De beste nature survival thriller is nog altijd DELIVERANCE. Maar films over catastrofale bergbeklimmingen (TOUCHING THE VOID, NORDWAND), duikexpedities (OPEN WATER) of woestijntochten (127 HOURS) kunnen een bioscoopbezoek ook zeer oncomfortabel maken. THE GREY mag zich met enige trots in dat rijtje scharen.
Eigenlijk is John Ottway (Liam Neeson) juist ingehuurd om de natuur op een afstand te houden. Een olieraffinaderij in Alaska heeft regelmatig last van wilde beesten. John zorgt er met zijn langeafstandsgeweer voor dat ze ver van het hek blijven. Zover komt het echter nooit, want het vliegtuig dat met John en een gezelschap andere mannen op weg is naar de olieraffinaderij, wordt overvallen door een sneeuwstorm en stort neer. John vs. de natuur: 0-1.
Wanneer John tussen de wrakstukken ontwaakt, bevindt hij zich in een uitgestrekte sneeuwvlakte. Acht mannen hebben het overleefd. Een aantal is ernstig gewond. Hulp lijkt niet op komst, dus moeizaam proberen ze zich een weg te ploegen door de hoge sneeuw; richting het dal, waar ze hopelijk hulp zullen vinden. Dan daalt de nacht op hen neer. In het duister glinsteren ogen: wolven. ‘Er hangt bloed in de lucht. Ze weten dat we gewond zijn.’ En John en zijn makkers bevinden zich midden in hun territorium: 0-2.
De plot van THE GREY is doodsimpel: de mannen proberen in veiligheid te komen maar slagen daar, één voor één, niet in. Ondertussen worden het wel kameraden en realiseert John – die we aanvankelijk hebben leren kennen als een verdrietige en zelfs suïcidale man – zich de waarde van het (over)leven: 1-2. Maar meedogender worden de wolven, de snijdende koude, de honger en de hoge bergwanden daar niet van. Gruwelijkst is wel de dood van een van de mannen in een ondiep, ijskoud bergbeekje: 1-3.
Regisseur Joe Carnahan (THE A-TEAM) filmde THE GREY in het prachtige Smithers in British Columbia. Dat het persmateriaal de bevriezingsverschijnselen van de crew wat aandikt geloof ik wel, maar koud moet het daar zeker zijn geweest. Dat prachtige, genadeloze landschap; het strak volgehouden realisme; het grotendeels ontbreken van tierelantijnen (‘karakterontwikkeling’, ‘romantische subplot’) én het hoge tempo overtuigen. Dat, en de brute manieren waarop moedertje natuur haar mannen laat verongelukken. 1-4.
Eén mager puntje slechts voor John? Ja, maar de kijker is winnaar. Niet alleen hebben we met THE GREY een spannende survivalthriller te pakken, Carnahan lijkt ook de geschikte man voor de remake van DEATH WISH, waarvoor hij sinds kort genoemd wordt. Of Liam Neeson dan ook in de voetsporen van Charles Bronson zal treden, is nog onduidelijk. Ik dacht, sinds AFTER.LIFE, CLOE, TAKEN en CLASH OF THE TITANS, niet dat ik het nog eens ging zeggen; maar na zijn stoïcijnse, bonkige rol in THE GREY mag hij weer.
Di: DFW (B: 19 februari, NL: 8 maart) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 8 maart 2011.
