Nog meer zombies, is dat nu echt nodig? Hebben we de laatste jaren nog niet genoeg levende doden zien herkauwen op het witte doek of, vaker nog, direct-to-video? Maar wacht! Dit is de tv-adaptatie van een van de beste comics van de laatste tien jaar, door niemand minder dan Frank ‘THE MIST’ Darabont!
‘Ik durf er heel wat onder te verwedden dat George Romero zich uitstekend zou kunnen vinden in de comicreeks The Walking Dead van Robert Kirkman en Charlie Adlard,’ schreef ik twee zomers terug in SN #82. In 2010 werd van de strip een tv-serie gemaakt voor de Amerikaanse zender AMC, en ik durf er ook wat onder te verwedden dat Romero met grote bewondering, wellicht zelfs enige jaloezie, naar deze adaptatie heeft gekeken. Sterker nog: eigenlijk is The Walking Dead wat Romero had moeten maken als vervolg op zijn beroemde Dead-trilogie, in plaats van luie voortbordursels als DIARY OF THE DEAD en SURVIVAL OF THE DEAD. Want The Walking Dead doet als geen ander recent zombievehikel recht aan Romero’s sociaal-realistische horrormeesterwerk DAWN OF THE DEAD uit 1978. En dat wil wat zeggen.
Sheriff Rick Grimes is de all American guy (in een fraai staaltje tegendraadse casting gespeeld door de Britse acteur Andrew Lincoln) die na een bijna fatale shootout uit een coma ontwaakt in een wereld die de zijne niet meer is: levende doden bevolken de steden en een handjevol overlevenden houdt stand op het platteland. Het is een klein wonder dat zich onder die overlevenden Ricks vrouw Lori en hun zoontje Carl bevinden, alsook Ricks collega Shane, die zolang op zijn gezin ‘gepast’ heeft. De relatie tussen Shane en Lori is er een die voortkomt uit de basale behoefte om in een postapocalyptische wereld vol wandelende, hongerige lijken een warm menselijk lichaam tegen je aan te voelen (u kent dat wel), maar zodra Rick weer ten tonele verschijnt is uiteraard alles weer bij het oude… nou ja, relatief dan. Het is één van de vele troeven die zowel strip als serie ver boven de standaard horror uit tilt: The Walking Dead gaat net zo goed over de teleurstelling van een strandend huwelijk als over de Apocalyps. La condition humaine tegen het decor van de totale ondergang: de even eenvoudige als onvermijdelijke conclusie is dat de menselijke natuur vele malen gevaarlijker is dan de dreiging van hersenloze, eendimensionale zombies.
Maar laten we die zombies vooral niet onder het tapijt vegen, want die zijn er in overvloed. Met de tragische bicycle girl weten Darabont en Kirkman, met hulp van SFX-veteraan Greg Nicotero, zelfs een nieuwe zombie aan de canon toe te voegen. Ook is het geweldselement in de serie niet bepaald kinderachtig, en zelfs voor televisiekijkers die sinds The Sopranos of The Wire wel wat gewend zijn, is het even slikken bij de kogelinslagen in close-up en de liters bloed en hersenen die in het rond spatten. Al in de eerste minuten van de pilot zien we hoe een klein ondood meisje – met teddybeer – een genadeschot tussen de ogen krijgt. Als de makers van The Walking Dead beweren dat ze de grenzen van televisie willen opzoeken, dan zijn dat geen loze beloften. Producer/scenarist Frank Darabont liet eerder met zijn verfilming van Stephen Kings THE MIST al zien dat hij niet bepaald zoete broodjes bakt.
The Walking Dead is een succes bij zowel critici als publiek, en dat is meer dan terecht. Aan voorspellingen waag ik me doorgaans niet, maar ik durf er heel wat onder te verwedden dat dit uiterst verslavende stukje televisie over tien, twintig jaar nog steeds als baanbrekend te boek zal staan.
Di: Entertainment One (Release op dvd en blu-ray: 8 december). Copyright Tonio van Vugt. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende.
