Regisseur Mamoru Hosoda is door Variety al de nieuwe Miyazaki genoemd, en dat is geen verrassing: zijn WOLF CHILDREN behaalde op het jongste Imagine de derde plaats in de Silver Scream Award-verkiezing. Met deze animatiefilm over twee jonge wolfmensjes laat hij wat betreft emotionele impact zijn vorige films THE GIRL WHO LEAPT THROUGH TIME en SUMMER WARS achter zich.
De hoestekst van WOLF CHILDREN rept van een weerwolf, maar strikt genomen is dat onjuist: de jongeman op wie de jonge studente Hana verliefd wordt, kan zichzelf uit eigen vrije wil in een wolf veranderen, en van een volle maan is al helemaal geen sprake. Zelf spreekt de jongeman van een oud Japans ras dat uitgestorven wordt geacht, maar waarvan hij de laatste overlevende is. De twee tortelduifjes gaan samenwonen en, om C. Buddingh maar eens te citeren, daar komen vreemde kind’ren van: het meisje Yuki en haar één jaar jongere broertje Ame hebben duidelijk de genen van hun vader geërfd.
Dat die wolvenkant een stuk onbesuisder is dan de mensenkant wordt al snel duidelijk, en na een tragisch ongeval blijven Yuki en Ame alleen met hun moeder achter. Het valt nog niet mee om als alleenstaande moeder voor twee opgroeiende wolfmensjes te zorgen, de één brutaal en hyperactief, de ander zachtmoedig en wat bangig. En waar moet je met je dochtertje heen nadat ze een zakje droogkorrels heeft leeggesnoept? Het ziekenhuis of de dierenkliniek? Maar bovenal: hoe hou je je kinderen, die geen controle hebben over hun wolvenkrachten, verborgen voor de buitenwereld? Als de kinderbescherming te opdringerig wordt is het tijd om te verkassen naar een klein dorpje op het platteland.
Dat platteland wordt door Hosada en zijn crew op werkelijk prachtige wijze in beeld gebracht, met een subliem oog voor het kleinste detail, van de onbeduidendste grasspriet tot het kleinste vliegje. Het vormt het decor voor het hart van de film: hier is het waar WOLF CHILDREN in pure poëzie verandert, waar aan de juiste wijze van aardappels poten net zo veel belang wordt gehecht als aan de lotgevallen van Yuki en Ame. Hoogtepunt is een scène in de sneeuw, waar Hana en haar kinderen zich voor het eerst écht samen één voelen. Die scène zal ook een sleutelscène blijken in de karakterontwikkeling van Yuki en met name Ame.
Hosada maakt het fantastische element in WOLF CHILDREN ondergeschikt aan de coming-of-age-thematiek. In Hosada’s wereld vinden buitenstaanders uiteindelijk hun plaats, tussen de mensen of elders. Dat op zich kun je natuurlijk óók een fantastisch element vinden, maar we hebben dan ook te maken met een sprookje. Een uiterst ontroerend sprookje, dat wat mij betreft ook veel lof verdient voor de casting van de stemmen; ik spreek weliswaar geen woord Japans, maar je vóelt dat de kinderen naturel en volkomen geloofwaardig acteren. En voor wie zijn buik vol heeft van de dominantie van 3D-animatie, is Japanse lijnanimatie van dit kaliber een verademing; het is lang geleden dat ik een film zag die mij het magische gevoel van een SNOW WHITE AND THE SEVEN DWARFS of BAMBI bezorgde.
Di: De Filmfreak. Copyright Tonio van Vugt. Overname Uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 11 juli 2013.
