Het gaat allemaal een beetje chaotisch als we Panos Cosmatos willen spreken over zijn nieuwste film MANDY. Iedereen heeft de regisseur in het vizier na het zien van de psychedelische wraakfilm met Nicolas Cage die als vanouds uit zijn dak gaat.
Een eerste afspraak wordt op het laatste moment afgeblazen. Als ik Panos Cosmatos eindelijk te pakken krijg kraakt de lijn en komen zijn woorden vertraagd binnen. Het heeft iets trippy’s, zoals de scène in MANDY waarin sekteleider Jeremiah de gedoemde heldin probeert om te praten terwijl ze net is gestoken door een insect. Zijn gif zorgt voor kleurrijke hallucinaties, terwijl de stem van Jeremiah vervormd en vertraagd op haar probeert in te spelen. Gelukkig is Cosmatos niet zo dreigend als zijn duivelse slechterik.
Hoe kwam MANDY van de grond als project? Had je al een duidelijk idee in je hoofd?
Ik word altijd erg gegrepen door beelden en zo begon het ook intuïtief met MANDY. Ik had plaatjes in mijn hoofd en een tagline. Een beetje op de manier zoals ze vroeger van die exploitationfilms maakten. Ze lieten iemand een mooie poster ontwerpen en daarna werd er een verhaal en een film omheen gebouwd. Geleidelijk kwam er zo een script uit bij mij.
Had je Nicolas Cage toen al op het oog?
Ja, maar niet als de held. Ik wou dat hij de sekteleider Jeremiah Sand speelde. Dat leek me een perfecte over-the-top rol voor hem en ik had me al helemaal gefixeerd op het idee dat hij de slechterik zou zijn. Toen sprak ik hem over de film. Hij gaf aan dat hij meer zag in het hoofdpersoon Red Miller die wraak neemt. Na dat gesprek had ik een droom waarin ik de film MANDY zag met Nic als de held en het zag er subliem uit. De goden hadden gesproken! Het moest zo zijn.
De chemie tussen jullie zat dus wel goed?
Ja, en ik was natuurlijk erg vereerd dat ik met hem kon samenwerken. Wij hebben zijn personage samen bedacht. Nu wordt hij gezien als iemand die altijd overacteert, overdrijft en over the top is. Cage is echter zo veel meer. Neem Alan Parkers BIRDY (1984) bijvoorbeeld waarin hij een ingetogen rol heeft. Daar kan je dan weer zijn rol in VAMPIRE’S KISS (Robert Bierman, 1988) tegenover plaatsen. Dat is Cage op volle stoom en die scène met de kakkerlak is meesterlijk!
Zijn rol in MANDY schippert tussen die polen.
Precies, en dat was ook het idee. Het begint kalm als hij met Mandy afgelegen en veilig in zijn huis in de bossen zit. Dan barst de bom na de komst van Jeremiah en gaat hij volledig uit zijn dak wat wordt versterkt door die karmozijnen en helse kleuren. Cage is zo’n acteur die dat moeiteloos kan. Wij gingen samen het pad af van Reds door wraak gevoede bloeddorstige helletocht en daaruit bleek wel dat hij erg creatief is.
Een sterke scène is als je hem in een lang shot toont terwijl hij beseft wat er allemaal gebeurd is. Hij is opengesneden, bloedt overal en drinkt radeloos van een fles sterke drank om de pijn te verzachten. Ondertussen wordt hij geraakt door opeenvolgende golven van verdriet en woede. Hoe kwam die intense scène tot stand?
Intens was het zeker. Nu moet ik eerst even zeggen dat er een mythe is van Nic als een soort Tasmaanse duivel op de set. Een ongeleid projectiel. Maar hij is natuurlijk een professional. Voor die scène had ik eigenlijk als idee dat het moest lijken op een soort absurdistisch minitoneelstuk van iemand die emotioneel helemaal desintegreert. En dat alles in één ruimte en in één shot. Dat was de uiterst brandbare basis waarop Cage de olie gooide en die hij vervolgens aanstak.
Je kon naast Cage ook nog terugvallen op een sterke cast met een oude bekende voor mensen die zijn opgegroeid met actiefilms uit de jaren tachtig.
Ah, ik denk dat ik wel weet wie je bedoelt.
Ja, Bill Duke die we natuurlijk kennen uit COMMANDO (Mark L. Lester, 1985) en PREDATOR (John McTiernan, 1987). Ook zo’n icoon die als bijrolacteur een onuitwisbare indruk kon achterlaten.
Bill heeft een ongelofelijk charismatische uitstraling. Ik ben een groot fan van hem en hij is niet alleen een acteur. Hij regisseerde ook Laurence Fishburne en Snoop Dogg in DEEP COVER (1992). Een bijzondere film.
En dan zijn er nog aardig wat Britse acteurs in de cast. Andrea Riseborough die Mandy speelt zat in een aflevering van BLACK MIRROR. En ik was erg onder de indruk van Linus Roache als Jeremiah.
Ja, ik heb echt geboft met onze casting director die talentvolle acteurs uit Engeland wist te strikken. Wat het personage van Jeremiah betreft zou het makkelijk zijn geweest om een Amerikaanse acteur te vinden voor die rol. Hij is zo’n type die je bij wijze van spreken in elke supermarkt tegen het lijf zou kunnen lopen. Zo’n West Coast Jesusfreak egotripper die we kennen sinds de tijden van Charles Manson en het uit elkaar vallen van de hippiecultuur. Nu was het zo dat Roache in Amerika heeft gewoond en een goed beeld had van dat soort vage en gevaarlijke figuren. Hij heeft Jeremiah angstaanjagend goed neergezet inclusief het zingen van het psychedelische folknummer Amulet of the Weeping Maze. Oh, en het hielp ook wel mee dat hij de purifier speelde in THE CHRONICLES OF RIDDICK (David Twohy, 2004).
Lees het volledige interview in Schokkend Nieuws #134, die op 6 oktober verschijnt.
