Onlangs verscheen in een wetenschappelijk tijdschrift een artikel over de gevaren van inteelt binnen geïsoleerde, hechte bevolkingsgroepen, zoals in het koninkrijk Tonga in de Grote Oceaan. De kans op mismaakte of geestelijk gehandicapte kinderen zou er vele malen groter zijn dan bij een gespreide populatie. Tijdens de openings-titels van WRONG TURN wordt middels krantenknipsels het bestaan van drie misvormde kannibalistische bosmensen uitgelegd als een gevolg van inteelt. Hoe dit curieuze drietal exact tot het verorberen van mensenvlees is overgegaan, vertellen de knipsels niet, maar de knoestige monsters zouden een goudmijn kunnen zijn voor biotechnologiebedrijven die onderzoek doen naar de oorzaken van erfelijke ziekten.
In WRONG TURN is er geen haan die ernaar kraait. En de politie al helemaal niet. Tientallen kampeerders vallen ten prooi aan de moordlust van de bosmannen, die met een even simpele als doeltreffende werkwijze (prikkeldraad op de weg) campers en auto’s tot staan brengen en de inzittenden van het leven beroven. De voertuigen worden gedumpt op een braakliggend terrein in het bos, de inzittenden keren niet terug en in de loop der jaren – zo blijkt uit het enorme aantal met bloed besmeurde auto’s in het bos – heeft geen familielid of kennis de moeite genomen om een zoektocht op touw te zetten. En dat terwijl één simpele luchtfoto het mysterie zou oplossen.
Inderdaad, beste lezer, WRONG TURN moet het niet hebben van geloofwaardigheid of intelligente personages. Waar moet de door THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE geïnspireerde film het wél van hebben? Van een effectieve rechttoe-rechtaan benadering in ieder geval. Vanaf het moment dat Chris (Harrington) in zijn Ford Mustang afwijkt van de reguliere route door de bossen van West Virginia en een groep campers aanrijdt, zit de vaart er behoorlijk in. Geheel volgens de regels van het slashergenre worden de minst betaalde acteurs als eerste vermoord en blijven de publiekstrekkers over voor een groteske finale. De kijker mag zich dus verheugen op een onderonsje met Dushku (Buffy The Vampire Slayer), Harrington (GHOST SHIP), Sisto (Six Feet Under) en Chriqui (ON THE LINE). En natuurlijk de drie gedrochten uit de koker van make-up maestro Stan Winston, die eveneens als producent optreedt. Zijn creaties kregen op papier de namen Three Finger, Saw Tooth en One Eye, maar in de film worden die nooit uitgesproken. Ook niet door de creaturen zelf, want hun spraakvermogen beperkt zich tot wat gegrom en gelach.
Daarmee onderscheidt WRONG TURN zich van het pretentieuze HOUSE OF 1000 CORPSES, dat met een vergelijkbaar gegeven (jongeren raken van de weg en vallen in handen van een misvormd stelletje ongeregeld met bloedige intenties) zijn verknipte personages met veel bombastische dialogen en slecht gevoel voor poppenkast tot vervelens toe door het beeld liet paraderen. WRONG TURN pretendeert niet meer te zijn dan een van-dik-hout-zaagt-men-planken horrorfilm en laat dus SCREAM-achtig postmodernisme, psychedelische stijloefeningen of dik aangezette computereffecten achterwege. En dat maakt WRONG TURN tot zuiver horrorgenot. Na de aftiteling is er nog een extra scène waarin we leren dat de inteelt-mutanten ook nog eens zekere natuurwetten aan hun laars lappen. Misschien is een genetisch onderzoek op Tonga zo gek nog niet.
Copyright 2003 Ruben van Eijl. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #60, najaar 2003.
