Devin Lansing is plotseling overleden. Intriest maar ’t is niet anders. Haar drie vrienden, Harris (Dominic Purcell), Kira (Josie Maran) en Sid (Marcus Thomas), besluiten als laatste eerbetoon een nachtelijk dansje op haar graf te doen (gravedancing heet dat tegenwoordig; 45 jaar geleden sprak men van een ghoul party).
Het drietal bouwt dus het middernachtelijk feestje met alcohol, drugs, dansen en een beetje onschuldig overspel – voor zover overspel onschuldig kan worden genoemd. Ook vinden zij een kaart met een mysterieuze spreuk. Als ze lacherig de tekst hardop voorlezen, treedt er een eeuwenoude vloek in werking. De rest van THE GRAVEDANCERS bestaat uit paniekerige pogingen de vloek ongedaan te maken met hulp van een paranormale onderzoeker (Tcheky Karyo).
Waaruit bestaat die vloek precies? Daarover laten scenaristen Brad Keene en Chris Skinner zich niet uit. Er is geklop, gefluister, gekras en gebonk en een onzichtbare entiteit gooit het drietal regelmatig met geweld door ramen, deuren en meubilair, zodat de film overeenkomsten begint te vertonen met Sidney J. Furie’s THE ENTITY (1981). Het levert overigens verbluffend stuntwerk op.
Billy Wilder merkte eens snedig op: ‘Americans mistrust intelligence. Make one coherent remark and people call you ‘the professor’ for the rest of your life. Or else, everybody will snarl: What the hell is that supposed to mean?!’ Dat is dan ook de reden waarom de paranormale onderzoeker, die over coherente gedachten blijkt te beschikken, met cynisme, ongeloof en agressie wordt tegemoet getreden en de belegerde gravedancers liever naar meer vertrouwd, traditioneel wapentuig grijpen als honkbalknuppels en golfsticks onder het slaken van kreten als ‘Show your face, bastard, you big f***!’ wat een entiteit van gene zijde vreemd in de oren moet klinken. De boodschap uit de geestenwereld en bottom line van dit werkje lijkt te zijn: ontrouw komt niet te pas, dus beheers je een beetje, anders komen we jou en je huisraad even verbouwen…
Sociale controle vanuit het hiernamaals dus. Verder zijn invloeden aanwijsbaar uit de Japanse THE GRUDGE- en DARK WATER-cycli en de Koreaanse PHONE-serie, maar echt bezwaarlijk is dit niet. Grote voorbeelden citeren en aldus honoreren is geen schande. De over-the-top finale herinnert aan de horror-slapstick, die Mike Mendez met zoveel gusto aanwendde in THE CONVENT. Geheel op locatie gefilmd in Greensboro, North Carolina. XXM
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #72, winter 2006.
