Ons nationale Italotrash-label Italian Shock had de dvd-uitgaven van Lucio Fulci’s ZOMBIE 2 (1979) en Andrea Bianchi’s ZOMBIE 3 (1980) al voor september gepland, maar door productie-technische problemen kwam het er maar niet van. Nu kan iedereen die gewend was aan vaalgedraaide video-kopieën eindelijk ervaren hoe al die virtuoos-ranzige orgaanbanketten er digitaal uit kunnen zien.
Met name de Fulci-dvd is voor fijnproevers een waar feest. Dat ZOMBIE 2 met meer middelen en smaak gefilmd werd dan ZOMBIE 3, resulteert op dvd in een veel rijker beeld, dat alle roodtinten perfect doet uitkomen. Maar er is ook genoeg moois voor mensen die door het medium zijn gaan inzien dat Fulci’s films meer zijn dan gorigheid en spanning alleen. Juist buiten de bijt- en slurpscènes blijkt het kleurgebruik soms te mooi voor een zombiefilm, en ook in het camerawerk, de muziek en de ongelooflijke geluidseffecten toont ZOMBIE 2 zich stukken ambitieuzer dan je van een dergelijk werkje zou verwachten. Het acteerwerk blijft deprimerend, maar de cinefiele flair maakt de spelers vrijwel overbodig. Behalve om opgegeten te worden, natuurlijk.
ZOMBIE 3 (of LE NOTTI DEL TERRORE, zoals de film eigenlijk heet) is een ander verhaal. Hier biedt de stijl amper compensatie voor alle plot- en spel-onnozelheden, hoewel Bianchi in navolging van Fulci af en toe de bijzonder extreme bloederigheid opschort voor een suggestief spel met locaties. Als campbeleving geniet ZOMBIE 3 wel degelijk een zekere populariteit, wat vooral komt door de overjarige dwerg die het labiele jochie Michael speelt dat niet van ’s moeders borst af kan blijven, terwijl de lijken al aan de deur staan te kloppen. De enige motivatie voor dit psycho-analytische zijlijntje is dat Michael later als zombie een flinke hap kan zetten in diezelfde borst, in close up ook nog. Moeilijk serieus te nemen zoiets.
Qua verzorging laten de dvd’s wel wat te wensen over. Beide films zien er waarschijnlijk zo goed uit als mogelijk was, met vrij weinig digitale oneffendheden en een presentatie in het originele beeldformaat. Het geluid is een andere zaak. Zowel ZOMBIE 2 als ZOMBIE 3 zijn enkel in het originele monogeluid te beluisteren, dus surroundfreaks kunnen hun heil maar beter elders zoeken. Vervelender is dat ZOMBIE 2 van begin tot eind onder allerlei geluidsstoringen lijdt, variërend van oversturing tot uitval van kanalen.
Een aangename verrassing is wel dat van ZOMBIE 2 niet alleen de complete score afzonderlijk te genieten valt, maar ook allerlei remixes en covers als aanvulling op de schijf zijn gezet. Zo hoor je toch nog maar weer eens hoe belangrijk de muziek eigenlijk is voor het nare, maar ook onweerstaanbare sfeertje dat over deze film blijft hangen.
EXTRA’S * Copyright Kevin Toma. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #53, december 2001/januari 2002.
