FLASHBACK | In de rubriek FLASHBACK legt Carlijn Kruidhof elke week vijf vragen voor aan (oud)medewerkers van Schokkend Nieuws over hun jeugdfilmherinneringen – en trauma’s. Om het jubileum te vieren, beginnen we met de grondleggers van SN. Deze week: Roel Haanen.
Roel Haanen (1973) was hoofdredacteur van Schokkend Nieuws tussen 2000 en 2006. “Ik trad aan omdat Phil op dat moment geen zin meer had om de kar te trekken. Om het blad in de vaart der volkeren op te stoten, besloten we er een mooier, dikker en groter blad van te maken. Alles stond of viel bij het terugverdienen van de drukkosten. Bart Oosterhoorn ontwierp een prachtig dummy-nummer waarmee ik langs distributeurs ging, in de hoop dat ze wilden adverteren. De timing voor de make-over was goed, want de opbloeiende dvd-markt betekende forse advertentiebudgetten. Qua frequentie gingen we terug naar vier per jaar (van de beloofde zes, die we daarvoor eerlijk gezegd nooit haalden) en inhoudelijk lasten we meer ruimte in voor terugblikkende artikelen. Toen dat eerste nummer nieuwe stijl van de drukker kwam, met Christopher Lee op de cover, gaf dat een enorme kick. We kregen nog een boze mail van de distributeur. Die foto van Lee als Count Dooku had niet zonder toestemming uit Amerika op de cover gemogen. We waren dan wel ineens legit, we moesten wel rebels blijven hè.”
Wat is je vroegste filmherinnering? En wat was je vroegste genrefilmherinnering?
“Ik herinner me flarden van films die ik samen met mijn ouders op de bank keek, maar die ik niet kan thuisbrengen. Er zaten in elk geval een aantal Edgar Wallace-films bij, want ik herinner me dat ik als kind een jonge Siegfried Lowitz herkende, de acteur die wekelijks in onze huiskamer te gast was met DER ALTE. Het zou zomaar DER HEXER kunnen zijn geweest, maar dat weet ik niet zeker.”
Van welke film kon je niet slapen?
“Op 7-jarige leeftijd mocht ik met mijn oudere buurjongens mee naar FLASH GORDON. Ik had twee of drie dagen erna nog steeds nachtmerries. Mijn moeder vertelde me dat ik die week een keer op haar slaapkamerdeur stond te bonken. De magie van cinema!”
Wie was je eerste filmcrush?
“Barbara Stanwyck, nadat ik op de Belgische televisie op zaterdagmiddag STELLA DALLAS had gekeken.”
Heb je ooit overgegeven door een film?
“Gelukkig niet, maar ik word wel gauw zeeziek van films met bibberend camerawerk. Na afloop van THE BLAIR WITCH PROJECT liep ik spierwit de zaal uit.”
Is er een film die je als kind helemaal te gek vond, maar als volwassene juist teleurstellend?
“Mijn smaak lijkt niet zo veel veranderd sinds mijn kindertijd. Als ik teruglees hoe ik films destijds waardeerde (ik heb ze vanaf FLASH GORDON allemaal opgeschreven en een waardering gegeven), dan ontlopen de oordelen van toen en nu elkaar nooit zoveel. Maar er zijn uitzonderingen. THE OMEN vond ik als kind doodeng, een horrormeesterwerk, maar nu vind ik ’t hooguit een amusante, houterige film die leunt op de muziek van Jerry Goldsmith. Nog een voorbeeld: als kind ben ik twee keer achter elkaar naar KRULL in de bioscoop geweest. Zo indrukwekkend vond ik ‘m. Toen ik ‘m onlangs wilde terugkijken, ben ik halverwege afgehaakt. Doodsaai. Het omgekeerde gebeurt ook: ik weet nog hoe teleurgesteld ik als kind uit de bioscoop kwam na het zien van BLUE THUNDER. Nu is het een favoriete jaren tachtig-film.”
Vond je dit artikel leuk? Deel ’t via onderstaande knoppen!
