Zelfs de betere films van Dario Argento, zoals SUSPIRIA en INFERNO, hebben ernstige tekortkomingen. Die-hard Argento fans praten vaak met een zekere vertedering over de gemankeerde logica in verhaallijn en karakterontwikkeling en het niet zelden lachwekkend houterige acteerwerk in zijn films.
Ik ben van mening dat deze tekortkomingen geen enkel doel dienen en dus onnodig afbreuk doen aan de kwaliteiten van de charmante gnoom uit Rome. Die kwaliteiten zijn onmiskenbaar. Argento in topvorm staat garant voor een onontkoombaar delirium van angst en geweld, vol inventieve visuele details en barokke vormgeving.
THE STENDHAL SYNDROME is niet Argento’s beste film maar zeker ook niet zijn slechtste. De titel verwijst naar de aandoening waaraan politieagente Anna Manni (Asia Argento) lijdt: zij raakt bedwelmd bij het zien van overweldigende kunstwerken. Dit overkomt haar bij een bezoek aan het Uffizi in Florence in het kader van een onderzoek. Hierdoor komt zij in de macht van de man waarnaar zij op zoek is, de moordenaar Alfredo Grossi (Kretschmann). Grossi verkracht haar meerdere malen, hetgeen het begin is van een merkwaardig psychologisch kat-en-muis spel tussen dader en slachtoffer. De gruwelijkheden waaraan Argento zijn dochter Asia (die een boeiende maar weinig geloofwaardige agente Manni neerzet) in THE STENDHAL SYNDROME onderwerpt zijn van een fascinerende perversiteit. Eens temeer springt Argento’s volstrekt esthetische benadering van geweld in het oog. De wijze waarop Grossi met zijn tong een scheermes door zijn mond laat rollen, en de kogel die in slow motion het gezicht van een prostitué doorklieft; zelfs in het sadistische universum van Argento zijn het visuele hoogstandjes van de eerste orde.
BEELD EN GELUID.
Uit het bovenstaande zal duidelijk zijn dat in THE STENDHAL SYNDROME (zoals in veel van Argento’s films) vorm prevaleert boven inhoud. De originele widescreen print (1.66:1) is in dezelfde beeldratio op dvd overgezet, hetgeen recht doet aan de stilistische flair. De transfer is zo te zien foutloos verlopen: Giuseppe Rotunno’s fraaie camerawerk, met veel aandacht voor kunst en architectuur, komt dan ook goed uit de verf. Ook het geluid mag er zijn; de muziek van Ennio Morricone behoort niet tot ’s mans meest geinspireerde scores (bovendien hoort onder een Argento gewoon muziek van Goblin te zitten), maar de af en toe spectaculaire digitale geluidseffecten maken in das bequeme Hauskino veel indruk.
EXTRA’S.
THE STENDHAL SYNDROME kent, naast gebruikelijke features als trailer, fotogalerij en geschreven biografieën van de voornaamste betrokkenen, als extra extra de bij de fans ongetwijfeld bekende documentaire Dario Argento’s World of Horror, geregisseerd door Michele Soavi. Toch leuk om in de digitale collectie te hebben.
SN KOOPADVIES.
Zeker voor liefhebbers van Italiaanse horror is dit een meer dan adequate release van een wat ondergewaardeerde film. THE STENDHAL SYNDROME is Argento voor gevorderden. Beginners verwijs ik liever naar PROFONDO ROSSO / DEEP RED of naar één van de in de opening van dit stukje genoemde titels.
Copyright Matthijs Linnemann. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #50, april/juni 2001.
