FLASHBACK | In de rubriek FLASHBACK legt Karina Meerman elke week vijf vragen voor aan (oud)medewerkers van Schokkend Nieuws over hun jeugdfilmherinneringen – en trauma’s. Deze week: redactielid Julius Koetsier, die liever piraat hadden willen zijn dan imperialist.
Freelance journalist en scenarist Julius Koetsier (1987) behoort sinds 2012 tot de vaste pool van schrijvers voor Schokkend Nieuws. Sinds 2014 is hij ook lid van de redactie van het blad. Julius schrijft ook voor thecultcorner.nl en hardhoofd.com, en werkt momenteel aan zijn eerste korte film als regisseur.
Wat is je vroegste filmherinnering? En wat was je vroegste genrefilmherinnering?
“Of het echt gebeurd is weet ik niet, maar ik herinner me dat ik Disneys PETER PAN zag in Tuschinski. Ik twijfel omdat ik niet weet waarom Disney PETER PAN opnieuw zou hebben uitgebracht in de jaren negentig. Met die film is mijn liefde voor piraten begonnen. Vroeger vond ik het jammer dat piraten altijd de slechteriken waren, maar inmiddels weet ik dat historisch gezien wel meevalt. Piraten hadden een democratische samenleving, met een gekozen kapitein en een multiculturele bemanning. Ik denk dat ik in die tijd liever aan de kant van de piraten had gestaan dan aan die van de imperialisten. Het ging aan boord ook heel anders dan in de films: gokken, drinken en vechten waren verboden, dat deed je maar aan land.
De introductie tot genrefilms heb ik te danken aan mijn acht jaar oudere broer. Hij huurde vaak horrorfilms en als hij moest oppassen op mij, dan zag ik soms flarden. De hele serie van CHILD’S PLAY en A NIGHTMARE ON ELM STREET, onder andere. In mijn hoofd maakte ik van een minuutje film een heel verhaal en de Chucky in mijn hoofd deed veel engere dingen dan die in de film. Het heeft een paar jaar geduurd voor ik zelf horrorfilms durfde te kijken. Ik keek in de videotheek naar de hoezen en bedacht daar heel enge dingen bij. Vooral van HELLRAISER en IT stelde ik me veel voor. De eerste werd VAMPIRE IN BROOKLYN van Wes Craven, met Eddie Murphy. Ik was tien of elf en ik moest ergens beginnen. Ik las boeken van Paul van Loon en dacht dat een vampierfilm met een komiek niet zo erg zou zijn. Ik verwachtte een soort COMING TO AMERICA met een vampier – maar toen rukte hij opeens iemands hart uit. Daar schrok ik echt van, die film was veel bloederiger dan ik had gedacht! Met dat eerste uitgerukte hart begon ik een schild op te bouwen. Dat was ook nodig want als kleine jongen vond ik het skelet in HOME ALONE 2 al heel eng. Na VAMPIRE IN BROOKLYN volgden Francis Ford Coppola’s DRACULA en Kenneth Branaghs FRANKENSTEIN. Het heeft drie films gekost om mij watje-af te krijgen.”
Van welke film kon je niet slapen?
“In groep 3 zag ik FAERIE TALE THEATRE met Shelly Duval en de aflevering van Repelsteeltje heeft me nachtmerries bezorgd. Het was een mager, groen mannetje, met vlijmscherpe tanden en nagels en rood haar. Wanneer zijn echte naam bekend wordt, scheurt hij zichzelf vanaf zijn schedel in twee stukken. Laatst zag ik dat stukje weer op YouTube. De kleuren klopten helemaal niet met wat ik me herinnerde en het uit elkaar scheuren is een is een heel goedkoop effectje. Maar als jongetje heb ik lang gedacht dat Repelsteeltje onder mijn bed lag en mij bij de enkel ging grijpen als ik een voet op de grond zou zetten.”
Wie was je eerste film-crush?
“Anjelica Huston in THE WITCHES. Ik was zes of zeven. Ze is een mooie vrouw, natuurlijk. Zoals ze op het podium stond in die film, zo dominant, zo aanwezig, en ze bewoog statig. Ik was bang voor haar, maar wilde haar ook zíjn: ik deed haar heel vaak na. THE ADDAMS FAMILY deed het helemaal voor me. De verliefdheid duurde tot ik een jaar of tien, elf was. De bewondering is gebleven.”
Heb je ooit overgegeven door een film?
“Dat niet, maar misselijk ben ik wel geweest. Rond oud en nieuw was ik altijd bang van de campagnes die waarschuwden voor vuurwerk. In groep 8 kregen we een documentaire te zien over vuurwerkongelukken, daar zat een bloedende hand in. Lijkbleek was ik, in de klas. Ik moest echt even weg.”
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
“Toen ik dertien, veertien was, keek ik de hele FRIDAY THE 13TH-serie met mijn twee buurmeisjes. Daar heb ik goede herinneringen aan, maar er zit niet één goede film meer tussen. Vier is de minst slechte, maar een groter compliment dan ‘ronduit competent’ kan ik hem niet geven. URBAN LEGEND was toen ook een favoriet. Die films roepen nog wel nostalgie bij me op, en ik kan genieten van het slechte acteerwerk en de ongeloofwaardige dialogen, maar verder… Een tijd geleden zag ik ARMY OF DARKNESS weer, een film die ik fantastisch vond toen ik een tiener was, maar heel lang niet had gezien. De eerste twee EVIL DEAD-films zijn nog steeds geweldig, maar ARMY OF DARKNESS doet het voor mij niet meer. Als tiener en jonge twintiger was ik ook fan van pretentieuze genrefilms, zoals BLADE RUNNER, BLACK SWAN, werk van Christopher Nolan. Films die zeiden ‘ik ben belangrijk en heel goed’. Stilistisch zijn sommige van die films nog steeds heel sterk, maar dat pseudofilosofische geouwehoer, ik ben het echt ontgroeid.”
