Tarzan, koning van de jungle, maakte zijn opwachting in meer dan honderd films. Weet regisseur David Yates in deze nieuwe miljoenenproductie iets toe te voegen aan de mythe?
De wereldberoemde creatie van Edgar Rice Burroughs was vooral populair in de eerste helft van de vorige eeuw. Het verhaal van Tarzan, de zoon van Engelse aristocraten die kan praten met de dieren in Donker Afrika, sloot met zijn kolonialistische trekjes goed aan op de tijdgeest. Pogingen om oer-Tarzan Johnny Weismuller te vervangen door moderne ‘filmsterren’ als Christopher Lambert en Kellan Lutz slaagden er niet de ‘Lord of the Apes’ te herstellen in zijn oude glorie. Ditmaal is het aan HARRY POTTER-regisseur David Yates om Alexander Skarsgård als de titelheld en Margot Robbie als vriendinnetje Jane tot een succes te maken.
THE LEGEND OF TARZAN is godzijdank geen origin story. Tarzan heeft zijn liaan inmiddels aan de wilgen gehangen, woont in Engeland en vervult zijn rol als aristocraat met verve. Wanneer hij door de Belgische koning Leopold II gevraagd wordt Congo te bezoeken en George Washington Williams (Samuel L. Jackson) hem op de hoogte stelt van schimmige praktijken rond diamanten en slavernij, blijkt de roep van de jungle te groot. Dat Leopold II niet helemaal zuiver op de graat is, blijkt wel uit de keuze van zijn rechterhand Léon Rom, gespeeld door een getypecaste Christoph Waltz.
Tarzan is in de regie van David Yates een man van twee werelden: een welbespraakte aristocraat, netjes in het pak, die het klappen van de zweep kent wanneer het op onderhandelen aankomt, én een onstuimige jungleman onder de littekens die vol overgave van liaan naar liaan slingert en op de vuist gaat met gorilla’s. Tarzan blijkt de enige te zijn die tussen de duistere jungle en het politieke gekonkel kan manoeuvreren; David Yates slaagt er minder goed in de twee werelden te verenigen.
Zijn hart lijkt vooral te liggen bij de politieke thematiek. Yates probeert de avonturen van Tarzan te gronden in realiteit, door Léon Rom te baseren op een beruchte, en gelijknamige, legercommandant. Ook George Washington Williams is gebaseerd op een historisch personage. De kolonialistische trekjes van het bronmateriaal worden uitvergroot: het centrale conflict in deze film komt letterlijk voort uit de kolonisatie van de Congo en Yates windt geen doekjes om wat de westerlingen hebben aangericht in Afrika. Al vervalt Yates hier en daar nog in stereotypes, het is een verademing een film te zien die zo expliciet ingaat op de problemen die inherent zijn aan het oorspronkelijke verhaal.
Helaas heeft de regisseur minder succes met de avontuurlijke kant van Tarzan. THE LEGEND OF TARZAN wordt gehinderd door ongeloofwaardige actiechoreografie, rommelig geregisseerde scènes en zeer matige special effects. Sommige korte shots lijken zelfs niet volledig gerenderd. Nevenpersonages die de verkeerde kant op kijken wanneer ze door dieren aangevallen worden, versterken het gevoel dat het budget niet toereikend was om de oneffenheden weg te werken. Peter Jacksons KING KONG, alweer meer dan tien jaar oud, is honderdmaal overtuigender. De avontuurlijke scènes vallen uit de toon; lijken soms bijna een parodie op de oude Tarzanfilms.
Het is de vraag of een film over een met dieren pratende man in een lendendoek de meest geschikte keuze is voor een regisseur die vooral gefascineerd lijkt door de historische context van het verhaal. Waar Tarzan, man van twee werelden, zich uiteindelijk het meest op zijn plek voelt in de jungle, raakt David Yates danig verdwaald zodra zijn film de politieke mensenwereld verlaat.
Distributie: Warner (Release BE 6 juli, NL: 7 juli 2016). Copyright Theodoor Steen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 7 juli 2016.
