TGIF | Toen ik deze rubriek ooit begon was ik grotendeels werkloos en leek elke dag wel een vrijdag. Nu ben ik alweer jaren fulltime aan het werk en snap ik maar al te goed de dubbele gevoelens die een vrijdag met zich meebrengt. Thank God It’s Friday!
Wat ik dit weekend niet ga doen, en ook afgelopen weekend niet heb gedaan, is IRON FIST kijken. Alle eerdere Marvelseries van Netflix keek ik wel – JESSICA JONES vond ik fantastisch, LUKE CAGE had een hele goede eerste helft en een mindere tweede, DAREDEVIL had een goed eerste seizoen en een mindere tweede. Ergens heb ik wel de drang de serie compleet te maken voor het debuut van THE DEFENDERS. En toch kan ik mezelf er niet toe zetten.
IRON FIST niet kijken was geen principiële keuze: ik vond het jammer dat Marvel en Netflix niet de kans grepen om het problematische bronmateriaal op een interessante manier aan te passen, maar op zich is het hun goed recht om de hoofdpersoon wit te houden. Maar de recensies – van onder anderen onze eigen Karina – maakten al snel duidelijk dat deze serie echt niks nieuws weet te doen. Het is nooit een goed teken als de vernietigende recensies vermakelijker zijn dan de serie klaarblijkelijk is. Volgens stripschrijfster Gail Simone verpest het zelfs het kernelement, namelijk die ijzeren vuist!
Wat niet helpt is dat zo’n beetje iedereen om de serie heen een demonstratie geeft van wat je nou net niet moet doen als er controverse rond je project is. Hoofdrolspeler Finn Jones viel eerst terug op het cliché van “we hebben dit voor de fans gemaakt, niet voor de critici” (waar hadden we dat laatst nou ook nog gehoord…Oh ja), en wist daarna zelfs Trump de schuld te geven. Ironisch genoeg weet Polygon overtuigend te argumenteren waarom hij misschien juist daarom wel ideaal gecast is. En laten we het maar niet eens hebben over de oorspronkelijke schepper van Iron Fist, Roy Thomas, want die maakte het er in een interview niet bepaald beter op. Dan is het niet verwonderlijk dat mensen zich gaan afvragen hoeveel beter de serie had kunnen zijn met een andere hoofdrolspeler – vooral als er een goede optie onder de bijrolacteurs te vinden is.
Positief zijn mensen overigens wel over de openingstitels van de serie. Maar als het aan Netflix ligt mag je die binnenkort overslaan.
Om nog even in Social Justice Warrior-modus te blijven: zoals je misschien hebt gehoord is er een Power Ranger gay. “De Power Rangers waren toch altijd al gay, hehe,” hoor ik al ergens van achter in de zaal. Nee, één Power Ranger valt in de komende film op mensen van hetzelfde geslacht. “De eerste homoseksuele superheld!,” kopten veel sites direct. En dat net nu de storm aan artikelen rond een “gay moment” in de nieuwe BELLE EN HET BEEST – en of de film daardoor nou wel of niet zou worden verboden in landen als Maleisië – eindelijk was gaan liggen.
Heel goed dat er meer representatie is, absoluut. Maar hebben we echt artikelen nodig waarin dat ene homoment wordt ontleed? Ook de behandeling van homoseksualiteit bij de veelkleurige vechters blijkt nogal miniem te zijn. Alison Wilmore vindt in ieder geval dat films wel heel veel complimenten krijgen voor heel weinig als het gaat om representatie van homoseksualiteit. Misschien kunnen ze daar de komende vijf (5!) Power Rangers-films wat aan doen.
Als je bedenkt dat in 1946 regisseur Jean Cocteau gewoon zijn minnaar Jean Marais de rol van het Beest gaf in zijn versie van BELLE EN HET BEEST, wordt in ieder geval duidelijk dat uitgebreide schouderklopjes misschien wat overdreven zijn. Marais speelde overigens in die film (die ik in meer detail bespreek in de volgende podcast) ook een soort proto-Gaston – en raad eens wie er kennelijk een prequel verdient?
Niemand drinkt als Gaston, niemand zingt als Gaston… niemand doet eenarmige push-ups als de man die Gaston speelt bij Disney World. Toch zou ik een bezoekje nog uitstellen tot 2019, want dan is ook het nieuwe STAR WARS gedeelte klaar! En dat geeft mij een mooi excuus voor wat Star Wars-linkjes. Dat de Han Solo-film zal gaan over hoe hij Chewbacca ontmoette (yay!) en zijn naam kreeg (…wat?) bijvoorbeeld. En omdat ROGUE ONE binnenkort uitkomt op dvd en blu-ray zijn er heel veel interviews over de VFX en iedereens favoriete sarcastische robot (na wellicht Marvin the Paranoid Android), K-2SO.
Het nadeel van fulltime werken is dat je lang moet wachten tot het weekend. Het voordeel is dat je er wel extra van geniet. Je kan dan naar feestjes gaan bijvoorbeeld – niet dit weekend maar het weekend daarop naar het grote Schokkend Nieuws jubileumfeest, om zomaar wat te noemen! Ik ruk om er een beetje 90’s uit te zien een spijkerjack uit de kast. Iemand dacht toen direct dat ik ging als Killer Bob. Nou heb ik daar het haar wel voor… maar ik moest googlen om daar achter te komen, want tot mijn schande ben ik bij TWIN PEAKS nooit voorbij de pilot gekomen. Ik krijg van alle voorpret die nu bezig is wel zin, en ook de andere projecten van Lynch staan weer even in de schijnwerpers. Misschien is dat wel een mooi weekendproject...
Fijn weekend!
Hedwig van Driel
