Jaws
Jaws
TGIF
11 augustus 2017

Thank God It’s Friday, 11 augustus

jawsTGIF | Aan het begin van de zomer schreef ik een chagrijnige TGIF over hoe stom filmzomers altijd zijn. Nu, in de laatste volle zomermaand, wil ik eens terugkijken of mijn zure stukje in dit geval terecht was.

Vanochtend zag ik in elk geval mijn minst favoriete film van de zomer. Die titel gaat verrassend genoeg niet naar PIRATES OF THE CARRIBEAN: SALAZAR’S REVENGE of TRANSFORMERS: THE LAST KNIGHT (de eerste Transformersfilm die bij ons niet gerecenseerd werd, maar of dat terecht was?). Evenmin ALIEN: COVENANT, THE MUMMY, of GHOST IN THE SHELL (waarvan Nerdwriter1 in dit filmpje uitlegt waarom het zo’n slechte adaptatie is). Nee, hoewel de zomer nog niet voorbij is, acht ik de kans klein dat ik nog een zomerfilm zie die verachtelijker is dan Marc Webbs zeurprul THE ONLY LIVING BOY IN NEW YORK. Dat is geen blockbuster, en überhaupt geen Schokkend Nieuws-titel, dus ik zal er geen woorden meer aan vuil maken. Maar het is wel opmerkelijk dat in een zomer met een schmierrol voor Johnny Depp én een Michael Bay-film, geen van beiden in mijn rangschikking onderop komt te liggen. 

Kijkend naar bovenstaande titels zou je zeggen dat de zomer inderdaad een bijzonder vervelende tijd is voor de cinefiel. Maar laten we niet vergeten dat we óók WAR FOR THE PLANET OF THE APES kregen, niet alleen een spannend actie-epos, maar ook een serieuze oorlogsfilm en een metafoor voor de geschiedenis van Amerika. En het waren juist de superheldenfilms van deze zomer (WONDER WOMAN, SPIDER-MAN: HOMECOMING en GUARDIANS OF THE GALAXY VOL. 2) die bewezen dat ook dát genre nog best kan vermaken. En vooral WONDER WOMAN deed natuurlijk een stuk meer dan dat. Hoewel die film onder meer geprezen werd om het feit dat DC nu eens liet zien dat ze ook pret konden hebben, blijft Marvel natuurlijk de lolligste van de twee superheldengiganten, zoals bewezen in dit filmpje. Ik ben het eerlijk gezegd een beetje zat, hoe de aanwezigheid van David Hasselhoff alleen al genoeg moet zijn voor een lach. Ik bedoel, leuk dat hij zijn status als campfiguur omarmt, maar hoe lang gaan films hem puur om die reden casten? Hetzelfde probleem heb ik met de SHARKNADO-reeks. Vorige week was het vijfde deel op Syfy te zien – maar waarom in hemelsnaam? Nou ja, het gaat door zo lang er mensen zijn die het leuk vinden, natuurlijk. Hetzelfde zal gelden voor die Stan Lee-cameo’s in Marvelfilms: daar wordt ook nog steeds hoorbaar om gelachen in de bioscoop. Je hebt veel mannen – het zijn altijd mannen – die willen dat de hele zaal weet dat ze Stan Lee herkennen. Oké, toegegeven: de laatste tijd zit er steeds vaker een aardige grap bij zo’n cameo. Dat wordt besproken in deze aflevering van Battleship Pretension, een normaalgesproken dieper gravende podcast die hier gewoon hun favoriete Stan Lee-cameo’s op een rij zet.

Voor het mooiste spektakel moet je deze zomer echter niet bij de grote franchises aankloppen, maar bij twee kleinere actiefilms: BABY DRIVER en ATOMIC BLONDE. Naast de strakke actiescènes hebben die twee nog meer overeenkomsten: de prominente plaats voor de soundtrack, en het feit dat over beide films veel geschreven wordt over de rol van vrouwen. In het geval van BABY DRIVER krijgt regisseur Edgar Wright de terechte kritiek dat hij geen vrouwen kan schrijven. De stripverfilming ATOMIC BLONDE krijgt op dat gebied een positiever ontvangst: zelfs het subplot waarin Charlize Theron in bed belandt met Sophia Boutella, een toevoeging aan het bronmatieraal die misschien overkomt als exploitatieve fanservice, behandelt de film verrassend progressief.

Terug naar troep, en dan de wat oudere troep: hier een geinige anekdote over het geflopte MASTERS OF THE UNIVERSE (1987), van de beruchte Cannon-studio van de neven Yoram Globus en Menahem Golan (regisseur van de bizarre musical THE APPLE). Cannon Films was gespecialiseerd in goedkope troep. De studio was bijvoorbeeld verantwoordelijk voor DEATH WISH 3 en 4 en een zooi Chuck Norris-films. Het verhaal achter de studio wordt vermakelijk besproken in de documentaire ELECTRIC BOOGALOO: THE WILD, UNTAMED STORY OF CANNON FILMS (te zien op Netflix).

Veel van Cannons films zijn inmiddels cult, en een Schokkend Nieuws-lezer die daar geen plezier uit kan halen, kan rekenen op verbaasde blikken. Toch waren de actiescènes in DEATH WISH 3 behoorlijk waardeloos. Geef een slechte film een paar decennia en hij wordt gewaardeerd. Mensen die hun neus ophalen voor Michael Bay en Zack Snyder genieten van hun equivalenten uit de jaren 80. Zullen mensen over dertig jaar Mark Wahlberg toejuichen als hij op een robotpaard over de zon gallopeert in TRANSFORMERS 6: OPTIMUS LIVES?

In de nieuwe podcast Cracked Movie Club wordt uitgelegd hoe de zomerblockbuster als genre is ontstaan: door JAWS, natuurlijk. Vorige zomer zag ik die film nog in EYE. Het was een zwoele avond en in het publiek zaten veel mensen van wie ik niet denk dat ze vaak een zwoele avond spenderen met een film uit de jaren zeventig in de bioscoop: neerbuigend zou je ‘Pathépubliek’ zeggen. In Pathébioscopen ben ik gewend mobieltjes te zien oplichten tijdens de film en het gekraak van popcorn te horen. Bij het verlaten van de zaal merken mensen hooguit op: ‘mja, wel oké, toch?’ Zeker bij blockbusters lijkt de bioscoop soms een plek om een paar uur te niksen terwijl er toevallig een film aanstaat. Hoe anders was het bij JAWS. Niemand sms’te. De halve zaal reageerde hoorbaar op de schrikeffecten. Iedereen had het op weg naar buiten over niets anders dan hoe goed die film is; hoe geweldig de ervaring die wij net met z’n allen gedeeld hadden. Zomerfilms zijn het mooiste wat er is.

Prettig weekend! 

Fan van horror, sci-fi en cult?

Neem een abonnement!

Ons magazine bevat nóg meer en staat vol interviews, recensies en achtergronden.
Voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat!
Liever digitaal ontvangen? Dat kan ook!