Een logeerpartijtje bij opa en oma verandert in een nachtmerrie. Dat, althans, wil THE VISIT je doen geloven. Maar in plaats van angst, overheerst ongeloof over alweer zo’n ontspoorde film ‘from the mind of M. Night Shyamalan.’
Bij M. Night Shyamalan-films hebben veel mensen al een zesde zintuig ontwikkeld voor aanwijzingen met betrekking tot de onvermijdelijke plottwist. Om eerlijk te zijn, en dat is geen spoiler, dacht ik het wel te weten: die twee kinderen in de hoofdrol – dat zijn aliens! Ik zat er dus naast, maar het zegt wel iets over hoe vreemd Becca (Olivia DeJonge) en Tyler (Ed Oxenbould) zich gedragen in deze film. (Om de verwarring nog groter te maken: in oktober komt er een documentaire uit getiteld THE VISIT: AN ALIEN ENCOUNTER.)
Becca en Tyler werden door hun moeder op de trein gezet naar de grootouders met wie ma al in geen vijftien jaar contact heeft gehad. Logisch. Becca besluit een documentaire te maken over haar opa en oma. Het kind is vijftien, maar praat als een Amerikaanse filmstudent in een uitwisselingsprogramma met de Sorbonne. “This will be the denouement,” verklaart ze tegen het eind van de film. Pardon? En wie weet wie Yahtzee heeft ontwikkeld? Niet Hasbro, maar Milton Bradley, doceert ze. Wijsneus.
Haar broertje Tyler is niet minder irritant. Het blanke joch heeft een fobie voor bacteriën, waant zich een rapper met de naam T Diamond Stylus en verleidt tijdens de treinreis de conducteur tot een human beatbox-sessie. Zijn grootste angst met betrekking tot zijn onbekende grootouders? “They could be scrapbookers.” Wat een rare, rare kinderen! Klasgenoten van Jaden en Willow Smith wellicht? Shyamalan moet ze kennen van de set van AFTER EARTH, maar hij zal toch niet denken dat alle kinderen zo praten?
De kinderen worden van het station afgehaald en meegevoerd naar een afgelegen en krakend houten huis. Opa en oma lijken buitengewoon vriendelijke oudjes, maar soms zijn ze wel een beetje raar. Oma vraagt bijvoorbeeld of Becca, om beter te kunnen schoonmaken, even helemaal in de oven wil kruipen. Opa bewaart in zijn tuinhuisje een enorme stapel poepluiers. En na bedtijd zien ze hoe oma onderaan de trap in haar nachtjapon loopt te projectielbraken. Al snel wordt het nog vreemder. “Yahtzee!”
THE VISIT wordt aangeprezen als een horrorkomedie, maar grappig is het zelden. Het blijft akelig stil in de zaal, wanneer T Diamond Stylus nog een laatste kromme rap ten beste geeft voor de aftiteling. Eng is het ook niet. Shyamalan weet zelfs met het grootste moderne horrorcliché – dit is alwéér zo’n fake found footage film – niet de illusie van waarschijnlijkheid te wekken. En zijn fantasie schiet te kort in het bedenken van enge scènes: een oma in een schommelstoel, lang haar in het gezicht, een J-horrorachtige motoriek… We hebben het allemaal al eens gezien. Blijkens een soort epiloog aan het einde van de film, heeft Shyamalan met de film ook iets willen zeggen over het gemis van een vader in Beccas leven en de noodzaak van vergiffenis. Het maakt deze film alleen maar nóg vreemder.
Er zijn al veel grappen gemaakt over M. Night Shyamalan. Positief geformuleerd zou je kunnen zeggen dat, na het afschuwelijke THE LAST AIRBENDER (2010) en het slechts marginaal minder onverdragelijke AFTER EARTH, THE VISIT alweer een klein beetje beter is. Maar eigenlijk moet je constateren dat de maker van THE SIXTH SENSE en UNBREAKABLE het spoor nog steeds bijster is.
Distributie: Universal. Release NL: 10 september. Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 9 september 2015.
