De plot van John Wyndham’s in 1957 verschenen SF-roman The Midwich Cuckoos zal genreliefhebbers bekend zijn: enige tijd nadat het plaatsje Midwich door een raadselachtige blackout voor ca. zes uren volledig van de buitenwereld is afgesloten geweest, blijken tien vrouwen in verwachting. Hun baby’s groeien later op tot hyperintelligente, identieke kinderen met alarmerende telepathische en telekinetische gaven, gebrand op wereldheerschappij.
De roman werd in 1960 verfilmd door Wolf Rilla als VILLAGE OF THE DAMNED, in 1963 door Anton M. Leader als CHILDREN OF THE DAMNED (apocrief vervolg) en in 1977 door de Canadese Don F. Conrad Jr. als WHISPERS (een film die van Wyndham’s plot hakhout maakte). Rilla’s versie heeft geschiedenis geschreven als een kostelijk staaltje van red scare cinema: films gemaakt tijdens de periode van de Koude Oorlog, die een metafoor beoogden te zijn van het oprukkende grauwe, uniforme communisme dat ons in het kapitalistische, geopiniëerde Westen heette te bedreigen. Het behoeft nauwelijks betoog dat dit veelzeggende substraat in Carpenter’s remake niet terug te vinden is. Wat resteert lijkt op een plot, die in een time warp is blijven steken. Waar Rilla’s film bovendien knap het natuurlijke isolement van het gehucht Midwich wist te suggereren, roepen de ontwikkelingen in Carpenter’s versie slechts vragen op: waarom besteden de media geen aandacht aan het mysterieuze verschijnsel; waarom houden politie, FBI en desnoods de Nationale Garde zich niet met de zaak bezig; waarom creëren de kinderen allerhande opzienbarende, dodelijke ongevallen in plaats van een sterk in hun voordeel werkend low profile in acht te nemen; enz. Zo kijkt de toeschouwer gelaten naar de verrichtingen van dorpsarts Alan Chaffee (Reeve) en de te hulp gesnelde epidemiologe Susan Verner (Alley), die bezorgd filosoferen over zaken als parthenogenese (voortplanting zonder bevruchting), xenogenese (implantatie door vreemd, i.e. buitenaards, ras) en de individuele ziel der belaagde dorpsbewoners versus de collectieve, verdorven ziel der koekoekskinderen. Wat Carpenter’s film in hoge mate ontbeert, is een atmosfeer die de niet misselijke gebeurtenissen aannemelijk maakt. In de zonnige, onbekommerde, materialistische, zelfgeobsedeerde Californische ambiance kunnen gevoelens van onbehagen niet tot ontwikkeling komen. Zo blijkt Engelse druilregen nog een onvermoed positieve kant te hebben.
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #27, p7.
