In diverse videotheken zal de komende maand tumult ontstaan wanneer daar twee verschillende films opduiken onder de veelbelovende titel UNIVERSAL SOLDIER II.
De eerste, met als ondertitel Brothers in Arms, betreft een televisieversie met de nietszeggende televisieacteur Matt Bataglia in de rol van held Luc Devereaux en veteraan Burt Reynolds in een cameo als CIA-directeur. De tweede is het officiële bioscoopvervolg op het succesvolle Amerikaanse debuut van Roland Emmerich uit 1992. ‘Bioscoopvervolg’ is een groot woord, want gezien de zeer matige recettes die de film in de VS behaalde (amper tien miljoen dollar) werd UNIVERSAL SOLDIER: THE RETURN in veel landen niet eens in de bioscoop uitgebracht.
Er zijn nu eenmaal films waarbij je je werkelijk afvraagt wat de verantwoordelijke executives bezielde toen ze het groene licht gaven. UNIVERSAL SOLDIER II is zo’n film. Alles, maar dan ook echt alles is beneden peil: van de titel tot de aftiteling. Het verhaal (voor zover daar sprake van is) pakt de draad een jaar of wat na de gebeurtenissen uit deel 1 op. Deveraux, de Vietnamveteraan die weigerde een Universal Soldier te worden, is inmiddels getrouwd, heeft een dochtertje en is zijn vrouw alweer verloren, wat overigens een schitterend beeld oplevert wanneer Van Damme, in een duistere huiskamer met haar foto op schoot, tranen uit zijn ogen tracht te persen. Daarnaast is hij gepromoveerd tot Technische Expert bij een Uiterst Geheime Operatie. Er is namelijk een nieuwe generatie UniSols gecreëerd, en hij, als voormalig proefkonijn, moet het allemaal maar een beetje in de gaten houden – het mocht eens uit de hand lopen!
Het zal niemand verbazen dat er, onder het uitzinnige geloei van sirenes en gerook en gestoom van allerlei Geheimzinnige Machines, al na vijf minuten iets onherstelbaar fout gaat. De nieuwe generatie soldaten breekt uit en keert zich tegen haar makers, Luc Devereux en diens lieftallige dochtertje. De enige verrassingen in het script veroorzaken gelijk de grootste gaten. Natuurlijk moet er een excuus worden gevonden om blote vrouwen in het verhaal te smokkelen. Maar om Jean Claude af te laten reizen naar een striptent om hem aldaar via een internetverbinding in te laten breken in het uiterst geheime defensiesyteem, is wel erg doorzichtig. De dialogen laten zich zin voor zin raden, van de emotionele conversaties tussen Luc en zijn dochtertje (‘No daddy, I don’t want you to go!’) tot het semi-spitsvondige gelispel van zijn gemene vijanden (‘You’re gonna die!’).
Zelfs de actiescènes, over het algemeen de enige bestaansreden van een Jean Claude-film, zijn beneden de maat en ogen nog te goedkoop voor een nachtelijke SBS6-vertoning. Het enige positieve dat deze film wellicht nog ten deel kan vallen is een cultstatus als slechtste Van Damme-film aller tijden. Op zich een hele prestatie.
Copyright Robbert Blokland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #44, februari/april 2000.
