Zombiefilms verspreiden zich als een virus. Na Amerika (DAWN OF THE DEAD), Groot Brittannië (28 DAYS LATER, SHAUN OF THE DEAD), Azië (STACY, JUNK) en zelfs Nederland (DEADLINE, R.I.P., ZOMBIEGORE, HERSENHONGER) is nu ook Australië geïnfecteerd.
Het gaat hier om een geïsoleerd geval, de splatterkomedie UNDEAD, dat vooralsnog geen navolging heeft gekregen. Aangezien de Aussies op zijn zachtst gezegd een magere traditie in zombiefilms hebben (ZOMBIE BRIGADE uit 1986 is de enige die ons te binnen schiet), konden filmmakers Michael en Peter Spierig niet rekenen op veel steun van fondsen en instellingen. Met geld verkregen uit hun reclamewerk, een special effects-programma op laptops (rendertijd: elf uur voor één frame!), drie krakkemikkige 16mm-camera’s die tijdens het filmen nog wel eens wilden openvallen en één special effects-man werd een verbluffend resultaat behaald, dat zich met gemak kan meten met peperdure tegenhangers uit de VS. Met liefde voor het vak kan een mens ver komen. Het ingeslapen vissersdorpje Berkeley in Australië wordt het bloederige decor van een zombie-invasie, wanneer een meteorietenregen op de regio afstevent. Iedere bewoner die in aanraking komt met de straling van een meteoriet verandert linea recta in een waggelende ondode met stevige trek. Schoonheidskoningin Rene (Mason) heeft kort voor de infectie de wijk genomen, maar strandt net buiten het dorp. Ze vlucht naar een afgelegen boerderij, waar de eigenaardige bewoner Marion (McKay) met zijn driedubbelloops jachtgeweer zich uitstekend blijkt te kwalificeren als zombieslachter. Bovendien beweert hij meer te weten over de achtergrond van de menseneters, die voor het eerst in de zombiegeschiedenis in verband worden gebracht met buitenaardse wezens. Dat laatste element verrijkt de film, maar zou ook kunnen worden geïnterpreteerd als een geforceerde poging van de makers de zaken eens heel anders aan te pakken dan gebruikelijk in het genre. De aliens geven de film een extra dimensie, en ook de verrassende ontknoping doet het goed, maar daar staat tegenover dat zure regens, alien abductions en een overdaad aan conflicten tussen de hoofdpersonen de speelduur onnodig oprekken. Jammer dat de ideeënbrij en de schreeuwerige personages die met grote regelmaat de irritatiegrens doorbreken niet al in de scenariofase als problemen werden herkend. In de uitvoering van de met gore doordrenkte scènes zijn de debuterende filmmakers stukken sterker. Virtuoze beeldgrappen, hak- en snijwerk en gortdroge dialogen (‘When I was a kid, we respected our parents, we didn’t fuckin’ eat them!’) worden voornamelijk in de eerste helft effectief uitgespeeld. Dan komt UNDEAD zelfs enigszins in de buurt van Peter Jacksons zombieklassieker BRAINDEAD uit 1992. **1/2 Copyright Ruben van Eijl. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #64, p42.
