik nog steeds comics lees, moet ik dus verborgen houden. Ik had altijd mijn eigen hobbies, waar niemand echt vanaf wist, totdat Thijs in mijn leven kwam (beiden lachen). Ja, heel dramatisch, maar wel waar. En Thijs zei: “Ah, je bent een nerd.” Ik weet nog dat het een enorme opluchting was!’
Ik ben iets!
Guzman: ‘Ja! Ik vond het zo heerlijk om alles te delen! De eerste keer dat dit überhaupt tot een gesprek kwam, hadden we het uren over TRANSFORMERS THE MOVIE. Ik had nog nooit meegemaakt dat ik dat allemaal kon uiten.’
Van Domburg: ‘Ik had ook een soort schaduwleven, maar kende wel veel nerds. Op de middelbare school zag ik iemand Magic the Gathering spelen, ik vroeg wat het was en een paar maanden later zat ik al op een Magic-toernooi. Ik vind het wel zielig voor Emilio dat hij het allemaal in zijn eentje heeft moeten doen.’ (lacht)
Er zijn veel verschillende soorten nerds, met verschillende interesses. Wat bindt hen?
Van Domburg: ‘Een obsessieve liefhebberij….’
Guzman: ‘…van franchises? In elk geval: van iets waar méér van is!’
Van Domburg: ‘Ja, je kunt GAME OF THRONES kijken, maar je kunt ook de hele geschiedenis van Westeros lezen, die George R.R. Martin óók heeft geschreven. Dan is duidelijk: dat is een nerd. Zo ken ik tweehonderd Transformers uit m’n hoofd en heeft Emilio driehonderdvijftig uur één game gespeeld. Wat nerds bindt, is een obsessieve liefhebberij, bínnen het nerd-spectrum. Waar die genres weer aan vast zitten: fantasy, sciencefiction, horror, superhelden…’
Guzman: ‘We hebben het best lang gehad over wat er wel en niet bijhoort, maar gingen op ons gevoel af. James Bond was even een twijfelgeval, maar hoort toch niet in het boek.’
Van Domburg: ‘Ja, toch net te normaal.’
Guzman: ‘Dinosaurussen wel; James Bond niet!’
Van Domburg: ‘Het lijkt streng, alsof we heel rigide vasthouden aan dat er iets fantastisch of iets sciencefiction-achtigs in moet zitten, maar een film wordt gewoon léuker als er tijdreizen in zit.’
Guzman: ‘Raar hè, dat alles wat je leuk vindt dezelfde soort kenmerken heeft. Wat dat betreft is een nerd ergens ook een gewoontedier. In het hoofdstuk over Fantasy schrijven we dat als wij fantasy lezen, we toch een soort Tolkien-soep willen.’
Als het te erg afwijkt, is het je smaak niet meer?
Guzman: ‘Dan verlies ik interesse. Maar we kijken allebei ook BETTER CALL SAUL en dat is niet bepaald nerdy.’
Van Domburg: ‘Als het maar goed is.’
Guzman: ‘En daar praten we dan weer nooit over, maar wél over de nieuwe GAME OF THRONES.’ (lacht)
Misschien omdat je daar met iederéén over kan praten?
Van Domburg: ‘Dat is met GAME OF THRONES intussen ook het geval.’
Guzman: ‘Maar er zijn wel bepaalde andere dingen, die anderen niet snappen. Dat we na een optreden met andere comedians in een busje zaten en ze ons aankeken van: “waar hébben jullie het over en wat lullen jullie veel”. (lacht) We hebben zelfs eens een hele terugrit omstebeurten een X-Men opgenoemd.’
Hoe vinden niet-nerds jullie boek?
Van Domburg: ‘We hebben inmiddels veel reacties gehad. Ze vinden het allemaal heel leuk, maar ze vinden ons geloof ik nog raarder dan ze ons al vonden.’
Uit een recent radio-interview op NPO1 sprak ongeloof…
Van Domburg: ‘Nou ja, precies dát gebeurt ons hele leven al als we vertellen wat we allemaal doen.’
Guzman: ‘En krijg je die vraag: “Als je dan in een café staat en een leuk meisje ziet, dan verberg je jezelf toch?” (lacht) Alsof het ook iets enorm dramatisch is, alsof je echt iets te verbergen hebt als nerd.’
Van Domburg: ‘Dat was natuurlijk ook wel zo, vroeger. Het heeft er ook mee te maken dat we ouder zijn en allebei een vaste relatie hebben, dus daar zijn we niet zoveel mee bezig. Je denkt sneller: dat bén ik gewoon, dus deal ermee. Als je het stom vindt, ga je maar weg.’
Guzman: ‘Maar als het uit gaat, hebben we wel een probleem…’ (beiden lachen)
Wat was het leukste aan het schrijven van het boek?
Van Domburg: ‘In plaats van over alles praten konden we het opschrijven en uitzoeken wat we er grappig aan vinden. En ik kon over mijn Turtles-verzameling schrijven – wat mensen daadwerkelijk lezen.’ (lacht)
Guzman: ‘Ook het graven in herinneringen. In het hoofdstuk over Manga schrijf ik over UROTSUKIDOJI, die ik zag toen ik elf jaar was. Dat is natuurlijk gewoon keiharde tentakelporno. Het maakte enorme indruk, afgezien van de goorheid. Die monsters waren tof! Maar dat zat echt ver weggestopt in mijn herinnering.’
Van Domburg: ‘Ook met die Turtles-verzameling – hoe kwam ik eigenlijk aan die dingen? Oh ja: via Carlos, een jochie uit de straat. Ik zag zijn slaapkamertje weer voor me, en dat ik een kwartier heb staan staren naar een kast met al die Turtles er in, dat kwam helemaal weer terug!’
Guzman: ‘Ik ken Thijs van de studie, maar soms is het alsof we met terugwerkende kracht samen een soort jeugd hadden. Tijdens het schrijven hadden we het over Cartoon Express, met Anniko van Santen, en in het boek staat een tekening dat we samen met Wolverine en Beast op de bank naar tekenfilms kijken. Op de een of andere manier voelt het alsof dat echt is gebeurd.’ (lacht)
Van Domburg: ‘Ja, die tekening deed ons heel veel, alsof we als kleine jochies al vriendjes waren. Ergens is dat nu zo. En dat is een heel fijn gevoel.’
En hoe zit het met de sequel?
Guzman: ‘Nou ja, dolgraag! Per genre misschien. Of een boek over alleen maar games, en het dan GAMES! noemen. Met uitroepteken, want wij benoemen graag waar we het over hebben. (lacht) Of HORROR!, dat kan ook. Maar daar weet Thijs wat meer van dan ik, omdat ik een beetje bang ben.’
Van Domburg: ‘Ah joh, als we naar Imagine gaan, zeg je nooit: “naar die film durf ik niet.” Je bent minder bang dan je denkt.’
Guzman: ‘Ik durf het alleen niet zo goed zelf.’
Van Domburg: ‘Je durft het alleen met mij.’
Jep: NERDS! is vooral een lofzang op de vriendschap tussen de twee schrijvers – en wij mogen meegenieten, nerd of niet.
Meer lezen? Een recensie van NERDS! met aanvullend interview staat in Schokkend Nieuws #138, het nummer dat nu te koop is in deze winkels. Of neem een abonnement, dan mis je geen enkel nummer!
